Που τραυματίζονται πιο συχνά οι μοτοσυκλετιστές;
Είναι ένα θέμα που σε κανέναν δεν αρέσει και κανείς δεν θέλει προφανώς να βρεθεί σε μια τέτοια θέση. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να αποτρέψει το 100% των ατυχημάτων. Η γνώση, η εκπαίδευση και ο εξοπλισμός όμως μπορούν να βοηθήσουν.
Όντας μοτοσυκλετιστές όλοι έχουμε βρεθεί έστω μια φορά ξάπλα μετά από πτώση με τη μοτοσυκλέτα μας. Κάποιοι το έχουμε κάνει πιο πολλές φορές και άλλοι ξέρουν όλους τους ορθοπεδικούς στο ΚΑΤ με το μικρό τους.
Για όποιο λόγο και να έγινε η πτώση, με γνώμονα ότι ο μοτοσυκλετιστής είναι αντικειμενικά πιο εκτεθειμένος, αυτά είναι τα 7 σημεία που εμφανίζονται πιο πολλές φορές τραυματισμοί μετά από πτώσεις ή τρακαρίσματα.
Να σημειωθεί πριν ξεκινήσουμε τη λίστα ότι ο σωστός εξοπλισμός μπορεί να κάνει τεράστια διαφορά, όχι μόνο ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, αλλά ακόμα και σε έναν πολύ απλό τραυματισμό. Τούτου λεχθέντος, χρησιμοποιούμε πάντα τον κατάλληλο εξοπλισμό και προστατεύουμε τους εαυτούς μας.
1. Kάτω Ακρα
Πολλές φορές οι μοτοσυκλετιστές που εμπλέκονται σε κάποιο ατύχημα φέρουν τραυματισμούς στα κάτω άκρα, καθώς τα πόδια είναι πάντα πιο εκτεθειμένα ακόμα και στις πτώσεις με λίγα χιλιόμετρα ή στατικές. Σε κάθε τέτοια πτώση, μια μοτοσυκλέτα 200 ή και παραπάνω κιλών μπορεί να πλακώσει το πόδι και να τραυματίσει άσχημα τον αστράγαλο.
2. Πάνω Ακρα
Σε πολλά ατυχήματα, ο μοτοσυκλετιστής διαχωρίζεται από τη μοτοσυκλέτα του και μπορεί να διανύσει μερικά μέτρα στον αέρα πριν προσγειωθεί. Η ενστικτώδης κίνηση είναι να βάλει κανείς τα χέρια μπροστά για να προστατεύσει τα πιο ζωτικά μέρη του σώματος. Κατά αυτό τον τρόπο, καρποί, ώμοι και γενικότερα η περιοχή του χεριού είναι από τις πιο συχνές περιοχές τραυματισμού των μοτοσυκλετιστών, ακόμα και σε πτώσεις με λίγα χιλιόμετρα.
3. Θώρακας
Ένα από τα πιο βασικά ζωτικά σημεία του σώματος. Ο θώρακας προστατεύει την καρδιά, τους πνεύμονες, καθώς και άλλα ζωτικά όργανα, περικλείοντάς τα στα πλευρά. Σε ατυχήματα με μοτοσυκλέτες το πιο επίφοβο σε αυτά είναι η εσωτερική αιμορραγία, που μπορεί να προέλθει από ένα δυνατό χτύπημα, ενώ και ένα σπασμένο πλευρό που μπορεί να τρυπήσει τους πνεύμονες ή κάποιο άλλο όργανο δεν πάει πίσω. Δυστυχώς οι τραυματισμοί στο θώρακα είναι σχετικά συχνοί και, συγκρίνοντας με τις 2 πρώτες κατηγορίες, πολύ πιο επικίνδυνοι.
4. Κεφάλι
Δεν χρειάζεστε κάποιον ειδικό να σας το πει αυτό. Πολύ πριν ανεβούμε σε μοτοσυκλέτες, παιδιόθεν, μάθαμε για τη σημαντικότητα του εγκεφάλου και το πώς πρέπει να προσέχουμε τραύματα στο κεφάλι. Δυστυχώς φαίνεται ότι πολλοί το ξεχνάνε, καθώς επίσης δεν χρειάζεται κάποιος ειδικός για να σας πει ότι πάρα πολλοί μοτοσυκλετιστές δεν φοράνε κράνος. Αρκεί μια βόλτα στο δρόμο για να το διαπιστώσει κανείς. Τα τραύματα στο κεφάλι είναι βεβαίως πάρα πολύ επικίνδυνα και πολλές φορές η πραγματική έκταση ενός τραυματισμού δεν είναι εμφανής από την αρχή.
5. Πρόσωπο/Λαιμός
Ο λαιμός είναι ένα από τα εκτεθειμένα μέρη του σώματος όταν οδηγούμε μοτοσυκλέτα και είναι από τη φύση του ευαίσθητος. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι θάνατοι αγωνιζόμενων σε Παγκόσμιο επίπεδο τα τελευταία χρόνια έχουν προέλθει από τραυματισμούς στο λαιμό, όταν μετά από πτώση κάποιος αναβάτης που ερχόταν ακριβώς από πίσω δεν πρόλαβε να αποφύγει το πεσμένο σώμα του προπορευόμενου και τον χτύπησε εκεί. Όσο για το πρόσωπο, σπασμένες μύτες, σαγόνια και δόντια στο οδόστρωμα αποτελούν μια καλή περίληψη των τραυματισμών σε αυτή την περιοχή.
6.Κοιλιά
Με λιγότερη φυσική προστασία από το ακριβώς πιο πάνω μέρος του σώματος, η κοιλιά και πάλι φιλοξενεί ζωτικά όργανα, όπως το συκώτι ή η σπλήνα. Ένα δυνατό χτύπημα μπορεί να προκαλέσει ζημιά σε κάποιο από αυτά και το χειρότερο με αυτού του είδους τους τραυματισμούς είναι ότι πολλές φορές ο παθών δεν καταλαβαίνει την έκταση ή τον ίδιο τον τραυματισμό πριν περάσει πολύτιμος χρόνος. Από αυτή την άποψη, οι εσωτερικοί τραυματισμοί είναι με διαφορά οι χειρότεροι.
7. Σπονδυλική Στήλη
Ένα επίσης ευαίσθητο σημείο του σώματος, όπου οι τραυματισμοί είναι καταστροφικοί. Ο εγκέφαλος στέλνει και λαμβάνει σήματα από σημεία του σώματος μέσω των νεύρων που περνάνε από εκεί. Τραυματισμοί τέτοιου είδους μπορεί να προκαλέσουν μερική ή ολική παράλυση, ανάλογα με τη σφοδρότητα του χτυπήματος, ενώ και στην πιο απλή μορφή τους απαιτούν μια μεγάλη διαδικασία ανάρρωσης, που περιλαμβάνει παρατεταμένη διαμονή στο νοσοκομείο.
