|
Δεν έχετε βαρεθεί ακόμα το συμπλέκτη σας; Δεν κουράστηκαν οι πήχεις κι οι καρποί σας; Δεν έχετε απηυδήσει από τα λάδια που αφήνει ο λεβιές των ταχυτήτων πάνω στα blue suede παπούτσια σας; Μήπως ο συνεπιβάτης διαμαρτύρεται συνεχώς για τις άγαρμπες αλλαγές που κάνετε, στέλνοντας κάθε φορά το κράνος του να τσουγκρίσει το δικό σας, εν είδη εθίμου του Πάσχα; Αν έχετε απαντήσει ναι, σε κάποια από τα παραπάνω, το VFR 1200F DCT θα σας ενθουσιάσει."
Αφαιρώντας…προσθέτεις!
Ο παραπάνω πρόλογος θα μπορούσε να αποτελεί μια υποθετική διαφήμιση για το νέο VFR, στον οποίο έχει αφαιρεθεί το κλασσικό σύστημα συμπλέκτη για να τοποθετηθεί το νέο σύστημα DCT. Πρόκειται για την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, ένα σύστημα που προέρχεται από τον χώρο του αυτοκινήτου, και που για πρώτη φορά τοποθετείται σε δίκυκλο παραγωγής. Είναι ένα… εναλλακτικό σύστημα αυτόματης μετάδοσης, που ουσιαστικά συνδέει δυο manual συμπλέκτες, καταλήγοντας σε κάτι διαφορετικό.
Το πρώτο πράγμα που προσέχεις στο VFR 1200F DCT καθώς το χαζεύεις, είναι αυτά που λείπουν. Λείπει η μανέτα του συμπλέκτη, λείπει και το λεβιέ των ταχυτήτων. Ναι, είναι ξεχωριστή μοτοσικλέτα και το φωνάζει. Στο μυαλό έρχεται το
Honda DN-01 (με διαφορετικού τύπου αυτόματη μετάδοση, που όμως κατέληγε σε παρόμοια χειριστήρια με κουμπιά, καταργώντας επίσης μανέτα και λεβιέ), αλλά και το Aprilia Mana. Τρεις προσπάθειες για να χαραχτεί ένα μέλλον, στο οποίο τα κουμπιά θα παίζουν κυρίαρχο ρόλο στον έλεγχο του κιβωτίου. Μην ξεχνάτε άλλωστε πως τα κουμπιά αποτελούν την πλέον αγαπημένη μέθοδο χειρισμού για όλους τους νέους αναβάτες, τους εξελιγμένους χρήστες computer αλλά και φυσικά τους… gamers. Σκεφτείτε Playstation, σκεφτείτε
X-Box, σκεφτείτε όλες τις παιχνιδομηχανές, που ξενίζουν ίσως τους παλαιότερους. Έχει καμία από τις παιχνιδομηχανές σύστημα με… λεβιέ ή με… μανέτα (εκτός ίσως από πανάκριβες εξειδικευμένες τιμονιέρες); Σύμφωνοι. Μπορεί να ανήκετε στην παλιά φρουρά, και να σας ξενίζουν τα νέα συστήματα. Προσπαθήστε όμως να τα δείτε υπό ένα πιο σφαιρικό μελλοντικό πρίσμα, και το DCT με τα κουμπιά θα αρχίσει να αποκτά ένα διαφορετικό νόημα. Αν τώρα αναρωτιέστε… όχι, ο κλασσικός συμπλέκτης δεν έχει πει την απολύτως τελευταία του λέξη. Αλλά για να μάθετε περισσότερα, πρέπει να διαβάσουμε την παραπάνω παράγραφο, και να μάθουμε hands-on, πώς συμπεριφέρονται στην πράξη, τα επαναστατικά αυτά κουμπάκια του DCT της Honda.
Τώρα μάλλον ήμουν ακόμα πιο αγχωμένος, ακόμα πιο φοβισμένος. Αν κατάλαβα; "Νομίζω ναι", τραύλισα στον… πατέρα μου, και γύρισα το βλέμμα στα… άπειρα, όπως μου φάνηκαν, κουμπιά του VFR. Είναι η αλήθεια πως ακούγονται πολλές οι νέες επιλογές του θαυμαστού αυτού μηχανήματος. Λες να κάνω καμιά χοντράδα και να γελάσει μαζί μου και το παρδαλό κατσίκι; Όχι όμως, αγαπητοί αναγνώστες. Το μαγικό ραβδί της Honda έχει προνοήσει για τα πάντα. Κι έτσι, επέλεξα το mode που ήθελα -αυτόματο για αρχή- άνοιξα το γκάζι, και η εμπειρία "DCT" ξεκίνησε. Ένα μικρό βήμα για τη Honda, ένα μεγάλο για τη μοτοσικλέτα. Η εκκίνηση χωρίς τη βοήθεια του κλασσικού συμπλέκτη γίνεται με ιδιαίτερα ελεγχόμενο και απόλυτα ασφαλή τρόπο, αν σκεφτείς πως πρόκειται για έναν απίστευτα ψωμωμένο V4, 1200 κυβικών εκατοστών. Έχω τοποθετήσει το αυτόματο σύστημα στη θέση S, και οι αλλαγές γίνονται τις περισσότερες φορές με τρόπο άμεμπτο. Παρόλα αυτά, σημειώστε, πως πρέπει ο αναβάτης να έρθει στα νερά του συστήματος, και όχι το σύστημα στα νερά του αναβάτη. Δηλαδή, παρόλο που η Honda αναφέρει πως πρόκειται για έξυπνο σύστημα (κανείς δεν το αμφισβητεί), και πως μαθαίνει τον τρόπο συμπεριφοράς του εκάστοτε αναβάτη, το ίδιο ή και περισσότερο πρέπει και εσείς με τη σειρά σας να μάθετε τη συμπεριφορά του, ώστε να περιμένετε αλλά και να επιδιώκετε τις αλλαγές που επιθυμείτε. Πώς γίνεται αυτό; Με το να μάθετε να… μυρίζετε τις στροφές του κινητήρα στις οποίες θα κάνει τις αλλαγές το DCT. Φυσικά, αν δεν ενδιαφέρεστε για το πότε και για το αν η αλλαγή θα γίνει ακριβώς, μα ακριβώς εκεί που θα επιθυμούσατε με ένα συμβατικό συμπλέκτη, τα παραπάνω μπορεί να σας ακούγονται… υπερβολικά κουραστικά. Ναι, τώρα που το σκέφτομαι, πρόκειται για κατάλοιπα του control-freak αναβάτη, που θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο σε όλες τις μηχανικές λειτουργίες της μοτοσικλέτας. Αν δεν είστε της παραπάνω πάστας, οι αυτόματες αλλαγές του DCT να είστε σίγουροι πως ποτέ δεν πρόκειται σας προβληματίσουν. Είναι όντως γλυκές σαν μαντολάτο, αλλά και πιο γρήγορες κι από τη σκιά τους. Δεν σε ενοχλούν, δεν ταράζουν την ηρεμία του VFR, ούτε και του συνεπιβάτη, ενώ το μόνο που καταλαβαίνεις είναι ένα ηχητικό διπλό "κλανκ", όποτε αλλάζουν. Η επιτάχυνση είναι γραμμική, ενώ απουσιάζει παντελώς το γνωστό και ενοχλητικό… πατινάρισμα των αυτόματων κιβωτίων πριν αλλάξουν σχέση. Όλα γίνονται λες και έχεις το πιο προηγμένο shifter του κόσμου στη διάθεση σου. Και μετά μου ήρθε η όρεξη να κάνω οικονομία καυσίμου, και επέλεξα το D mode. Εδώ ακούστε πώς έχουν τα πράγματα. Εσείς ξεκινάτε, κι ο ηλεκτρονικός υπολογιστής ανεβάζει τάχιστα ταχύτητες, μέχρι να βρεθείτε με την 6η και τελευταία σχέση. Επιπλέον, σε όλες τις περιστάσεις, η υπολογιστική μονάδα θα ανεβάζει ταχύτητες, σε τέτοιο βαθμό που να βρίσκεστε μόνιμα λίγο πάνω από το όριο του… σκορτσαρίσματος. Όχι, δεν θα σκορτσάρετε ποτέ, αλλά το μοτέρ θα δουλεύει συνέχεια κρεμασμένο. Σίγουρα πολύ οικονομικό, όμως ταυτόχρονα ιδιαίτερα ράθυμο. Είπαμε όμως, πως έχετε επιλογές. Πολλές επιλογές. Και έτσι δεν περιορίζεστε. Το αντίθετο. Θα ικανοποιηθούν ακόμα και οι sport ανησυχίες των control-freak αναβατών. Με ένα κλικ στο MT, ή εναλλακτικά αν θέλετε, καθώς βρίσκεστε σε αυτόματο mode απλώς ανεβάστε ή κατεβάστε ταχύτητα με τα αντίστοιχα κουμπιά, και αμέσως το VFR μπαίνει σε manual mode. Τώρα, μάλιστα. Για εμάς, τους "μεγάλους παλαιούς" (κατά H.P. Lovecraft), τους αθεράπευτα ρομαντικούς, τους "εγώ θα έχω την τελευταία λέξη" ξεροκέφαλους αναβάτες, το VFR έχει πάλι την απάντηση. Καλώς ήλθες playstation. Ανεβάζω και κατεβάζω σχέσεις, όποτε και όπως θέλω, κρατώντας συνεχώς ανοιχτό το γκάζι. Μάλιστα, αν το κλείσεις, το VFR δείχνει να… δυσανασχετεί ελαφρώς, καθώς στο αμέσως επόμενο άνοιγμα, σα να πατινάρει, πριν να επιταχύνει. Αν κρατήσεις το γκάζι ανοιχτό όπως πρέπει, η μοτοσικλέτα δεν πατινάρει, αλλά σε επιβραβεύει με τέλειες αλλαγές, τύπου… dragster. Κι αν θέλεις να φρενάρεις, χρησιμοποιώντας το κιβώτιο, μπορείς να κατεβάσεις κατά βούληση, στέλνοντας (αν επιθυμείς), τις στροφές ακόμα και στα κόκκινα. Μιλάμε για ατελείωτο… παιχνίδι. Προσοχή θέλει μόνο στην αρχή, γιατί αρκετά συχνά, μπορείτε να μπερδέψετε τα κουμπιά, κατεβάζοντας, αντί για να ανεβάσετε ταχύτητα. Ποιος θα πίστευε πως κάποια στιγμή η αλλαγή ταχυτήτων θα μετατρεπόταν σε πίστα playstation;
Μετά την
καταιγίδα
Μεταφορικά, και κυριολεκτικά. Γιατί και το DCT είναι ένα σύστημα πραγματική καταιγίδα, αλλά και η καταιγίδα, όσον αφορά στον καιρό, στην παρουσίαση σταμάτησε προς το τέλος της οδήγησης. Συμπεράσματα; Θετικότατα από όλα τα μέτωπα. Ακόμα κι αν ξεχάσουμε για λίγο το διπλό συμπλέκτη, το VFR 1200F είναι μια εκπληκτική μοτοσικλέτα, που έκανε τα πάντα για να μας πείσει πως η βροχή ήταν μόνο στο μυαλό μας. Τόσο μεγάλη είναι η ασφάλεια που εμπνέει ακόμα και σε τέτοιες αντίξοες συνθήκες, όσο μεγάλη είναι και η ηρεμία πνεύματος που αποκτάς πάνω της. Κινητήρας, πλαίσιο, αναρτήσεις, φρένα, και C-ABS (όχι το πιο προηγμένο σύστημα του CBR 1000RR, αλλά το VFR δεν δείχνει να το χρειάζεται), μόνο υπερθετικά σχόλια αποκομίζουν, τόσο σε τουριστική, όσο και σε sport χρήση. Στο διπλό συμπλέκτη τώρα, που είναι και το διαμάντι της υπόθεσης. Περίτεχνα κατεργασμένο από τους τεχνίτες της Honda, αποδεικνύει πως α) η Honda μπορεί, β) το DCT δουλεύει άψογα σε μοτοσικλέτα, αντέχοντας και στις πιο σκληρές κριτικές, αλλά και γ) ο μηχανικός συμπλέκτης δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη! Ανατροπή στο τέλος; Όχι απαραίτητα. Το VFR 1200F δεν προσπάθησε ποτέ να μεταμφιεστεί ως Supersport, κι έτσι στην κατηγορία Road Sport, το DCT δεν έχει να επιδείξει το παραμικρό μειονέκτημα. Επαναλαμβάνω. Το παραμικρό μειονέκτημα. Όμως στις εκκινήσεις και στις πάρα πολύ χαμηλές ταχύτητες, το ελεγχόμενο πατινάρισμα που προσφέρει ένας συμβατικός συμπλέκτης συνεχίζει να προσφέρει μεγαλύτερο έλεγχο στον αναβάτη, ενώ και στις πιο ακραίες sport καταστάσεις (βλέπε σούζα ή burnout), όταν ο αναβάτης επιθυμεί απότομη, βάρβαρη παροχή δύναμης, το DCT αρνείται να την προσφέρει, ρίχνοντας σας κι ένα επιτιμητικό βλέμμα από πάνω, για τις άξεστες προθέσεις σας. Μα τι άνθρωποι είστε τέλος πάντων! Επιπλέον, παρόλο που η Honda κατάφερε το ακατόρθωτο, να ελαχιστοποιήσει δηλαδή τις διαστάσεις του συστήματος, αυτό δεν παύει να είναι -ακόμα τουλάχιστον- δέκα κιλά βαρύτερο από το συμβατικό σύστημα του "απλού" VFR 1200F. Το VFR 1200F DCT λοιπόν είναι κατά τι πιο βαρύ, και αναμένεται πιο ακριβό από το "σκέτο" VFR 1200F. Η μοναδικότητα του όμως, η τεχνολογική του υπεροχή, και το γεγονός πως αποτελεί τον πρώτο εξερευνητή -με τέτοια επιτυχία μάλιστα- σε ένα νέο, διαστημικό θα έλεγε κανείς, τοπίο, μεταμορφώνοντας την ιστορία της μοτοσικλέτας αυτή τη στιγμή που σας μιλάμε, είναι πραγματικά ανεκτίμητο. Προσοχή! Η μοτοσικλέτα ανήκει πραγματικά στο μέλλον. Τόσο, που δεν την αναμένουμε στη χώρα μας, τουλάχιστον πριν το τέλος του 2010. To boldly go, where no one has gone before!
|
|
|
Κουμπιά, πολλά κουμπιά!
Η παρουσίαση του νέου VFR 1200F DCT έγινε κοντά στην ακαδημία της Honda μερικά χιλιόμετρα έξω από τη Φρανκφούρτη, σε ένα ονειρικό τοπίο, πνιγμένο στη φύση και στο πράσινο. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η Γερμανία είναι η Γερμανία, και έτσι, παρόλο που η Άνοιξη έφτανε στο τέλος της, στο μεγαλύτερο μέρος της οδήγησης έριχνε καρέκλες. Περισσότερα για την οδήγηση υπό τέτοιες συνθήκες καβάλα στο VFR, σε λίγο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Από εκεί που σηκώνω το πόδι μου, και το περνάω πάνω από τη σέλα του νέου VFR 1200F DCT. Μέχρι εδώ, καλά, η ιεροτελεστία του "κουμπώματος" αναβάτη και μοτοσικλέτας, βαίνει συμβατικά. Μόλις όμως καθίσω στη σέλα, γυρίσω το κλειδί στον διακόπτη, και ανεβάσω το σταντ, αρχίζει ο τρόμος! Λες και καβαλάω μοτοσικλέτα για πρώτη φορά. Αγχωμένος, και φοβισμένος. Είμαι σίγουρος πως δείχνω τουλάχιστον αστείος στους εξωτερικούς παρατηρητές, γιατί μετά από είκοσι ένα χρόνια οδήγησης, αδυνατώ να καταλάβω αυτόματα το τι πρέπει να κάνω για να χειριστώ αυτή τη μοτοσικλέτα. Ευτυχώς, ένα ευσπλαχνικό μέλος της τεχνικής ομάδας της Honda με πλησιάζει χαμογελώντας. "Θέλεις βοήθεια;" με ρωτάει, και εγώ γνέφω με ευγνωμοσύνη, τεντώνοντας τα αυτιά μου, όπως ένα παιδί ακούει προσεκτικά τον πατέρα του πριν πατήσει για πρώτη φορά το πετάλι στο ποδήλατο του. "Πιέζεις τη μίζα, και ο κινητήρας παίρνει μπροστά, με το κιβώτιο να βρίσκει αυτόματα νεκρά. Κατόπιν -ρίξε μια ματιά στο πίσω μέρος (όπως το κοιτάς από τη θέση του αναβάτη) του δεξιού γκριπ. Εκεί βρίσκεται ένα κουμπί, με τον τίτλο "AT/MT", για Automatic Transmission, και για Manual Transmission. Επέλεξε εσύ αυτή που θέλεις. Αν επέλεξες "αυτόματη" μετάδοση, τότε η επιλογή των σχέσεων θα γίνεται αυτόματα, χωρίς εσύ να απασχολείσαι με αλλαγές. Παρόλα αυτά, και στην "αυτόματη" μετάδοση έχεις δύο επιλογές ακόμη. Για δες! Στο μπροστινό μέρος του δεξιού γκριπ έχουμε τις επιλογές D και S (ενιαίο κουμπί μαζί με το N της νεκράς). Στο D, η αλλαγή των σχέσεων γίνεται με γνώμονα τη μέγιστη οικονομία, ενώ στο S, η αλλαγή γίνεται με κριτήριο τη sport συμπεριφορά. Αν τώρα βαρέθηκες να αφήνεις το computer της μοτοσικλέτας να παίρνει όλες τις αποφάσεις για εσένα, και θέλεις να αφήσεις και το… προσωπικό σου οδηγικό στίγμα, μπορείς να αλλάξεις τρόπο μετάδοσης, επιλέγοντας (και εν κινήσει) το MT. Ααα, υπέροχα. Αυτή σου η επιλογή ανοίγει το δρόμο, για να ανεβάζεις και να κατεβάζεις ταχύτητες, με δυο επιπλέον κουμπιά που βρίσκονται στο αριστερό γκριπ.
Για να ανεβάσεις ταχύτητες, χρησιμοποιείς το "+" που βρίσκεται στην πίσω μεριά (ξανά, όπως το κοιτάς από την οπτική γωνία του αναβάτη) του αριστερού γκριπ. Για να κατεβάσεις, χρησιμοποιείς το "-" που βρίσκεται στην εμπρός μεριά του αριστερού γκριπ. Κι όταν σταματήσεις, ακόμη και με ταχύτητα, μην ανησυχείς. Το VFR δεν πηγαίνει πουθενά. Πίεσε αν θέλεις και το κουμπί με την ένδειξη "N" και βρήκες και νεκρά. Κατάλαβες τώρα;"
|
|
|
| Όσο και να ψάξετε, δεν θα βρείτε αριστερή μανέτα ή αριστερό λεβιέ. Κι όμως κινείται. Όπως και η θεωρία του Γαλιλαίου για τη Γη, που κάποτε αποτελούσε... βλάσφημη αίρεση!
|
|
| Στην πίσω πλευρά του αριστερού γκριπ (σύμφωνα με την οπτική γωνία του αναβάτη) βρίσκουμε το κουμπί με το σύμβολο "+", με το οποίο ανεβάζουμε ταχύτητες στο manual mode. Διακρίνεται το κουμπί των αλάρμ, αλλά και το… χειρόφρενο που διαθέτει το VFR 1200F DCT!
|
|
| Στην εμπρός πλευρά του αριστερού γκριπ έχουμε το κουμπί με το σύμβολο "-", με το οποίο κατεβάζουμε ταχύτητες. Δυνατή η κόρνα, αλλά θα θέλαμε πιο… αντρική και μπάσα τη χροιά.
|
|
| Από αυτό το κουμπί, του δεξιού γκριπ, επιλέγετε είτε νεκρά είτε D για οικονομικό mode οδήγησης στην αυτόματη μετάδοση ή S για
sport mode, επίσης στην αυτόματη μετάδοση.
|
|
Αν
κρατήσεις το
γκάζι ανοιχτό
όπως πρέπει, η
μοτοσικλέτα
δεν πατινάρει,
αλλά σε
επιβραβεύει με
τέλειες
αλλαγές, τύπου…
dragster. |
|
| Τρομερά μαζεμένο σε καλωδιωσεις και περιφερεικά, ακόμα και χωρίς τα φερινγκ. Χωροταξία, πραγματικά από το μέλλον.
|
|
| Πλέον, εκτός των άλλων, τα όμορφα όργανα του VFR περιλαμβάνουν και τις ενδείξεις D και S. Κεντρικά τοποθετημένο στροφόμετρο αναλογικών ενδείξεων, γιατί το VFR 1200F DCT είναι εδώ για να εξιτάρει!
|
|
Το VFR 1200F δεν προσπάθησε ποτέ να μεταμφιεστεί ως Supersport, κι έτσι στην κατηγορία Road Sport, το DCT
δεν έχει να επιδείξει το παραμικρό μειονέκτημα.
|
|
| Οι κύριοι Ogasawara (υπεύθυνος για το DCT) και Hasegawa (υπεύθυνος για το project VFR 1200F) καμαρώνουν με το κομμάτι που κατήργησαν, την… παλαιολιθική αριστερή
μανέτα!
|
|
| "Ρυθμιζόμενες σε έξι θέσεις οι ποιοτικές μανέτες της Honda", πήγα να γράψω, και μετά θυμήθηκα ότι το VFR 1200F DCT δεν έχει μανέτες. Έχει μανέτα. Μία! Τη δεξιά. Διακρίνεται το κουμπί της επιλογής AT/MT.
|
|
 |
ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Η κίνηση στους δρόμους