Όταν ήμουν γύρω στα 12, ένα μεγαλύτερο παιδάκι με είχε πλακώσει στο ξύλο. Εγώ αντιστεκόμουν, αλλά ό,τι και να έκανα, έβλεπα τη μάχη να χάνεται. Κάπως έτσι αισθάνομαι όποτε μου δίνουν το S 1000 RR για να το οδηγήσω. Η μάχη είναι σίγουρα χαμένη, από την αρχή, σε πολλαπλά επίπεδα. Τόσο στην προσπάθεια διατήρησης της νομιμότητας όσο και στη διατήρηση των λογικών του αναβάτη.
Tο γεγονός ότι, παρόλα αυτά, δεν θέλω να κατέβω από τη σέλα, σίγουρα θα οδηγήσει ορισμένους να με κατηγορήσουν για μαζοχισμό. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Βλέπετε, το S 1000 RR είναι ένα superbike που επαναπροσδιόρισε τον όρο superbike. Στις ΗΠΑ, π.χ., τα λένε πλέον ultra-superbikes. Παλαιότερα, το ίδιο είχαν κάνει ιστορικές μοτοσικλέτες, όπως το πρώτο R1, το πρώτο Fireblade, κ.λπ. Έτσι και το S 1000 RR. Εκεί που όλοι είχαν συνηθίσει στα 150-160 άλογα στον τροχό, ήρθε η BMW και ανέβασε τον πήχη κατά 15-20 αλόγατα ακόμη. Και έβαλε τον κινητήρα αυτόν σε ένα εκπληκτικό πλαίσιο, του χάρισε αξιόμαχες και εύκολα ρυθμιζόμενες αναρτήσεις και προίκισε το σύνολο με ένα ηλεκτρονικό οπλοστάσιο που μέχρι πρότινος ούτε που ονειρευόμασταν. ¶ντε τώρα να κατέβεις εσύ από μια τέτοια μοτοσικλέτα. Για το 2011, δεν άλλαξε κάτι άλλο στην S 1000 RR, εκτός από τους χρωματισμούς.
ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Διαβάστηκε από 45871 αναγνώστες
