Pecco Bagnaia: Ο κύριος Νo1 του Mugello
|
|
Πρώτος στις κατατακτήριες, πρώτος στο sprint, πρώτος στον αγώνα. Ούτε ένα λάθος προς τέρψιν των απανταχού της γης ducatisti.
Σε μια ιδιαίτερα εορταστική ατμόσφαιρα, μπροστά σε 77.000 θεατές ο Pecco τραγούδησε μαζί τους τον εθνικό ύμνο και αμέσως μετά η ιαχή Pecco – Pecco θύμισε εποχές του δόκτορα και εμπνευστή του.
Έφυγε μπροστά εξ΄ αρχής και «μην τον είδατε». Εκτός βεβαίως του Jorge Martin, ο οποίος στην αρχή πίστεψε ότι θα μπορούσε με τη μαλακή πίσω γόμα να κάνει τη ζημιά στους πρώτους γύρους. Ωστόσο, ο Ιταλός αναβάτης φρόντισε να φύγει μπροστά για να αποφύγει τις ψηλές θερμοκρασίες των ελαστικών όταν κινείται στα «απόνερα» ενός προηγούμενου αναβάτη και δέκατο το δέκατο έχτισε την διαφορά στο μισό δευτερόλεπτο επιτυγχάνοντας το αντίστροφο. Να «κάψει» το λάστιχο του Ισπανού.
Από την άλλη μεριά, ο Jorge Martin ωριμάζει με εκπληκτική ταχύτητα και εάν συνεχίσει στα ίδια πατήματα έως το τέλος της αγωνιστικής περιόδου, τότε θα προστεθεί άλλος ένας πονοκέφαλους στους επικεφαλής των «κοκκίνων». Ξεκίνησε από την πέμπτη θέση, έκλεισε τον πρώτο γύρο στην τρίτη, πέρασε στην δεύτερη και παρέμεινε εκεί έως το τέλος. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του, στην αρχή πίστεψε ότι είναι σε θέση να διεκδικήσει τη νίκη, όμως όταν διέκρινε ότι ο ρυθμός του Bagnaia ήταν ταχύτερος αποφάσισε να παραμείνει κοντά του για παν ενδεχόμενο. Παρ΄ όλα αυτά υποστήριξε ότι ήταν ένας ιδιαίτερα δύσκολος αγώνας λόγω καιρικών συνθηκών και της επιλογής του για «μαλακή» γόμα πίσω. Είναι ενδεικτικό ότι ο επόμενος με soft πίσω ελαστικό, ο Miller, τερμάτισε στην έβδομη θέση.
Ο Luca Marini έδωσε τον νυν υπέρ πάντων αγώνα, ειδικότερα στους τελευταίους γύρους, όταν ο Johann Zarco τον πίεσε αφόρητα. Ο τραυματισμένος δεξύς καρπός του δεν άντεξε και συμβιβάστηκε με την τέταρτη θέση. Είναι ενδεικτικό ότι τρεις γύρους προ του τέλους η διαφορά τους ήταν δύο δέκατα και έως το τέλος αυξήθηκε στα δυόμισι δευτερόλεπτα. Ο Γάλλος αναβάτης τον είχε στον τροχό του εννέα γύρους προ του τέλους (αφού τον είχε περάσει στον προηγούμενο γύρο) και ο Luca ήταν στον τροχό του για τους επόμενους τέσσερεις. Η εξάντληση (και οι πόνοι) προέκυψαν φυσιολογικά δεδομένου ότι είχαν προηγηθεί επικές μάχες με τους αδελφούς Marquez, οι οποίοι έπεσαν μαχόμενοι, ο μεν 93 στην Κ15 (6ος γύρος), ο δε 73 στην Κ2 (15ος γύρος).
Ο Aleix Espargaro όχι μόνον άντεξε τους αφόρητους πόνους των 23 γύρων, αλλά και έδωσε με ανεξάντλητο πείσμα τη μάχη του με τον Jack Miller για την έκτη θέση, ενώ ο Binder πραγματοποίησε έναν μοναχικό αγώνα. Από τον έκτο γύρο κόλλησε στην έκτη θέση και κέρδισε μια ακόμη όταν έπεσε ο Alex.
Ο Bezzecchi μάλλον απογοήτευσε σε σχέση με αυτά που έδειξε τις δύο προηγούμενες ημέρες, παραπονέθηκε έντονα για έλλειψη grip και αίσθησης ελαστικών, κατέλαβε την όγδοη θέση και απομακρύνθηκε από την κορυφή, αφού έχασε μόνον στην Ιταλία είκοσι βαθμούς από τον συμπατριώτη, φίλο και «συμμαθητή» του Pecco Bagnaia. Παραλλήλως, νιώθει στον σβέρκο του την ανάσα του Martin, ο οποίος τον έχει πλησιάσει στους τρεις μόλις βαθμούς.
Κατά τα υπόλοιπα, έξι Ducati στην πρώτη δεκάδα, δύο ΚΤΜ και ένα Aprilia, όσο ο «σπεκουλαρισμένος» αγρίως από τα media Morbidelli έκοψε το νήμα εμπρός από το αστέρι της Yamaha, τον Fabio Quartararo (ο οποίος δήλωσε ενοχλημένος ότι η ομάδα του επέβαλλε τη μεσαία γόμα, ενώ εκείνος επιθυμούσε την μαλακή) στην δέκατη θέση. Είναι απογοητευτικό για τους fans του αθλήματος να παρακολουθούν στην γενική κατάταξη τρεις μόνον ιαπωνικές μοτοσυκλέτες (και αυτές στις πίσω θέσεις). Εάν δεν γίνει κάτι σύντομα, οι επιπτώσεις στην θεαματικότητα (και κατά συνέπεια στα οικονομικά δεδομένα του θεσμού) θα είναι δύσκολα διαχειρίσιμες. Το «τρικ» του Ezpeleta με την εισαγωγή του sprint και το «σφίξιμο» του προγράμματος απλώς κερδίζει λίγο χρόνο. Εάν όλες οι μοτοσυκλέτες δεν γίνουν εφάμιλλες, θα παρακολουθούμε μόνον ταλαντούχους αναβάτες ενιαίου.
Έφυγε μπροστά εξ΄ αρχής και «μην τον είδατε». Εκτός βεβαίως του Jorge Martin, ο οποίος στην αρχή πίστεψε ότι θα μπορούσε με τη μαλακή πίσω γόμα να κάνει τη ζημιά στους πρώτους γύρους. Ωστόσο, ο Ιταλός αναβάτης φρόντισε να φύγει μπροστά για να αποφύγει τις ψηλές θερμοκρασίες των ελαστικών όταν κινείται στα «απόνερα» ενός προηγούμενου αναβάτη και δέκατο το δέκατο έχτισε την διαφορά στο μισό δευτερόλεπτο επιτυγχάνοντας το αντίστροφο. Να «κάψει» το λάστιχο του Ισπανού.
Από την άλλη μεριά, ο Jorge Martin ωριμάζει με εκπληκτική ταχύτητα και εάν συνεχίσει στα ίδια πατήματα έως το τέλος της αγωνιστικής περιόδου, τότε θα προστεθεί άλλος ένας πονοκέφαλους στους επικεφαλής των «κοκκίνων». Ξεκίνησε από την πέμπτη θέση, έκλεισε τον πρώτο γύρο στην τρίτη, πέρασε στην δεύτερη και παρέμεινε εκεί έως το τέλος. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του, στην αρχή πίστεψε ότι είναι σε θέση να διεκδικήσει τη νίκη, όμως όταν διέκρινε ότι ο ρυθμός του Bagnaia ήταν ταχύτερος αποφάσισε να παραμείνει κοντά του για παν ενδεχόμενο. Παρ΄ όλα αυτά υποστήριξε ότι ήταν ένας ιδιαίτερα δύσκολος αγώνας λόγω καιρικών συνθηκών και της επιλογής του για «μαλακή» γόμα πίσω. Είναι ενδεικτικό ότι ο επόμενος με soft πίσω ελαστικό, ο Miller, τερμάτισε στην έβδομη θέση.
Ο Luca Marini έδωσε τον νυν υπέρ πάντων αγώνα, ειδικότερα στους τελευταίους γύρους, όταν ο Johann Zarco τον πίεσε αφόρητα. Ο τραυματισμένος δεξύς καρπός του δεν άντεξε και συμβιβάστηκε με την τέταρτη θέση. Είναι ενδεικτικό ότι τρεις γύρους προ του τέλους η διαφορά τους ήταν δύο δέκατα και έως το τέλος αυξήθηκε στα δυόμισι δευτερόλεπτα. Ο Γάλλος αναβάτης τον είχε στον τροχό του εννέα γύρους προ του τέλους (αφού τον είχε περάσει στον προηγούμενο γύρο) και ο Luca ήταν στον τροχό του για τους επόμενους τέσσερεις. Η εξάντληση (και οι πόνοι) προέκυψαν φυσιολογικά δεδομένου ότι είχαν προηγηθεί επικές μάχες με τους αδελφούς Marquez, οι οποίοι έπεσαν μαχόμενοι, ο μεν 93 στην Κ15 (6ος γύρος), ο δε 73 στην Κ2 (15ος γύρος).
Ο Aleix Espargaro όχι μόνον άντεξε τους αφόρητους πόνους των 23 γύρων, αλλά και έδωσε με ανεξάντλητο πείσμα τη μάχη του με τον Jack Miller για την έκτη θέση, ενώ ο Binder πραγματοποίησε έναν μοναχικό αγώνα. Από τον έκτο γύρο κόλλησε στην έκτη θέση και κέρδισε μια ακόμη όταν έπεσε ο Alex.
Ο Bezzecchi μάλλον απογοήτευσε σε σχέση με αυτά που έδειξε τις δύο προηγούμενες ημέρες, παραπονέθηκε έντονα για έλλειψη grip και αίσθησης ελαστικών, κατέλαβε την όγδοη θέση και απομακρύνθηκε από την κορυφή, αφού έχασε μόνον στην Ιταλία είκοσι βαθμούς από τον συμπατριώτη, φίλο και «συμμαθητή» του Pecco Bagnaia. Παραλλήλως, νιώθει στον σβέρκο του την ανάσα του Martin, ο οποίος τον έχει πλησιάσει στους τρεις μόλις βαθμούς.
Κατά τα υπόλοιπα, έξι Ducati στην πρώτη δεκάδα, δύο ΚΤΜ και ένα Aprilia, όσο ο «σπεκουλαρισμένος» αγρίως από τα media Morbidelli έκοψε το νήμα εμπρός από το αστέρι της Yamaha, τον Fabio Quartararo (ο οποίος δήλωσε ενοχλημένος ότι η ομάδα του επέβαλλε τη μεσαία γόμα, ενώ εκείνος επιθυμούσε την μαλακή) στην δέκατη θέση. Είναι απογοητευτικό για τους fans του αθλήματος να παρακολουθούν στην γενική κατάταξη τρεις μόνον ιαπωνικές μοτοσυκλέτες (και αυτές στις πίσω θέσεις). Εάν δεν γίνει κάτι σύντομα, οι επιπτώσεις στην θεαματικότητα (και κατά συνέπεια στα οικονομικά δεδομένα του θεσμού) θα είναι δύσκολα διαχειρίσιμες. Το «τρικ» του Ezpeleta με την εισαγωγή του sprint και το «σφίξιμο» του προγράμματος απλώς κερδίζει λίγο χρόνο. Εάν όλες οι μοτοσυκλέτες δεν γίνουν εφάμιλλες, θα παρακολουθούμε μόνον ταλαντούχους αναβάτες ενιαίου.
