Moto GP - Αγώνας Sprint

Ο Bagnaia επανέρχεται δριμύτερος, ο εκπληκτικός Rins
διασώζει το κιτρινοκόκκινο ναυάγιο δια μαγικής χειρός Lucio
Cecchinello, ο εμπύρετος Martin επιμένει στα αγωνιστικά
τελεσίγραφα προς την διοίκηση της Ducati, ο Aleix
Espargaro μαγεύει με την υπομονή, την επιμονή και την
ωριμότητά του, ο Binder κρυφοκοιτάζει με νόημα προς Pit
Beirer μεριά (που έχει «αντικείμενο του πόθου» τον Miller),
όσο το VR46 team αργά και σταθερά ανεβάζει τον πήχη, παρΆ
όλη την ελαφρά διστακτικότητα των μελών του team.

Ο Alex Rins επιβεβαίωσε τις προ του αγώνα εκφρασμένες δια
μικροφώνου σκέψεις του για την συγκεκριμένη πίστα. «Ο
σχεδιασμός ταιριάζει στο στυλ μου. Μου αρέσουν οι μεγάλου
μήκους πίστες και ο γύρος εδώ διαρκεί πάνω από δύο λεπτά.
Είναι ό,τι πρέπει». Ας μη ξεχνάμε ότι ο Ισπανός αναβάτης είναι ο
μοναδικός που έχει νικήσει στο Austin και στις τρεις κατηγορίες
(Moto3 το 2013, Moto2 το 2016 και MotoGP το 2019).
Στον αγώνα Sprint έπεσε σΆ έναν πεισματωμένο Bagnaia, ο
οποίος έφυγε και χάθηκε. Μπορεί στον προτελευταίο (ένατο) γύρο
ο Ιταλός αναβάτης να είχε ξεφύγει τρία ολόκληρα δευτερόλεπτα
από τον ακολουθούντα αναβάτη της LCR, όμως αυτό δεν

διατυπώνει ολόκληρη την ιστορία. Θα ήταν ουτοπικό να μην
αναφερθεί η διαφορά δυναμικότητας των δύο μοτοσυκλετών και η
τελική κατάταξη είναι αποστομωτική. Εξαιρουμένου του Rins, η
πρώτη ιαπωνική μοτοσυκλέτα εμφανίζεται μόλις στην δωδέκατη
θέση, ενώ η προηγούμενη δεκάδα βρίθει από Ducati, Aprilia και
ΚΤΜ.
Ο Rins πάλευε ως λέων με τις ιδιαιτερότητες της RCV (αλλά και
τις ιδιότυπες συνθήκες καιρού και ασφαλτοτάπητα), κινούμενος
διαρκώς στα όρια της πτώσης. Τον βαθμό επίγνωσης της
κατάστασης που έχουν οι άνθρωποι του HRC επιβεβαίωσε η
τηλεοπτική εικόνα του Puig που πανηγύριζε για την δεύτερη θέση
της … δορυφορικής LCR.
Περίπου στα ίδια θολά νερά κινούνται και οι «μπλε». Ο Quartararo
έκανε ό,τι πραγματικά μπορούσε με μια Μ1 που ουδόλως την
εμπιστεύεται και αποτέλεσμα της ανυπόφορης πίεσης ήταν η
αναπόφευκτη πτώση. Πρώτα ακούμπησε τον Rins στην Κ1,
κατόπιν «έχασε» τα φρένα έναντι του Marquez στον τέταρτο γύρο
και στον πέμπτο γύρο έπεσε στην Κ1. Το ότι σηκώθηκε και
συνέχισε προτελευταίος έως τον τερματισμό, κινούμενος σε
ρυθμούς Bagnaia, αποδεικνύει την στόφα του αθλητή που ψάχνει
για λύσεις, αλλά και τον σεβασμό του προς τα μέλη της ομάδας
του. Ο Morbidelli από την άλλη μεριά προφανώς δεν είναι
διατεθειμένος να ρισκάρει τα πάντα για ένα στάσιμο project, όσο
και να σκούζει στα μικρόφωνα ο Jarvis για χρονικά περιθώρια
ανάδειξης του ταλέντου του. Η Μ1 βρίθει τεχνικών δυσκολιών και
ο ορθολογικά «τετράγωνος» τρόπος σκέψης του Franco δεν
επιδέχεται μεθόδους «σαμουράι».
Η βραδινή νεροποντή της προηγούμενης νύχτας έπαιξε κι αυτή
τον ρόλο της, καθιστώντας τις επικρατούσες συνθήκες
περισσότερο απρόβλεπτες, κυρίως «γλιστερές».

«Είχα τέσσερα highsides στον πρώτο μόλις γύρο»
εκμυστηρεύτηκε ο Binder στους δημοσιογράφους. «Έχανα
διαρκώς τον πίσω τροχό στους δύο πρώτους γύρους και δεν
τολμούσα να ανοίξω το γκάζι. Έχασα πολύτιμο χρόνο έως ότου το
ελαστικό αρχίσει να λειτουργεί φυσιολογικά. Το «κράτημα» της
πίστας ήταν ιδιαίτερα χαμηλό συγκρινόμενο με αυτό της
Παρασκευής και μας ανάγκασε να αναθεωρήσουμε ριζικά όλα μας
τα «σημάδια» (επιτάχυνσης και φρένων) ούτως ώστε να
παραμείνουμε όρθιοι και να αποφύγουμε σοβαρά λάθη. Αυτό
άλλωστε εξηγεί και τις πολλές πτώσεις κατά την διάρκεια των
κατατακτηρίων λίγο νωρίτερα».
Οι εγκαταλείψεις ήταν δύο (πτώσεις). Αυτή του Michele Pirro
(στον έκτο γύρο), ο οποίος συνέχισε για να αποχωρήσει στα pits
και του Alex Marquez που μαχόταν σώμα με σώμα με τον Martin,
ο τελευταίος δηλώνοντας στον τερματισμό ότι από τον τρίτο γύρο
είχε μείνει από ανάσα. Ο Alex έπεσε ηρωικά στην Κ12 πέντε
λεπτά αργότερα, αφήνοντας τον Jorge και τον Espargaro να
παλεύουν για την τρίτη θέση έως το νήμα.
Εν κατακλείδι, κατόπιν του ρυθμού απωλειών στους δύο
προηγούμενους γύρους (Portimao και Rio Hondo), το γεγονός ότι
στο Τέξας δεν υπήρξαν τραυματισμοί αποτελεί μια ευπρόσδεκτη
εξέλιξη.
Ας σημειωθεί ότι οι προσπάθειες των αναβατών επιβαρύνθηκαν
ακόμη περισσότερο από τις υψηλές θερμοκρασίες του
ασφαλτοτάπητα (45 βαθμοί Κελσίου), με αποτέλεσμα στους τρεις
τελευταίους γύρους παράγοντες και μηχανικοί να αγγίζουν το
σημείο τήξης τους.
Εάν στον σημερινό αγώνα επικρατήσουν οι ίδιες καιρικές
συνθήκες, όλα θα είναι πολύ δυσκολότερα (και εντελώς

απρόβλεπτα), ειδικότερα στις Κ1, Κ11 και Κ12.