Σ` αυτόν τον κόσμο, που ακόμη και οι άνθρωποι μπορούν να θεωρηθούν αναλώσιμοι, δεν ακούγεται πολύ εύκολο για ένα ρεζερβουάρ να σκουριάσει, ή ακόμα και να σαπίσει; Αν λοιπόν συμβαίνει αυτό, έχει φτάσει η ώρα της αντικατάστασης ή της επισκευής. Βέβαια υπάρχει και η λύση του καινούργιου, αλλά αν μιλάμε για μια παλιά μοτοσικλέτα, αξίζει άραγε τα λεφτά και την επένδυση;
Δυστυχώς, οι τρόποι για να βελτιώσουμε την κατάσταση ενός ρεζερβουάρ, ή τουλάχιστον να τη διατηρήσουμε στάσιμη, δεν είναι πολλοί. Η πιο διαδεδομένη λύση στην αγορά, είναι η πλαστικοποίηση του εσωτερικού του ρεζερβουάρ. Μια στρώση δηλαδή από υγρό πλαστικό το οποίο στη συνέχεια στερεοποιείται. Αυτή η λύση μπορεί να κρατήσει την κατάσταση ενός ρεζερβουάρ στάσιμη για αρκετό έως και πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Σημαντικό ρόλο παίζει πάντα η ποιότητα της εργασίας και του υλικού. Η πλαστικοποίηση μπορεί να γίνει είτε σε ένα ρεζερβουάρ που βρίσκεται σε άριστη κατάσταση (προληπτικά), είτε σε ένα άλλο που έχει αρχίσει να διαβρώνεται. Στη δεύτερη περίπτωση όμως, πριν την πλαστικοποίηση, το ρεζερβουάρ θα πρέπει να απαλλαχθεί από όλη τη σκουριά. Αυτό μπορείτε να το κάνετε και μόνοι σας. Μη γελάσετε, αλλά με μια χούφτα βότσαλα ή παξιμάδια, η δουλειά μπορεί να γίνει. Βγάζετε το ρεζερβουάρ από τη μοτοσικλέτα, προσθέτετε δυο τρία λίτρα βενζίνη, ρίχνετε μέσα τα "παγάκια" και ανακατεύετε, με την τάπα στη θέση της. Και ύστερα από μερικές επαναλήψεις το ρεζερβουάρ σας θα είναι σημαντικά πιο καθαρό.
Ο ρουμπινές βρίσκεται ενδιάμεσα από το ρεζερβουάρ και το καρμπυρατέρ. Οι πιο διαδεδομένοι τύποι είναι αυτοί με 3 θέσεις, Off, On και Res. Στο On ο ρουμπινές παίρνει καύσιμο μερικά εκατοστά πιο πάνω από το κατώτατο σημείο του ρεζερβουάρ, ενώ στο Res παίρνει καύσιμο από το κατώτατο σημείο. Ένας άλλος τύπος είναι αυτός με μεμβράνη, που σταματάει τη ροή όταν ο κινητήρας δε λειτουργεί. Σε αυτόν τον τύπο υπάρχει ένας αγωγός που συνδέει τη μεμβράνη με την εισαγωγή του κινητήρα. Η υποπίεση που από την αναρρόφηση του μοτέρ, ανοίγει τη μεμβράνη του ρουμπινέ και αρχίζει η ροή του καυσίμου. Και αυτός ο τύπος έχει τρεις θέσεις, On, Res και Pri (θυμάστε το Yamaha TDR 250;). Το Pri (Prime) παρακάμπτει τη μεμβράνη, για να μπορούν να γεμίσουν τα καρμπυρατέρ με καύσιμο όταν έχουν αδειάσει. Ο τρίτος τύπος έχει τις επιλογές On και Off.
Σε περίπτωση που το ρεζερβουάρ έχει διαρροή, η “τρύπα” μπορεί να βουλώσει με κασσίτερο (καλάϊ), με κόλλα ή και με οξυγόνο. Το πρώτο γίνεται εύκολα, το δεύτερο ακόμα πιο εύκολα, το τρίτο όμως χρειάζεται πολύ προσοχή και εμπειρία. Ένα ρεζερβουάρ, ακόμα και άδειο, μπορεί να μεταμορφωθεί σε μια πρώτης τάξεως "βόμβα". Ο κασσίτερος είναι το υλικό που χρησιμοποιούν και οι ηλεκτρονικοί στις συγκολλήσεις στις ηλεκτρονικές πλακέτες. Οι κόλλες που κυκλοφορούν στο εμπόριο είναι συνήθως δύο συστατικών (εποξικές) και χρειάζονται ανακάτεμα και αρκετή ώρα για να στεγνώσουν. Το οξυγόνο όμως (κοινώς οξυγονοκόλληση) είναι η μοναδική μόνιμη λύση από τις προηγούμενες. Και στις τρεις προηγούμενες περιπτώσεις η επιφάνεια προς επιδιόρθωση θα πρέπει να είναι καθαρή και απαλλαγμένη από μπογιά, σκουριά, σκόνη και υγρασία.
