Στην αρχή ο Θεός βαριόταν. Έτσι, έφτιαξε τον Αδάμ για να του κάνει παρέα. Μετά, όμως, βαριόταν ο Αδάμ. Έτσι, ο Θεός έφτιαξε την Εύα να κάνει παρέα στον Αδάμ. Όπως ήταν φυσικό, ο Αδάμ ξέχασε το Θεό και αφοσιώθηκε στην Εύα. Κι ο Θεός έπλασε το φίδι, που μια μέρα, μεταμορφωμένο σε σέλα μοτοσικλέτας…
(+) Κτηνώδης δύναμη χαμηλά, όπως πρέπει (-) Κόψιμο τιμονιού, υψηλή κατανάλωση
Η συνέχεια στη βίβλο νούμερο δύο, με ημερομηνία κυκλοφορίας το 2012. Για να μη σας κρατάμε όμως σε αγωνία, θα σας αποκαλύψουμε ορισμένες ενδιαφέρουσες σκηνές για τον ήρωα του βιβλίου, τον Ιάπωνα πολέμαρχο Kawasaki Z1000, μακρινό απόγονο του Σογκούν Tokugawa Ieyasu, έναν από τους ανθρώπους που κατέστησε την πόλη Έντο (σημερινό Τόκιο) ως τη βάση της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας. Ο Z1000 ήταν από γεννησιμιού του μεγαλόσωμο αγόρι. Στο σχολείο δεν τον πείραζε κανείς, ενώ η πρώτη του δουλειά στα 18 ήταν σωματοφύλακας. Μεγάλωσε στη συνοικία της Kagurazaka, την τελευταία συνοικία του Τόκιο που μπορείς να συναντήσεις ακόμα γκέισες. Η καρδιά του έχανε μερικούς χτύπους κάθε φορά που τις έβλεπε στο δρόμο και ανακλαστικά τού ερχόταν στο μυαλό ο καθολικός ιερέας της γειτονιάς και τα αφρισμένα του κηρύγματα για την κατάρα του φιδιού που «εκείνες» είχαν προκαλέσει. Ο Tokugawa Ieyasu, από την άλλη, έλεγε: «Η ζωή είναι ένα μακρινό ταξίδι, κουβαλώντας ένα βαρύ φορτίο».
Το ιερό φίδι
Μπορεί στη Βίβλο το φίδι να έχει αρνητική σημειολογία, στην αρχαία Ελλάδα, όμως, λατρευόταν ως σύμβολο του Κτήσιου Δία, ενώ πασίγνωστο είναι το άγαλμα του μινωικού πολιτισμού, της Θεάς με τα φίδια. Για να μην αρχίσω καν να μιλάω για τον Ασκληπιό και την Ιατρική. Πάντως, υπ’ όψιν για τους αρνητές του όφεως, ο Ιάπων Ζ έρχεται και σε περισσότερο αποδεκτές αποχρώσεις και χωρίς τη σέλα φιδιού.
Μία εβδομάδα παρέα με το Ζ, πέρασε γρήγορα. Η άποψή μου, από την πρώτη μέχρι την τελευταία βόλτα, παρέμεινε ίδια. Σίγουρα στην αρχή ήμουν λίγο επιφυλακτικός, το επάγγελμα βλέπετε, όμως σιγά-σιγά πέταξα στον κάδο και τις τελευταίες προκαταλήψεις. Με λίγα λόγια, πρόκειται για μια μοτοσικλέτα που καίει με την ίδια ευκολία βενζίνη και αδρεναλίνη. Το νέο και βελτιωμένο Ζ είναι από τη μία τόσο πολιτισμένο ώστε να απορείς για την πρόοδο της Kawasaki στο θέμα, αλλά από την άλλη, όσο άγριο πρέπει να είναι ένα streetfighter ώστε να ξυπνάει το ζώο μέσα σου. Λεπτές ισορροπίες, στις οποίες το νέο Ζ αριστεύει!
Άνετη θέση οδήγησης, ελαφρώς σκυμμένος ο αναβάτης. Σίγουρα ο αναβάτης δεν έχει την ίδια άνεση, όμως αυτές είναι οι επιταγές της σκληρής κατηγορίας των urban warriors. Η ψηφιακή οθόνη είναι μεν όμορφη και περιλαμβάνει δείκτη βενζίνης, όμως δεν έχει λυχνία ρεζέρβας και όταν αρχίσει να αναβοσβήνει η αχνή ένδειξη της μίας μπάρας στο όργανο, είναι πολύ πιθανό να μην τη δεις. Ταυτόχρονα, έχει μόνο τις βασικές ενδείξεις. Εκτός από χιλιόμετρα ανά ώρα και στροφές ανά λεπτό, έχει δύο μερικούς χιλιομετρητές, ολικό και ρολόι. Ούτε ένδειξη θερμοκρασίας έχει ούτε ταχύτητας κιβωτίου ούτε άλλα φρου-φρου κι αρώματα. Back to basics.
Μετά από τη ματιά στα όργανα, τις εντυπώσεις κλέβει σίγουρα ο κινητήρας. Με τη βοήθεια του κοντού κιβωτίου και με τις αλλαγές που δέχθηκε για το 2010, το τετρακύλινδρο σύνολο τραβά από χαμηλά σαν ρυμουλκό υπερωκεάνιου. Συγκρίνεται άμεσα με CB1000R και με το Triple της Triumph, ενώ διαθέτει πολύ μεγαλύτερα αποθέματα δύναμης ψηλά και από τους δύο αντιπάλους του. Περάστε τις 7.000 στροφές και θα καταλάβετε τι εννοούμε. Στην πόλη, το κιβώτιο αποδεικνύεται λίγο σφιχτό, απαιτώντας πίεση από το μποτάκι για να αλλάξει σχέση. Από την άλλη, ο μηχανικός συμπλέκτης μπορεί να μην διαθέτει εντυπωσιακά ρυθμιζόμενη μανέτα, αλλά είναι ελαφρύς και ακριβής.
Τα σχετικά σκληρά ελαστικά της Dunlop αδυνατούν να χαλιναγωγήσουν επαρκώς τη δύναμη του Ζ, ενώ μαζί με την εμπροσθόβαρη κατανομή των μαζών, αποτελούν αιτία για ένα διαρκές burnout, σε κάθε φανάρι, στατικό ή rolling, εύκολα και απολύτως ελεγχόμενα. Μόνη παραφωνία το εύκολα ερχόμενο γλίστρημα υπό κλίση. Ένα ζευγάρι μαλακότερα ελαστικά θα βοηθήσει τα μέγιστα, όμως θα φαγωθεί σε λίγα… δευτερόλεπτα από τον αχόρταγο Ιάπωνα. Τα ελαστικά δεν σταματούν να στριγκλίζουν, ενώ, ταυτόχρονα, το… σουζοτίμονο του Ζ (στενό και με κλίση προς τα εμπρός, σαν τα παλιά ΒΜΧ ποδηλατάκια των πιτσιρικάδων μαστόρων της σούζας) βοηθά τον αναβάτη να σηκώσει σούζα ακόμα και σε γλιστερό οδόστρωμα. Και τι σούζα! Τι σούζες! Βασιλικότερες του βασιλέως. Με πρώτη, με δευτέρα, να αλλάζεις τρίτη, το όργανο δεν το κοιτάς, δεν θέλεις να πιστέψεις ότι διανύεις ευθείες στη μία ρόδα με τα χιλιόμετρα να ξεπερνούν τα διακόσια, αλλά… αυτή είναι η φύση του Ζ. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Ψέματα. Μπορεί. Μπορεί και παρα-μπορεί να κάνει ήρεμη βόλτα, αν βρεθεί ο αναβάτης που θα καταφέρει να κρύψει τα ένστικτά του και να μην αναζητήσει τον απαγορευμένο καρπό. Άνετο, ήρεμο, βολταδόρικο. Βάζεις μια τετάρτη, μια πέμπτη, και τις ξεχνάς. ΑΝ μπορείς να το κάνεις αυτό, σου αξίζουν συγχαρητήρια. Είσαι πιο ώριμος από μένα. Είσαι πιο ήρεμος. Η ιδέα της… χαμηλής κατανάλωσης καυσίμου, σε γοητεύει. Είσαι κατασταλαγμένος και δεν είχες καν προσέξει τις φολίδες της σέλας. Σε θαυμάζω.
Ο χορός της κόμπρας
Ο κινητήρας απέκτησε και αντικραδασμικό άξονα, γλυκό, διατηρώντας επίτηδες όσους κραδασμούς χρειάζονται για να εμπνέει τον αναβάτη. Τους νιώθεις μόνο στις σόλες των παπουτσιών και κάπου μακρύτερα… δεν περνάνε στο fat-bar τιμόνι ούτε κάνουν τους καθρέφτες να τρέμουν. Απλώς αισθάνεσαι μια υποβόσκουσα τραχύτητα, ένα γένι δύο ημερών, λίγες τρίχες στο στήθος, μια υφέρπουσα αγριάδα, μια… «καβασακίλα», ρε παιδί μου, μια μυρωδιά… Brut. Έτσι, για να ξέρεις με ποιον έχεις να κάνεις. Απόλαυση τόσο στην πόλη όσο και στα κόλπα, συνεργάζεται με έναν άψογο ψεκασμό και μπορεί να κάνει το κοντέρ να δείξει ακόμα και 250 χλμ./ώρα, με την τελευταία μπάρα της βενζίνης να αρχίσει να αναβοσβήνει απειλητικά σε λιγότερα από… 100 χιλιόμετρα! Ω Θεέ μου, τελικά ίσως είχες δίκιο για το απαγορευμένο δέντρο. Είναι γλυκός αυτός ο καρπός και ταυτόχρονα με κάνει να ντρέπομαι και να φοβάμαι που τον έφαγα αγνοώντας τις απαγορεύσεις Σου.
Οι αναρτήσεις; Σφιχτές, ρυθμιζόμενες, πολύ καλές για sport οδήγηση, αν και όταν αρχίσεις να πιέζεις αρκετά, εμφανίζεται μια ελάχιστη ασυμφωνία μεταξύ μπροστινού και πίσω μέρους. Ταυτόχρονα, προτιμά την καλή άσφαλτο, γιατί στην κακή, σε μικρές κλίσεις, το γκάζι του κινητήρα και το σκληρό πίσω ελαστικό, συνεπάγονται αρκετά γλιστρήματα. Η πολύ μικρή κάστερ των 24,5ο και το ίχνος των 103 χιλιοστών, σου δίνουν μια τόσο ευέλικτη αίσθηση, λες και το πιρούνι είναι… σχεδόν κάθετο στο δρόμο. Το νέο αλουμινένιο πλαίσιο έχει αποχαιρετήσει εδώ και καιρό την παλιά, κακή, άκαμπτη τακτική πολλών εταιρειών και λάμπει με τις υπολογισμένες του ελαστικότητες, βοηθώντας τον αναβάτη να αισθανθεί άνετα, χωρίς απρόβλεπτα κουνήματα ή ανυποχώρητες συμπεριφορές.
Tank-slapping; Όχι εδώ. Προβλέψιμο σε όλα τα οδοστρώματα. Καλό! Τα φρένα τώρα είναι καλά, χωρίς να μπορούν να χαρακτηριστούν κορυφαία, αλλά χρειάζονται αρκετή δύναμη για να αποδώσουν, τόσο το εμπρός όσο και το πίσω. Τουλάχιστον έτσι, το πίσω θα μπλοκάρει πολύ δύσκολα, ακόμα και με μπότες. Ταυτόχρονα, οι αναρτήσεις είναι σφιχτές και βυθίζονται ελάχιστα στο φρενάρισμα. Η χαμηλή σέλα των 815 χιλιοστών και οι συγκεντρωμένες μάζες εξαφανίζουν τα γεμάτα 218 κιλά της μοτοσικλέτας, τόσο στις στατικές μετακινήσεις όσο και σε μανούβρες εν κινήσει.
Ελαφρά ένσταση στην πόλη; Το τιμόνι δεν κόβει πολύ (κόβει όμως πολύ περισσότερο από πιο hardcore κατασκευές, όπως π.χ. το Tuono) και σε στενούς δρόμους θέλει μανουβράρισμα για στροφή επιτόπου. Το ξεπερνάμε. Λεπτομέρειες που θα εκτιμήσετε; Καλοί καθρέπτες. Δείχνουν αρκετό δρόμο και λιγότερο αγκώνες. Καλά τα επιθετικού στιλ φώτα χωρίς να εντυπωσιάζουν και δυνατή η κόρνα. Σημείο ευχάριστου εντυπωσιασμού; Η ποιοτική κατασκευή, η οποία φαίνεται τόσο στη βαφή, στη συναρμογή και στο φινίρισμα όλων των μερών όσο και στις έξυπνες σχεδιαστικές λύσεις πάνω στη μοτοσικλέτα (π.χ. το μικρό πίσω δοχείο του υγρού φρένων κρύβεται πανέξυπνα στα μαρσπιέ του συνεπιβάτη). Το design ξεχειλίζει από μύες και από προσοχή στη λεπτομέρεια. Γκρίνιες θα εμφανίσουν όσοι αντιπαθούν τις μεγάλες ποσότητες πλαστικού, καθώς στο νέο Ζ το υλικό αυτό χρησιμοποιείται κατά κόρον, όμως παίζει ένα στιλιστικό ρόλο (π.χ. στα περίεργα φουτουριστικά καλύμματα του πιρουνιού), χωρίς να επιβαρύνει την κατασκευή με επιπλέον βάρος.
Ο απόλυτος κύκλος
Ουροβόρος όφις λέγεται το φίδι τη στιγμή που ελίσσεται γύρω από τον εαυτό του και δαγκώνει την ουρά του, αφαιρώντας το υπόλοιπο παλαιού δέρματος, δίνοντας έτσι την εντύπωση ότι τρώει την ουρά του. Η γραφιστική αναπαράστασή του αποτελεί ένα αρχαίο σύμβολο της αιωνιότητας και της συνέχειας του κυκλικού χρόνου. Πολλοί πιστεύουν ότι σηματοδοτεί τη δημιουργική ώθηση μιας νέας αρχής, μαζί με τη σοφία.
Ανανέωση λοιπόν για το σύγχρονο, αστικό, πολεμικό και μυώδες Ζ, προς τη σωστή κατεύθυνση, κρατώντας την αγριάδα, δημιουργώντας όμως πάνω της κάτι ολοκαίνουργιο, τόσο στιλιστικά όσο και οδηγικά. Πρόκειται σίγουρα για την καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη μορφή του Ζ, ανάμεσα στις τρεις μεταμορφώσεις του, αρχίζοντας από τον πατριάρχη του 2003, περνώντας στον απόγονο του 2007 και καταλήγοντας σε αυτή τη μορφή του 2010. Ένα πολιτισμένο, γυμνό «τέρας», που θα σας ξυπνήσει τον πειρασμό και την περιέργεια να δοκιμάσετε τον καρπό από το δέντρο που τόσο καιρό σας έδειχναν από μακριά ως απλησίαστο ταμπού. Για δες! Τελικά, ο καρπός, αντί για ζουμί, έχει αδρεναλίνη.
Β«ΞολοΟΟΞ½ΞΏΟΒ» ΟΟΞΏ ΟΞ―ΟΟ ΞΊΞ¬ΞΈΞΉΟΞΌΞ±! ΞΞ¬Ξ½Ξ΅ΞΉΟ ΟΞΏ αμάξι ΟΞΏΟ
Β«Οαγίδα ΞΈΞ±Ξ½Ξ¬ΟΞΏΟ
Β»;