Δέκα λεπτά μετά το πρώτο χωμάτινο παντιλίκι, και η μύτη μου έχει ήδη γεμίσει με αλλεργιογόνα, που την κάνουν να τρέχει σα το Dinli -δηλαδή σαν τρελή. Αυτό είναι το δάσος όμως, αυτό είναι και το αποτέλεσμα της ανθρώπινης απουσίας από τη φύση, στις αποστειρωμένες πόλεις του τσιμέντου. Εδώ έχει πεύκα, έχει ευκαλύπτους, έχει ελιές, θάμνους και ζιζάνια, όπως το γνωστό… θανατηφόρο περδικάκι. Και σα να μην έφταναν αυτά, το χώμα έχει δεχθεί εδώ και καιρό σπόρους, σάπια φύλα, μύκητες και άλλα αλλεργιογόνα, τα οποία αλεσμένα, θέλουν μια απλή αφορμή για να σηκωθούν και να προκαλέσουν χάος. Κι η αφορμή με το Dinli έρχεται εύκολα, με το quad να σκάβει λούκια σε κάθε άνοιγμα του γκαζιού, ειδικά στις μεσαίες και ψηλές στροφές όπου λυσσάει, και δεν αργεί η μύτη να πάθει "μπεκακάου" από την υπερφόρτωση οσμών, κατεβάζοντας… ρολά. Αρκετά συχνά, πιάνω τον εαυτό μου να αναπνέει από το στόμα, καθώς και τα δύο ρουθούνια αδυνατούν πλέον να ανταπεξέλθουν στον ορυμαγδό σκόνης και στο κουρνιαχτό φύλλων, που το Lightning στροβιλίζει ολόγυρα. Έτσι λαχανιάζω εύκολα, και σταματώ για λίγο, να πάρω βαθιές ανάσες. στικών.
ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Διαβάστηκε από 67946 αναγνώστες
