Γιατί μας αρέσουν οι ρετρό μοτοσυκλέτες;
Τα τελευταία χρόνια οι ρετρό - ή για να είμαστε πιο σωστοί οι νεορετρό - μοτοσυκλέτες έχουν επιστρέψει επιθετικά και κατέχουν ένα σεβαστό μερίδιο στην αγορά μοτοσυκλέτας, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Γιατί υπάρχει αυτή η τάση και τί εκπροσωπεί;
Για να απαντήσουμε σε αυτό θα πρέπει πρώτα απ`όλα να ορίσουμε ποιά στοιχεία κατατάσσουν μια μοτοσυκλέτα σε αυτή την κατηγορία. Όλοι έχουμε πάνω κάτω μια εικόνα του τι αποτελεί ρετρό. Στρογγυλοί προβολείς, ντεπόζιτα με καμπύλες, ακτινωτοί τροχοί και κινητήρες σε κοινή θέα. Το όχι πολλοί κύλινδροι είναι επίσης κάτι βασικό. Ένας είναι εκπληκτικός, δύο είναι οκ, αλλά από εκεί και πέρα τα πράγματα σε πάνε αλλού.
Βασικό γνώρισμα όλων των νεορετρό μοτοσυκλετών είναι ότι συνδυάζουν αυτά τα στοιχεία του παρελθόντος με την τεχνολογία του σήμερα. Ναι μεν στρογγυλός πίνακας οργάνων, αλλά με LCD οθόνη. Ναι μεν μονοκύλινδροι και δικύλινδροι κινητήρες σε κοινή θέα, αλλά με fuel injection και μπορεί και χαρτογραφήσεις. Ναι μεν στρογγυλοφάναρο αλλά φουλ LED.
Αυτές οι μοτοσυκλέτες κερδίζουν σταθερά λόγω εμφάνισης κάποιους αναβάτες, ακόμα και νεώτερους, όπως ο γράφων, οι οποίοι δεν έζησαν στα νιάτα τους την κατά πολλούς “χρυσή εποχή της μοτοσυκλέτας”.
Και εδώ έγκειται η μεγάλη επιτυχία της ρετρό μοτοσυκλέτας.
Κατάφερε να κερδίσει ένα κοινό που ουδεμία σχέση είχε με εκείνη την εποχή. Το βινύλιο έφυγε για να αντικατασταθεί από τα CD και τελικά το iΤunes, τη θέση του αναδιπλούμενου χάρτη έχει πάρει το GPS και η Royal Enfield σταμάτησε να έχει τις ταχύτητες στο δεξί πόδι και αντί για τη μανιβέλα με τον αποσυμπιεστή έχει μίζα.
Πώς γίνεται λοιπόν μια γενιά που δεν έχει καμία κοινωνική αναφορά ή προσωπική μνήμη από εκείνες τις εποχές να «διψά» για τα χαρακτηριστικά τους; Και γιατί το βινύλιο – όπως και η «κλασσική» μοτοσυκλέτα - κερδίζει κοινό, όχι στους ανθρώπους που τα έζησαν, αλλά στις νεότερες ηλικίες;
Οι ρετρό μοτοσυκλέτες, το βινύλιο, το παλιό ροκ που μύριζε ξύλο και κάπνα ξυπνάνε συγκεκριμένες αναμνήσεις, τόσο στους ανθρώπους που τα έζησαν ως κομμάτι της νιότης τους, όσο και σε όσους έχουν περάσει ως κομμάτι μιας συλλογικής μνήμης και κουλτούρας, όπως αναφέραμε και σε παλαιότερο άρθρο.
Αν σου άρεσε: Κοινοποίησέ το »
Σχολίασέ το, στη σελίδα μας στο Facebook »
Αναμνήσεις δευτέρου βαθμού και φυγή από την πραγματικότητα
Και εδώ έρχεται η μοτοσυκλέτα. Όταν κάποιος νέος αναβάτης μπαίνει στο χώρο έχει άπειρες στυλιστικές επιλογές για να διαλέξει και πολλές γνώριμες εικόνες από τον κόσμο γύρω του για να ταυτιστεί. Μόνο μια από αυτές τις εικόνες όμως έχει συνδεθεί με τους θρύλους του παρελθόντος. Η στρογγυλοφάναρη μοτοσυκλέτα που δεν ήταν μόνο μια στυλιστική επιλογή, αλλά σύμβολο του ίδιου του μοτοσυκλετισμού και της ελευθερίας που αυτός αντιπροσώπευε.
Μιας ελευθερίας που είναι όλο και πιο δύσκολο να απολαύσει κανείς στον σύγχρονο κόσμο σε όλα τα επίπεδα. Και όταν τα πράγματα ζορίζουν – και μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι ότι έχουν ζορίσει – οι άνθρωποι τείνουν να επιστρέφουν στην τελευταία «ασφαλή εποχή», ακόμα και αν την ξέρουν μόνο μέσα από ιστορίες και θρύλους.
Μπορεί η καθημερινότητα να μην αφήνει πολλά περιθώρια ελευθερίας, αλλά ο στρογγυλός πίνακας οργάνων και το γύρισμα του δίσκου στις 33 και 1/3 στροφές το λεπτό μπορούν να στείλουν τον οποιονδήποτε σε ένα ταξίδι πίσω στις «καλές μέρες». Και αυτή είναι η μαγεία της ρετρό μοτοσυκλέτας.
Δεν είναι απλά μια μηχανή, αλλά μια χρονομηχανή, η οποία επιτρέπει σε όποιον ανέβει πάνω της να μεταφερθεί στις δικές του «καλές μέρες», τις οποίες μπορεί να ερμηνεύσει όπως επιθυμεί και αρνείται να δεχτεί ότι μπορεί να φύγουν. Αλλωστε όπως έλεγε και ο Rory Gallagher, “Θα αποδεχτώ ότι έφυγες όταν θα μπορώ να το κάνω”.
Και για αυτό μας αρέσουν οι ρετρό μοτοσυκλέτες.