Ποιες είναι οι διαφορές των δύο διατάξεων συμπλέκτη που συναντάμε σήμερα; Σε τι είναι καλύτερος ο ένας και σε τι ο άλλος; Ποιος τείνει να κυριαρχήσει σε βάθος χρόνου;
Μιλώντας για τον συμπλέκτη της μοτοσυκλέτας μας, είναι δύο οι τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται από τους κατασκευαστές: ο ξηρός και ο υγρός συμπλέκτης. Κάθε τύπος συμπλέκτη έχει τα υπέρ και τα κατά του, και –ακόμη- τους συναντάμε και τους δύο στην βιομηχανία. Ας δούμε μια μικρή ανάλυση και σύγκριση αυτών!
Η συντριπτική πλειοψηφία των μοτοσυκλετών φέρει υγρό πολύδισκο συμπλέκτη. Υγρός σημαίνει ότι ο συμπλέκτης λειτουργεί σε μπάνιο λαδιού, στο εσωτερικό του κινητήρα. Οι δίσκοι και οι πλάκες του συμπλέκτη είναι συνέχεια σε επαφή με το λάδι και βρέχονται από αυτό, καθόλη την διάρκεια λειτουργίας του κινητήρα.
Ο υγρός συμπλέκτης είναι αθόρυβος στην λειτουργία, εύκολος στην χρήση από κάθε αναβάτη, καθώς συμπλέκει και αποσυμπλέκει πολύ ομαλά, ενώ η κυκλοφορία του λαδιού πάνω του βοηθάει στην ψύξη του αλλά και στην μακροζωΐα του. Αυτά τα χαρακτηριστικά τον κάνουν πολύ επιθυμητό για τις περισσότερες μοτοσυκλέτες που κυκλοφορούν σήμερα.
Ωστόσο, ο υγρός συμπλέκτης έχει και δύο μειονεκτήματα: Πρώτον, συμβάλλει στην ταχύτερη ρύπανση του λαδιού του κινητήρα, όσο φθείρεται από την χρήση. Εππιπλέον, επειδή ο συμπλέκτης περιστρέφεται μέσα σε ρευστό, υπάρχουν κάποιες απώλειες ενέργειας, οι οποίες δεν είναι αποδεκτές σε συγκεκριμένες εφαρμογές.
Ο ξηρός συμπλέκτης, πασίγνωστος μέσω της Ducati, είναι η έτερη λύση. Ένας ξηρός συμπλέκτης μπορεί να είναι πολύδισκος, όπως στα μοντέλα της Ducati μέχρι πριν λίγα έτη, ή μονόδισκος, όπως στις μοτοσυκλέτες της Moto Guzzi. Στο παρελθόν, οι ξηροί συμπλέκτες ήταν πολύ περισσότερο διαδεδομένοι, σε σχέση με σήμερα.
Βασικό πλεονέκτημα του ξηρού συμπλέκτη, αλλά και λόγος για τον οποίο χρησιμοποιείται ακόμα σε εφαρμογές επιδόσεων, είναι ότι δεν παρουσιάζει απώλειες ενέργειας, καθώς δεν κινείται μέσα σε υγρό. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, ειδικά σε εφαρμογές των Moto GP, όπου και το παραμικρό κέρδος μετράει. Επιπλέον, για πολλούς αναβάτες αποτελεί «φετίχ» ο χαρακτηριστικός ήχος ενός ξηρού συμπλέκτη (π.χ. Ducati), αλλά και η αίσθησή του, που είναι πιο σκληρή και απότομη από αυτή ενός υγρού.
Σιγά σιγά, ωστόσο, οι ξηροί συμπλέκτες οδεύουν προς εγκατάλειψη. Ουσιαστικά, μόνο η Moto Guzzi εξακολουθεί να τους χρησιμοποιεί, λόγω της διάταξης των κινητήρων της, ενώ και άλλοι παραδοσιακοί «παίκτες», όπως η Ducati και η BMW στα boxer μοντέλα της, τον έχουν εγκαταλείψει. Ένας από τους σημαντικούς λόγους που έχει γίνει αυτό είναι ο θόρυβος του ξηρού συμπλέκτη, ο οποίος είναι πολλές φορές μη αποδεκτός από τις προδιαγραφές και τους κανονισμούς, αλλά και η συνεχής βελτίωση υλικών και τεχνολογιών που εξαλείφουν τα όποια μειονεκτήματα του υγρού συμπλέκτη.
