MotoGP Le Mans: Bezzecchi και πάλι!

Ένας ποταμός γεγονότων και συναισθημάτων. Το 38% του grid πέφτει, ο Bezzecchi αφήνει άφωνους τους πάντες, ο Martin ωριμάζει επικίνδυνα, ο Zarco αποζημιώνει τους ενθουσιώδεις συμπατριώτες του, ο Augusto Fernandez ανέλπιστα δίνει την χαρά στον Pit Beirer που του στέρησαν οι Miller και Binder, όσο ο Marc Marquez καταστρέφει στον προτελευταίο γύρο, στην αδηφάγο Κ7, το όνειρο μιας επιτυχημένης επανάκαμψής του, στερώντας και στο HRC ένα ακόμη podium. Ένας αγώνας άξιος της ιστορίας του θεσμού.

Κάτι δεν του πήγαινε καθΆ όλη την διάρκεια του Σαββάτου με δύο έβδομες θέσεις στις κατατακτήριες και στο Sprint. Όταν όμως έχεις τον Matteo Flamigni στην ψηφιακή χαρτογράφηση, τότε όλα είναι δυνατά την Κυριακή. Το απέδειξε πολλάκις στην δεύτερη φάση του Valentino Rossi στη Yamaha και το ίδιο έπραξε για τον Bezzecchi (και τον Marini) στον αγώνα του Le Mans. Η ποινή της παραχώρησης μιας θέσης (στον Martin) δεν στάθηκε ικανή να κάμψει την ορμητικότητα του Bezzecchi, αφού ήταν ο μοναδικός του grid που «είχε στο τσεπάκι» το 1.31 (έξι φορές), όταν οι υπόλοιποι «γύριζαν» στο 1.32. Στον δέκατο γύρο πέρασε μπροστά και … κυριολεκτικώς εξαφανίστηκε. Στον ενδέκατο γύρο η διαφορά του από τον Marquez ήταν ήδη οκτώ δέκατα, στον δέκατο έκτο κοντά στα δύο δευτερόλεπτα, στον εικοστό πρώτο τρία δευτερόλεπτα και στον εικοστό πέμπτο τεσσεράμισι. Ο άνθρωπος ήταν απλησίαστος και ναι ήταν μια δίκαιη νίκη.
Ο Bagnaia δεν πρόλαβε να «ζεσταθεί» για να γράψει χρόνους. Συνεπώς δεν υπάρχει πεδίο σύγκρισης. Ο αγώνας του σταμάτησε πολύ νωρίς στην είσοδο της Κ12 του πέμπτου γύρου, όταν ήρθε σε επαφή με τον Vinales (ο οποίος ήδη τον είχε περάσει στην Κ11) καταλήγοντας και οι δύο στην αμμοπαγίδα, η οποία λίγο έλλειψε να μετατραπεί σε ρινγκ. Όταν η αδρεναλίνη φθάνει στα ύψη, η λογική πάει περίπατο. Μάλλον το κατάλαβαν και οι ίδιοι. Λίγα λεπτά μετά εθεάθησαν «τρικάβαλο» με οδηγό κάποιον από τους κριτές να τους επιστρέφει στα box τους. Όταν όλα ισορροπούν στην κόψη του ξυραφιού τέτοια αγωνιστικά συμβάντα είναι αναπόφευκτα. Βγαίνοντας από την δεξιά Κ11 ο προπορευόμενος Maverick πήρε θέση για την αριστερή Κ12, αφήνοντας όμως χώρο στην εξωτερική του, στον οποίον όρμησε ο Pecco. Ο Ιταλός άρχισε να κλείνει για την είσοδο, ο Ισπανός κράτησε τη γραμμή του και ... έγιναν κουλουβάχαρτα.
«Καπάκι», στην έναρξη του έκτου γύρου, στην έξοδο της δεξιάς Κ5, ο Marini το «χάνει» από υπερβολική κλίση και ενστικτωδώς λειτουργεί αλα Marquez στα καλύτερά του κάνοντας χρήση του δεξιού του αγκώνα ως τρίτο σημείο στήριξης, το πετυχαίνει, η μοτοσυκλέτα ισορροπεί, περνά δίπλα του ο Bezzecchi και κολλητά πίσω ο Alex Marquez, ο οποίος όμως κινείται σε περισσότερο «ανοικτή» γραμμή και εμβολίζει τον Luca άνευ περιθωρίου αντίδρασης. ¶λλο ένα αγωνιστικό συμβάν, μόνον που σΆ αυτό υπήρξε το ενδεχόμενο ιδιαίτερα δυσάρεστων εξελίξεων.
Από τον ενδέκατο γύρο -και μετά την ... εξαφάνιση του Bezzecchi- ρίζωσε στην δεύτερη θέση ο Marc Marquez, δείχνοντας ότι έχει προσαρμοστεί απόλυτα με το Kalex και διατηρώντας εξαιρετική αμυντική τακτική στον Miller κατΆ αρχήν (έως την πτώση του δεύτερου) και στον Martin, ο οποίος τον πίεσε αφόρητα έως ότου στην Κ7 του προτελευταίου γύρου η σκληρή γόμα του μπροστινού είχε «κρυώσει» τόσο ώστε να στερήσει από τον Ισπανό αναβάτη μια επιτυχημένη επιστροφή στις πίστες κατόπιν απουσίας σχεδόν δύο μηνών.
Πτώσεις είχαν επίσης ο Joan Mir (για άλλη μια φορά) στην Κ8 και ο Alex Rins στην Κ9 στον 12ο και 14ο γύρο αντιστοίχως.
Μεγάλη αίσθηση προκάλεσε η εμφάνιση του Augusto Fernandez, ο οποίος πήρε εκκίνηση από την δωδέκατη θέση και τερμάτισε στην τέταρτη, πρώτο ΚΤΜ και φυσικά στην ... αγκαλιά του Herve Poncharal που δεν πίστευε αυτό που έβλεπε.
Ε, και το γεγονός ότι ο ... περαστικός Petrucci τερμάτισε στην ενδέκατη θέση και μισό γύρο πίσω από τον νικητή μάλλον επιτυχία θεωρείται.