Ο Αύγουστος ήταν ένας μήνας που απαίτησε έναν πολύ βαρύ φόρο αίματος στην άσφαλτο των πιστών όλου του κόσμου, καθώς έχουμε δει μέχρι τώρα 7 αναβάτες να σκοτώνονται σε διάφορους αγώνες και Πρωταθλήματα. Τί μπορεί να αλλάξει για να μειωθούν τέτοια περιστατικά;
Οι αγώνες ταχύτητας ήταν ανέκαθεν επικίνδυνοι και ανέκαθεν θα είναι. Σε σύγκριση με τα παλαιότερα χρόνια τα μέτρα ασφαλείας έχουν αυξηθεί πάρα πολύ και τα θανατηφόρα ατυχήματα μειώνονται. Πλέον δεν έχουμε χρονιές όπως τo 1970, όταν 7 διαφορετικοί αναβάτες σκοτώθηκαν στα πλαίσια του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ταχύτητας (οι 6 στο Grand Prix του Isle of Man που τότε ήταν κομμάτι του ημερολογίου). Όμως και σήμερα οι αναβάτες ρισκάρουν τα μέγιστα κάθε φορά που βγαίνουν στην πίστα και ο μαύρος αυτός Αύγουστος το αποδεικνύει περίτρανα.
28 Μαύρες Μέρες
Στις 5 Αυγούστου, ο
13χρονος Copparam Shreyas Hareesh έχασε τη ζωή του μετά από μια πτώση στην έξοδο της πρώτης στροφής του
Madras International Circuit στα πλαίσια του
Ινδικού Πρωταθλήματος. Ο έφηβος αναβάτης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με τραύματα στο κεφάλι και εκεί διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
Στις 16 Αυγούστου ανακοινώθηκε ο θάνατος του
Haruki Noguchi, που αγωνιζόταν
στο Asia Road Racing Championship στη Mandalika της Ινδονησίας. Ο Noguchi (ο οποίος είχε ανέβει στο βάθρο του 8ωρου αγώνα της Suzuka νωρίτερα αυτό το μήνα) είχε ένα ατύχημα στην 10
η στροφή της πίστας κατά τη διάρκεια του αγώνα της κατηγορίας των 1000cc και μετά από 3 μέρες αγώνα τελικά υπέκυψε στα τραύματά του.
Ήταν μόλις 22 ετών.
Το
Isle of Man βρίσκεται πάντα στην κορυφή της λίστας όσον αφορά τα θύματα αγώνων μοτοσυκλέτας και η φετινή χρονιά δεν αποτελούσε εξαίρεση σε όλες τις εκδηλώσεις και τους αγώνες που έγιναν εκεί φέτος. To
Μanx Grand Prix έλαβε χώρα από τις 20 μέχρι τις 28 Αυγούστου και 2 αναβάτες έχασαν την ζωή τους και πρόσθεσαν τα ονόματά τους στον φόρο αίματος του βουνού. Ο
Gary Vines, 33 ετών, σκοτώθηκε μετά από ατύχημα στις δοκιμές την πρώτη μέρα, ενώ 3 μέρες αργότερα,
ο Ian Bainbridge, 69 ετών, σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια των κατατακτηρίων.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι τελευταίες μέρες ήταν ιδιαίτερα βαριές για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Στο
Promo Racing Cup που λάμβανε χώρα στο
Mugello της Ιταλίας και στο οποίο συμμετέχουν ερασιτέχνες αγωνιζόμενοι, 3 αναβάτες ήρθαν σε επαφή στο τέλος της μεγάλης ευθείας και η επακόλουθη πτώση άφησε έναν αναβάτη σε κρίσιμη κατάσταση. Παρά την άμεση παρέμβαση του ιατρικού προσωπικού και την μεταφορά στο νοσοκομείο, ο
Nicola Sartori, 52 ετών, υπέκυψε στα τραύματά του.
Το τελευταίο περιστατικό έρχεται από την Βραζιλία και συνοδεύτηκε από ένα ανατριχιαστικό βίντεο που επιλέγουμε να μην δημοσιεύσουμε, καθώς ευχόμαστε να μην το είχαμε δει και οι ίδιοι. Κατά τη διάρκεια ε
νός αγώνα του εθνικού Πρωταθλήματος στην πίστα του
Cascavel, ο
André Veríssimo Cardoso, 42 ετών, έχασε τον έλεγχο της μοτοσυκλέτας του και βρέθηκε στο έδαφος, στη μέση της πίστας. Πιο πίσω ερχόταν ο
Érico Veríssimo da Rocha, 38 ετών, ο οποίος δεν μπόρεσε να τον αποφύγει. Η σφοδρότητα της σύγκρουσης σκότωσε και τους 2 αναβάτες.
Τα προβλήματα
Όλα τα παραπάνω περιστατικά έλαβαν χώρα μέσα στον Αύγουστο και κατά τη διάρκεια αγώνων επίσημων Πρωταθλημάτων ή κυπέλλων ερασιτεχνών. Και προφανώς κάθε αγωνιζόμενος όταν μπαίνει στην πίστα
γνωρίζει πλήρως τους κινδύνους που μπορεί να αντιμετωπίσει και η απόφαση συμμετοχής είναι συνειδητή. Το θέμα είναι τι παραπάνω μπορεί να γίνει ώστε τέτοια περιστατικά να μειωθούν ακόμα περισσότερο και, όταν συμβούν, να μην είναι θανατηφόρα.
Για αρχή, πολλά από τα παλαιότερα και νεότερα ατυχήματα έχουν να κάνουν με την ασφάλεια της ίδιας της πίστας.
Μικρές έξοδοι διαφυγής, χοντρό χαλίκι στις αμμοπαγίδες που δεν επιβραδύνει όπως θα έπρεπε τις πτώσεις, χάραξη στροφών που δημιουργεί τις τέλειες συνθήκες για ένα ατύχημα (π.χ. μεγάλες ευθείες που ακολουθούνται από πολύ κλειστές στροφές), τοίχοι χωρίς αερόσακους στο τέλος των εξόδων διαφυγής είναι μερικά μόνο από τα παραδείγματα. Μπορεί στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα αυτά να παρατηρούνται αμέσως και σε γενικές γραμμές να τηρούνται (όχι πάντα όπως είδαμε από το ατύχημα του Pol Espargaro στο Portimao), όμως όσο το επίπεδο των Πρωταθλημάτων κατεβαίνει τόσο και οι πίστες που χρησιμοποιούνται απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν παραδείγματα ασφαλείας, από ανύπαρκτες εξόδους διαφυγής, μέχρι τοίχους και άσφαλτο που έχει χάσει την πρόσφυσή της χρόνια. Όταν περνάμε σε αγώνες που γίνονται σε δρόμους, καταλαβαίνουμε ότι όλα αυτά γίνονται πολύ χειρότερα.
Όμως δεν είναι μόνο οι πίστες. Στα
MotoGP βλέπουμε ειδικές φόρμες, με αερόσακο που μπορεί να ανοίξει 2 φορές, οι οποίες περνάνε από πάρα πολλά τεστ πριν πάρουν την έγκριση για να φορεθούν από τους αναβάτες. Τους ίδιους ελέγχους και τεστ περνάει και ο υπόλοιπος εξοπλισμός τους. Περιττό να πούμε ότι αυτό δεν ισχύει εν πολλοίς σε πολλά άλλα Πρωταθλήματα.
Τέλος, οι ίδιες οι συνθήκες του αγώνα και ο αριθμός των μοτοσυκλετών που βρίσκονται μέσα στην πίστα παίζει ρόλο. Όταν υπάρχουν
αγώνες με 30-35 μοτοσυκλέτες μέσα στην πίστα (μην πάμε μακριά, η Moto2 αυτή τη στιγμή έχει 30 συμμετοχές), οι πιθανότητες για περιστατικά όπως αυτό που στοίχισε τη ζωή στους
Cardoso και
Da Rocha αυξάνονται.
Υπάρχει λύση;
Όμως για να παρθούν όλα αυτά τα μέτρα ασφαλείας χρειάζεται χρήμα.
Πολύ χρήμα. Κάτι τέτοιο θα έστελνε τόσο αγωνιζόμενους όσο και ολόκληρα Πρωταθλήματα στη λήθη, ανεβάζοντας το κόστος σε ασύμφορα σημεία. Το υψηλό κόστος ήδη στέκεται
σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια πολλών Πρωταθλημάτων, ακόμα και χωρίς να απαιτείται να γίνουν όλα τα παραπάνω.
Τι γίνεται λοιπόν; Δυστυχώς δεν υπάρχει χρυσή τομή, ούτε στρωμένος δρόμος. Η μια λύση πνίγει την άλλη και πραγματικά το όλο ζήτημα διαιωνίζεται πρακτικά σε ένα ηθικό ερώτημα.
Πού σταματάει το δικαίωμα επιλογής ενός ατόμου και αρχίζει η υποχρέωση της κοινωνίας να το προστατέψει ακόμα και ενάντια στη θέλησή του;
Εκεί ο καθένας βάζει τη γραμμή σύμφωνα με τον προσωπικό του ηθικό κώδικα, αν και σαν κοινωνία έχουμε τραβήξει συνολικά κάποιες τέτοιες γραμμές, όπως για παράδειγμα ότι το κράνος είναι απαραίτητο για να οδηγείς μοτοσυκλέτα και αν δεν φοράς θα τιμωρείσαι (στη θεωρία πάντα).
Είναι, όπως έλεγε ο
Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, κομμάτι του
κοινωνικού συμβολαίου που έχουμε άτυπα συνάψει. Το που ξεκινάει και που σταματάει αυτό είναι μια κατάσταση που συνεχώς αλλάζει, ανάλογα με την γενιά και τις απόψεις της κοινωνίας.
Εν κατακλείδι, δεν υπάρχει μια απάντηση στο αν το τίμημα γίνεται τελικά υπερβολικό. Είναι μια υποκειμενική απάντηση, που διαφέρει για κάθε άνθρωπο. Οι ίδιοι οι αγωνιζόμενοι πάντως συνεχίζουν να συμμετέχουν στους αγώνες, ζητώντας όμως περισσότερα μέτρα ασφαλείας.