tip: Ειδικά για τα δίχρονα GP replicas η ποιότητα του λαδιού αποτελεί το Α και το Ω για την υγεία του κινητήρα. Μη τσιγκουνευτείτε σε αυτό το σημείο. Επιλέξτε μόνο τα καλύτερα.
Μοτοσικλέτες με κορυφαία τεχνολογία που κυκλοφόρησαν όταν τα δίχρονα GP ήταν στα καλύτερά τους. Στόχος τους να στρίβουν ταχύτερα από κάθε άλλη προσφέροντας στον αναβάτη εμπειρία ανάλογη με εκείνη των αγωνιστικών. Με λίγα λόγια, η αγωνιστική μοτοσικλέτα δρόμου στην πιο αγνή της μορφή. Μας λείπουν ήδη αυτές οι μοτοσικλέτες και όμοιές τους σίγουρα δεν θα ξαναδούμε ποτέ στην παραγωγή.
Honda NSR250R (1986-1999)
Το NSR250R παρουσιάστηκε το 1986 και μόλις ένα χρόνο μετά, ανανεώθηκε πλήρως, ώστε να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό. Τότε έγιναν γνωστά και τα γράμματα PGM καθώς αυτό ήταν το πρώτο μοντέλο με ηλεκτρονικά ελεγχόμενη ανάφλεξη. Την επόμενη χρονιά, ανανεώθηκε στα σημεία και το 1990, απέκτησε το διάσημο Gull-arm (φτερό γλάρου) ψαλίδι απευθείας από τη RS250R του Luca Cadalora. Το 1993 έγιναν και οι τελευταίες σημαντικές αλλαγές. Το ψαλίδι έγινε μονόμπρατσο στα πρότυπα της εξωτικής RC30 και το NSR έφερε την πρωτότυπη «έξυπνη κάρτα» με την αλλαγή της οποίας ο αναβάτης μπορούσε να επέμβει άμεσα στα χαρακτηριστικά της ανάφλεξης.
Kawasaki KR-1/S 250 (1988-1992)
Το KR-1 δεν ήταν το πιο επιτυχημένο εμπορικά μοντέλο από τα δίχρονα 250. Ήταν όμως το ταχύτερο (225 χλμ./ώρα σε επίσημα τεστ) και εκείνο που μπορούσε να «πειραχτεί» πιο εύκολα από τα άλλα τρία, ώστε να γίνει ακόμη πιο δυνατό. Ο κινητήρας του ήταν εν σειρά δικύλινδρος με αντικραδασμικό άξονα και αυτό, τον έκανε να διαφέρει από τις μοτοσικλέτες της Honda και της Suzuki. Το 1990 παρουσιάστηκε η ισχυρότερη έκδοση S, στην οποία είχαν λυθεί και τα περισσότερα μηχανικά προβλήματα του προηγούμενου μοντέλου.
Suzuki RGV 250 Γ (1987-1997)
Το μοντέλο της Suzuki που μαζί με το “500” έκαναν το τρίτο γράμμα του ελληνικού αλφάβητου διάσημο στους δύο τροχούς. Με V κινητήρα και περιεχόμενη γωνία 90 μοιρών που αργότερα (1993) μειώθηκε στις 70 και βάρος μόλις 128 κιλά για τα πρώτα μοντέλα. Οι μεγάλες αλλαγές ήρθαν το 1991, όταν το “Γ” απέκτησε ανεστραμμένο πιρούνι, 17άρη πίσω τροχό (από 18’’), power valves στο μοτέρ και το χαρακτηριστικής σχεδίασης “μπανάνα” ψαλίδι. Η ισχύς περιοριζόταν στους 45 ίππους, σε κάποιες αγορές, ενώ σε ανοιχτή μορφή ξεπερνούσε τους 60.
Yamaha TZR 250 R (1986-1996)
Η μοτοσικλέτα της Yamaha ήταν και εκείνη που δέχτηκε τις περισσότερες αλλαγές όσα χρόνια έμεινε στην παραγωγή, αναφορικά με την αρχιτεκτονική του κινητήρα της. Το 1986 που παρουσιάστηκε ως ο αντικαταστάτης του RD, ξεκίνησε με τους κυλίνδρους εν σειρά, στην πορεία, τους… ανέστρεψε και τελικά, το 1991 κατέληξε στους V παραμένοντας έτσι, μέχρι τo τέλος της παραγωγής το 1996. Εξίσου γρήγορη ελάφρυνε αντί να βαρύνει, όσο περνούσαν τα χρόνια. Τα τελευταία μοντέλα είναι τα πιο λαχταριστά.
Β«ΞολοΟΟΞ½ΞΏΟΒ» ΟΟΞΏ ΟΞ―ΟΟ ΞΊΞ¬ΞΈΞΉΟΞΌΞ±! ΞΞ¬Ξ½Ξ΅ΞΉΟ ΟΞΏ αμάξι ΟΞΏΟ
Β«Οαγίδα ΞΈΞ±Ξ½Ξ¬ΟΞΏΟ
Β»;