?????????: ?????????? - kawasaki klx

Οδηγώντας: Παιχνιδάκι

Η μετάβαση από το Kawasaki Versys 650 που οδηγούσα νωρίτερα, στο KLX 250 που παρέλαβα στη συνέχεια, ήταν ονειρική. Όχι, δεν συγκρίνεται το ένα με το άλλο, απλά αλλάζουν ξαφνικά οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις και ξυπνά μέσα σου κάτι διαφορετικό. Το λεπτό του κόψιμο και η πανάλαφρη αίσθηση είναι τα πρώτα που παρατηρείς όταν ανέβεις πάνω του. Τα πράγματα γίνονται ακόμη καλύτερα όταν θα πατήσεις το κουμπί της μίζας (μπορεί να του ταίριαζε –εμφανισιακά- και μία μανιβέλα αλλά δεν φάνηκε να τη χρειάζεται) και θα ακούσεις τον μικρό 250άρη κινητήρα να παίρνει ανενόχλητα και χωρίς σαματά μπρος. Η πρώτη μπήκε αθόρυβα στο κιβώτιο. Παραδόξως, το ίδιο και οι υπόλοιπες ταχύτητες και όσο περισσότερο το οδηγούσα, τόσο πιο άνετο γινόταν στις αλλαγές. Κιβώτιο «βούτυρο» λοιπόν και από ένα σημείο και μετά, αρχίζεις να πιστεύεις ότι μπορείς να αλλάζεις ταχύτητες μόνο με τη σκέψη ένα πράμα! Αν είχα οποιεσδήποτε αμφιβολίες για το πως είναι να ανεβαίνεις σε μια μοτοσικλέτα και να μη θες να κατέβεις, με το KLX έπεσε και αυτό το τείχος. Περιθώρια για κουβάλημα πραγμάτων και αποθηκευτικούς χώρους δεν υπάρχουν, αλλά προσωπικά το χάρηκα πολύ να κρατάω μια τσάντα πλάτης για να κάνω τις δουλειές μου και τις βόλτες μου στη πόλη. Ο κινητήρας, ακούραστος, δε φάνηκε να τα βρίσκει σκούρα πουθενά και πάντα είχε περίσσια δύναμη και ανοχή στα κατεβάσματα πριν τις προσπεράσεις. Στην κίνηση, δε το συζητάμε, η λεπτή σιλουέτα του και το επαρκές ανάστημα του επιτρέπουν τα άνετα περάσματα ανάμεσα στα σταματημένα αυτοκίνητα και το μεγάλο τιμόνι του κάνει τις μανούβρες παιχνιδάκι. Για τις ταχύτητες που αναπτύσσει τα φρένα του είναι υπέρ-αρκετά και ουδεμία στιγμή δεν φόβισε στις ακινητοποιήσεις και τα απότομα σταματήματα. Αρνητικές παρατηρήσεις για τις αναρτήσεις, δεν θα βρείτε εδώ. Οτιδήποτε περνούσε κάτω από τις ρόδες του είναι σίγουρο ότι το περνούσε απαρατήρητα και με άψογη συμπεριφορά. Την περίοδο που δοκίμαζα το KLX 250, έτυχε να συμπέσει και το διήμερο του 1ου Moto Festival που δεν είχα σκοπό να χάσω, -ό,τι μοτοσικλέτα και αν οδηγούσα- οπότε το μικρό Kawasaki έβαλε τις καλές του πιέσεις και γέμισε το ρεζερβουάρ του για το μεγάλο «ταξίδι» στις Αφίδνες. Ήταν μακρύς ο δρόμος του και μπόλικος ο αέρας στα πανιά του εκείνες τις ημέρες και μου είπε πως αυτός ο συνδυασμός δεν ήταν και ο αγαπημένος του... Προστασία του αναβάτη από τον αέρα δεν υπάρχει και δεν αναμενόταν άλλωστε, ενώ είναι τόσο ελαφρύ που θέλει προσοχή στην εθνική οδό. Ναι μεν αναπτύσσει ικανοποιητικές ταχύτητες για μικρές εξορμήσεις, αλλά στην εθνική, ο αναβάτης είναι εκτεθειμένος σε αρκετές αντιξοότητες. Από ένα σημείο και μετά, θα ήθελες η σέλα να είναι πιο μαλακή, όπως επίσης θα ήθελες να ξεκουράσεις λίγο το σβέρκο σου από τις «σφαλιάρες» του αέρα. Ευτυχώς όμως, υπάρχει και ο παράδρομος! Στις στροφές, το KLX, γίνεται ακόμη πιο προβλέψιμο και ευπροσάρμοστο χάρη στο πλαίσιό του και σε προδιαθέτει να ανοίξεις λίγο ακόμη το γκάζι –άντε να βγάλεις και πόδι σε στίλ “motard”για να νιώσεις πιο ασφαλής. Στο χώμα, είχα την ευκαιρία να μπω μόνο για τις ανάγκες της φωτογράφησης. Μου αρέσει, αλλά ήθελα λίγο περισσότερο χρόνο για να εγκλιματιστώ, ίσως και λιγότερες κροκάλες. Η συμπεριφορά του KLX όμως, ατόφια. Και στις ανοιχτές χωμάτινες ευθείες και στα μικρά αλματάκια έδειχνε πως «το ’χει» το άθλημα. Αν δεν με περίμενε η Ναυσικά για να φωτογραφίσει μερικά περάσματα, ομολογώ πως θα ήθελα να δω που θα με έβγαζε ο χωματόδρομος που επισκεφθήκαμε...