Τι σημαίνει μοτοσυκλετισμός;
Η οδήγηση ενός δικύκλου μπορεί να μεταφραστεί σε πολλά διαφορετικά επίπεδα σύνδεσης μεταξύ αναβάτη και μοτοσυκλέτας και έτσι, η ίδια η λέξη μοτοσυκλετισμός μπορεί να σημαίνει πολύ διαφορετικά πράγματα για διαφορετικούς ανθρώπους.
Η μοτοσυκλέτα μετράει λίγο παραπάνω από έναν αιώνα ζωής και σε αυτό το διάστημα έχει αλλάξει πολλές μορφές. Από ποδήλατα με έναν μικρό κινητήρα για υποβοήθηση, σε υπερμοτοσυκλέτες που φτάνουν τους 250 ίππους, από τα ταμπούρα μέχρι τα δισκόφρενα και το ABS και από την αλλαγή ταχυτήτων με το χέρι σε αυτόματα κιβώτια, η πορεία της μοτοσυκλέτας πέρασε από τόσα επίπεδα που θα χρειαζόμασταν ολόκληρους τόμους απλώς για να αναφερθούμε επιδερμικά σε κάθε ένα από αυτά. Υπάρχει όμως κάτι που για τους περισσότερους δεν άλλαξε ποτέ. Αυτό ήταν η ιδιαίτερη σύνδεση με τη μοτοσυκλέτα και η αίσθηση της ελευθερίας.
Η αντικουλτούρα του Easy Rider
Πουθενά στη μεγάλη οθόνη δεν τονίστηκε αυτό περισσότερο από ότι στο Easy Rider. Όταν οι Peter Fonda, Dennis Hopper και Terry Southern ξεκίνησαν να γράφουν το Easy Rider (μάλλον το γράφουν είναι μια παρατραβηγμένη λέξη, καθώς η ταινία ξεκίνησε να γυρίζεται με μια γενική μόνο ιδέα του σεναρίου) σίγουρα δεν φαντάζονταν ότι θα δημιουργούσαν ένα αριστούργημα που θα άντεχε στο χρόνο και θα ένωνε γενιές μοτοσυκλετιστών ανά όλο τον κόσμο.
Το Easy Rider ήταν μια κλασσική ταινία αντικουλτούρας της εποχής, που επικεντρωνόταν στην ιστορία μερικών περιθωριακών νέων με μοτοσυκλέτες που γυρνούσαν τη χώρα, μιλούσαν για ελευθερία, πουλούσαν και έπαιρναν ναρκωτικά και γενικά ζούσαν με τον δικό τους τρόπο. Ήταν το γενικότερο κλίμα της εποχής, με τους χίπιδες, την αντίθεση στον πόλεμο, τα όνειρα για μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας και την αναζήτηση νέων αξιών.
Δημιουργώντας έναν κοινό τρόπο σκέψης
Όμως ενώ το Βιετνάμ τελείωσε και ο Νίξον έφυγε, το Easy Rider έμεινε. Και αυτό έγινε γιατί μίλησε στην καρδιά δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που έβλεπαν τη μοτοσυκλέτα ως κάτι πολύ παραπάνω από ένα μέσο μετακίνησης από το σημείο Α στο σημείο Β. Και η αλήθεια είναι ότι για δεκαετίες ο μοτοσυκλετισμός σήμαινε όντως κάτι διαφορετικό. Έπρεπε να σε συνοδεύει ένας συγκεκριμένος τρόπος σκέψης, να είσαι λίγο «λοξός», να μην κολλάς με τις νόρμες για να θες να βρίσκεσαι πάνω σε μοτοσυκλέτα. Αντιπροσώπευε έναν ολόκληρο τρόπο ζωής, συνοδευόμενο από ένα συγκεκριμένο ντύσιμο, αλλά και μια συγκεκριμένη μουσική. Το rock ταυτίστηκε με τη μοτοσυκλέτα και το Born to be Wild έγινε ύμνος στα στόματα χιλιάδων μοτοσυκλετιστών.
Αυτοί είναι οι άνθρωποι που οργάνωσαν ταξίδια, που γυρίσανε τον κόσμο, που λείψανε από το σπίτι τους μήνες ή και χρόνια και δημιουργήσαν τους θρύλους με τους οποίους ζούμε μέχρι σήμερα. Aλλοι άνθρωποι, χωρίς τεχνικά μέσα και χωρίς χρήματα, δημιούργησαν μοτοσυκλέτες που άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου και χάρισαν χαμόγελα και εμπειρίες σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους ανά τον κόσμο.
Όλες αυτές οι κοινές εμπειρίες, οι κοινές σκέψεις και τα κοινά όνειρα δημιούργησαν μια διακριτή κουλτούρα μοτοσυκλετισμού, μια σειρά από άγραφους κανόνες αν θέλετε, που όλοι ακολουθούσαν και όλοι μπορούσαν να συμφωνήσουν ότι αυτό ήταν ο μοτοσυκλετισμός.
Γιατί όμως όλη αυτή η παρελθοντολαγνεία;
Οι εποχές αλλάζουν και μαζί τους αλλάζουμε και εμείς. Στις περισσότερες χώρες η μοτοσυκλέτα δεν θεωρείται πλέον περιθωριακή από το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας και αυτό προφανώς είναι κάτι πάρα πολύ θετικό. Αυτή η διαφορετική αντιμετώπιση έφερε νέο κόσμο στον χώρο της μοτοσυκλέτας, ο οποίος μπορεί να είχε διαφορετικές απόψεις για το τι είναι η μοτοσυκλέτα και τι σημαίνει για αυτόν αυτό το "νέο" μέσο.
Πλέον για πολύ κόσμο η μοτοσυκλέτα έγινε όντως ένα βολικό μέσο μετακίνησης από το σημείο Α στο σημείο Β και τίποτα παραπάνω. Aνθρωποι οι οποίοι αναγνωρίζουν τα θετικά της μοτοσυκλέτας, χωρίς όμως να έχουν κάποια ιδεολογική τοποθέτηση ή κάποια σύνδεση με το τι είναι ή τι θα έπρεπε να είναι ο μοτοσυκλετισμός. Πολλοί βεβαίως που μπαίνουν στο χώρο ασπάζονται τις αξίες των παλαιότερων, κάποιοι χτίζουν δικές τους, νέες αξίες και κάποιοι (ίσως πιο πρακτικοί) παραμένουν εκτός αυτής της «ιδεολογικής διαμάχης».