Μπορεί το ABS να έχει κάνει έντονη την εμφάνισή του τα τελευταία 7 με 8 χρόνια στη μοτοσικλέτα, αλλά ως σύστημα απασχολεί τους μηχανικούς τα τελευταία 60 χρόνια! Το ABS αρχικά παρείχε τη σωτήρια λειτουργία του στα αεροπλάνα, αρχής γενομένης το 1929.
Στη δεκαετία του `70 αρχίζει να διευρύνει τις δραστηριότητές του, κάνοντας την εμφάνισή του στα πολυτελή και πανάκριβα αυτοκίνητα της εποχής. Δέκα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1981 τοποθετείται για πρώτη φορά σε μοτοσικλέτα και μάλιστα από μια εταιρεία με μεγάλη ευαισθησία στα θέματα ασφαλείας, αλλά και με τεχνογνωσία που είχε αποκομίσει από τα αυτοκίνητα που παρήγαγε.
Όπως σωστά καταλάβατε, η πρώτη μοτοσικλέτα με ABS ανήκει στην ΒΜW. Πάντως, για την ευρεία χρήση του ABS σε μοντέλα μοτοσικλετών θα χρειαστεί να περάσουν αρκετά χρόνια. Ποια όμως ήταν τα εμπόδια, ώστε το εν λόγω σύστημα να μην μπορεί να αξιοποιηθεί στο δίκυκλο κόσμο; Οι δύο κυριότεροι λόγοι είχαν να κάνουν με το βάρος και τον όγκο του συστήματος που και στις δύο περιπτώσεις ήταν μεγάλο, γεγονός που κατέστησε τη χρήση του στις μοτοσικλέτες σχεδόν αδύνατη. Θυμηθείτε ότι στα τέλη του `90 οι κατασκευαστές είχαν ήδη μπει για τα καλά στο παιχνίδι των επιδόσεων, με καθοριστικό παράγοντα της επιτυχίας την αναλογία ίππων-κιλών. Μια μοτοσικλέτα λοιπόν με παραπανίσια κιλά ήταν καταδικασμένη να αποτελέσει εμπορική αποτυχία.
Επίσης, την ίδια εποχή η τάση για εξοικονόμηση βάρους συνοδεύεται από τη συρρίκνωση των μοτοσικλετών, συνεπώς δεν υπήρχε ο απαιτούμενος χώρος για την τοποθέτηση των συστημάτων ABS. Βέβαια, με τη ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας, τα όποια προβλήματα άρχισαν σταδιακά να ξεπερνιούνται και τα ABS άρχισαν να γίνονται ελαφριά, έχοντας μέγεθος ενός πακέτου τσιγάρων! Πλέον, είχε φτάσει η ώρα να τοποθετηθούν μαζικά και στις μοτοσικλέτες. Πώς όμως λειτουργεί το σύστημα ABS;
Θα έχετε παρατηρήσει πως οι μοτοσικλέτες με ABS διαθέτουν μία διάτρητη, στρογγυλή επιφάνεια στο κέντρο του τροχού. Αυτό τα σύστημα συνοδεύεται από ένα «μάτι», ένα στρογγυλό κουτάκι με καλώδιο που βρίσκεται προσαρμοσμένο στην μπότα του πιρουνιού και στο ψαλίδι. Αυτά τα δύο συστήματα συνεργάζονται και δεν είναι κάτι περισσότερο από ένας σένσορας ταχύτητας του τροχού. Οι σένσορες αυτοί στέλνουν στοιχεία στην κεντρική μονάδα του ABS για την ταχύτητα των τροχών και μηδενίζουν την ταχύτητά τους, συνεπώς μπλοκάρουν.
Θα έχετε παρατηρήσει, επίσης, πως στις μοτοσικλέτες που διαθέτουν ABS, το σωληνάκι μεταφοράς των υγρών του φρένου από την τρόμπα προς τις δαγκάνες δεν είναι άμεσο όπως στις μοτοσικλέτες χωρίς ABS, αλλά ξεκινώντας από την τρόμπα συνεχίζει μέσα στο φέρινγκ, απο όπου και βγαίνει κάποιο άλλο σωληνάκι που ενώνεται με τις δαγκάνες του συστήματος πέδησης. Αυτό συμβαίνει μιας και στο σωληνάκι των υγρών των φρένων παρεμβάλλονται οι βαλβίδες του συστήματος ABS. Πώς συνεργάζονται όλα αυτά τα διαφορετικά συστήματα για την ασφάλειά μας;
Κατά τη διάρκεια έντονου φρεναρίσματος, ο οδηγός έχει ενεργοποιημένη τη δεξιά μανέτα και το πεντάλ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ανέβει η υδραυλική πίεση του συστήματος πέδησης και τα έμβολα της δαγκάνας να «ανοίξουν» και με τη σειρά τους να πιέσουν τα τακάκια στο δίσκο ώστε να επιβραδύνουν την κίνηση των τροχών. Όταν η πίεση είναι τόσο έντονη με αποτέλεσμα οι τροχοί να έχουν βίαιη ακινητοποίηση (μπλοκάρισμα), ο εγκέφαλος του ABS παίρνει την πληροφορία από τους σένσορες ταχύτητας και δίνει εντολή στις βαλβίδες να ανοίξουν ώστε η πίεση του υδραυλικού συστήματος να πέσει και να μικρύνει η δύναμη που ασκούν τα τακάκια στο δίσκο. Όταν ο τροχός από την ακινησία βρεθεί και πάλι σε κίνηση, οι βαλβίδες κλείνουν και η πίεση μεγαλώνει στο σύστημα πέδησης για να συνεχίσει το επιβραδυντικό έργο του.
