Kawasaki W800 vs Bonneville T100 Sixty SE

Οι Bonneville και W800 έχουν σχεδιαστεί για να μπορούν να οδηγηθούν από τους… πάντες ανεξαρτήτως σωματότυπου ή οδηγικής εμπειρίας. Όλοι θα αισθανθούν άνετα πάνω και στις δύο, χάρη στο χαμηλό ύψος της σέλας αλλά και τις σωστές αποστάσεις των μαρσπιέ και του τιμονιού από αυτή. Τόσο στο Bonneville, όσο και στο W800, η στάση του σώματος είναι φυσική με τον κορμό να τοποθετείται κάθετα στη σέλα, κάτι που ευνοεί σημαντικά τις καθημερινές μετακινήσεις. Το μοντέλο της Triumph ευνοεί ελαφρά τους πιο μεγαλόσωμους, λόγω των ελαφρά μεγαλύτερων διαστάσεών του, ενώ το αντίθετο ισχύει για τη μοτοσικλέτα της ιαπωνικής εταιρείας.  Αρκετός χώρος υπάρχει και για τον συνεπιβάτη που θα βολευτεί και στις δύο περιπτώσεις, με το Triumph να έχει ένα πολύ μικρό προβάδισμα σε αυτό τον τομέα. Εκεί που η βρετανική μοτοσικλέτα υστερεί είναι στην τάπα του ρεζερβουάρ. Αυτό και δεν κλειδώνει και πρέπει να το κρατάς στο χέρι σε κάθε ανεφοδιασμό. Επίσης, η κλειδαριά του τιμονιού είναι ξεχωριστή από τον κεντρικό διακόπτη -έχει και δικό της ξεχωριστό κλειδί-, τοποθετημένη πλάι στο λαιμό της μοτοσικλέτας προφανώς για λόγους αισθητικής. «Λεπτομέρειες» θα πει κανείς και με εξαίρεση την τάπα του ρεζερβουάρ, δεν θα έχει και άδικο. Κάτι τέτοιες λεπτομέρειες είναι που προσδίδουν χαρακτήρα και δεν είναι ικανές να χαλάσουν τη συνολικά πολύ καλή εικόνα.

Τα μάγουλά μου τραβιούνται ασυναίσθητα προς τα πίσω και ένα μικρό χαμόγελο γρήγορα σχηματίζεται στο πρόσωπό μου. Η παραπάνω σκηνή παίζεται ξανά και ξανά κάθε φορά που πλησιάζω ένα εκ των δύο modern classics αυτού του συγκριτικού. Σε κάνουν να νιώθεις όμορφα πριν τα καβαλήσεις, σε κάνουν να κοντοστέκεσαι λίγο για να τα χαζέψεις πριν βάλεις το κλειδί στον κεντρικό διακόπτη. Περνάω το πόδι μου πάνω από το W800, γυρίζω το διακόπτη και οι βελόνες των ηλεκτρονικών οργάνων με χαιρετούν. Μία σύντομη μιζιά είναι αρκετή για να ζωντανέψει ο δικύλινδρος κινητήρας με το γνήσιο αλλά πολύ διακριτικό εν σειρά δικύλινδρο ήχο του. Όπισθεν με ελάχιστη προσπάθεια, πρώτη στο σούπερ μαλακό κιβώτιο και βουρ για την εθνική. Καθισμένος απόλυτα φυσικά στη μαλακή σέλα, η ταχύτητα σταθεροποιείται κοντά στα 120 χλμ./ώρα, μια ταχύτητα που μπορείς να διατηρήσεις όλη μέρα. Οι αναρτήσεις λειτουργούν σαν ηλεκτρική σκούπα σε αυτή την ταχύτητα και απορροφούν τα πάντα πριν προλάβουν να φτάσουν στη μέση μου. Ο κινητήρας δείχνει να χασμουριέται και χωρίς δεύτερη σκέψη ανοίγω το γκάζι μέχρι το στοπ του για να τον τσιγκλήσω λίγο. Με σταθερό ρυθμό, ο δείκτης του ταχυμέτρου ξεπερνά γρήγορα τα 150 χλμ./ώρα. Κάπου εκεί ξεκινά και μία μικρή ταλάντωση που μεγαλώνει όσο το W800 πλησιάζει στην τελική του, χωρίς όμως να γίνεται ποτέ ανησυχητική. Υπεύθυνες για αυτό είναι οι πολύ μαλακές αναρτήσεις, τις οποίες όμως δεν θα άλλαζα προς όφελος της αυξημένης σταθερότητας. Ποιος ο λόγος να κινείσαι με τόσα χιλιόμετρα πάνω σε μία γυμνή μοτοσικλέτα; Ίσως, αν έβαζα το πανέμορφο bubble φέρινγκ από τα αξεσουάρ της Kawasaki, ίσως τότε να το ξανασκεφτόμουν. Τα πράγματα είναι σαφώς πιο συγκροτημένα πάνω στη Bonneville. Μέχρι τα 120 χλμ./ώρα ισχύει ό,τι και για το Kawasaki, παρά τις λίγο πιο σφιχτές και πιο ποιοτικές σε λειτουργία αναρτήσεις. Από εκεί και πάνω, η βρετανική μοτοσικλέτα χαράσσει τη δική της ακλόνητη και ευθύβολη πορεία που μένει απαράλλαχτη μέχρι και την τελική της. Την ίδια σιγουριά παρουσιάζει και σε δρόμο με στροφές, όπου θα κινηθεί ταχύτερα απ’ όσο υπονοεί η εμφάνισή της. Ο αναβάτης θα βρει σύμμαχο σε αυτή την προσπάθεια και το σύστημα πέδησης που διαθέτει δύναμη αλλά και αίσθηση και δεν θα προβληματιστεί με τα κιλά που έχει να επιβραδύνει. Αυτό δεν ισχύει για το Kawasaki με τις μαλακές αναρτήσεις να συνδυάζονται με φρένα που προσφέρουν καλή επιβράδυνση μόνο σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Ο εμπρόσθιος δίσκος είναι αυτός που υπολείπεται σε δύναμη με το ταμπούρο του πίσω τροχού να αποδίδει αντιστρόφως ανάλογα, τόσο σε εμφάνιση, όσο και σε αίσθηση. Το Kawasaki, αν και δε νιώθει εντελώς έξω από τα νερά του, θα κινηθεί με μικρότερες ταχύτητες από ό,τι το Bonneville. Και τα δύο, πάντως, προτιμούν τη στρωτή οδήγηση χωρίς πολύ απότομες αλλαγές κατεύθυνσης. Με αυτό το στιλ είναι πολύ ευχάριστα και θα διασκεδάσουν τον αναβάτη τους, το καθένα στο δικό του ρυθμό. Εξαιρετικά τα καταφέρνουν και τα δύο και στους δρόμους της πόλης. Το Kawasaki προτάσσει το…χαλί που στρώνουν οι αναρτήσεις του και την λίγο πιο ανάλαφρη αίσθηση που έχει στις πολύ μικρές ταχύτητες χάρη στο μικρότερο μεταξόνιο και βάρος αλλά και στους ελαφρύτερους αλουμινένιους τροχούς έναντι των ατσάλινων του Bonneville. Τα παραπάνω βέβαια δεν σημαίνουν σε καμία περίπτωση πως η βρετανική μοτοσικλέτα δεν παίζει ιδανικά το ρόλο του commuter. Ούτε αυτή θα κουράσει στο μποτιλιάρισμα με τον ελαφρύ συμπλέκτη και το εξίσου μαλακό και ακριβές, με του Kawasaki, κιβώτιο να κρατούν ξεκούραστα χέρι και πόδι αντίστοιχα. Οι χαλαρές βόλτες είναι φυσικά εκείνο το πεδίο όπου πραγματικά θα απολαύσετε αυτές τις δύο μοτοσικλέτες. Επιλέξτε μία ταχύτητα μέχρι περίπου τα 80 χλμ./ώρα και κινηθείτε αργά το απόγευμα στην αγαπημένη σας χαλαρωτική διαδρομή με αυτό το ρυθμό σόλο ή ντουέτο. 

Είναι από τα πιο ευχάριστα πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος στη σέλα μιας μοτοσικλέτας, μια διαδικασία πραγματικά αγχολυτική που αδειάζει το μυαλό από τα όλα τα περιττά, όπως ακριβώς και ο διαλογισμός.