Το αριστούργημα που λέγεται “πλαίσιο Adventure” πρωταγωνιστεί παντού.

Οδηγώντας

Η εκπληκτική συγκέντρωση των μαζών είναι ένα σταθερό ατού της ΚΤΜ. Όσο κινείται η μοτοσικλέτα μοιάζει με μονοκύλινδρο 94 ίππων. Αυτό δε σημαίνει έλλειψη δύναμης, στις χαμηλομεσαίες το μικρό Adventure στέκεται στο ύψος του.

Ας μιλήσουμε για ηλεκτρονικά. Πολύ καλό το ηλεκτρονικό γκάζι, σχεδόν δεν το νιώθεις. Το μαξιλαράκι ασφαλείας είναι ένα εξελιγμένο Traction Control με πέντε στάθμες. Η “Sport” επιτρέπει κάμποσο ντριφτ πίσω, στη “Street” το παιχνίδι έχει μικρό περιθώριο, ενώ η “Rain” κόβει τον βήχα με το καλημέρα. Στην “Offroad” η επέμβαση του TC έρχεται πιο αργά κι από τη Sport, επιτρέποντας στον πίσω τροχό να περιστρέφεται μέχρι και με διπλάσια ταχύτητα από τον μπροστινό. Τέλος υπάρχει και η πλήρης απενεργοποίηση (Off). Απλά δοκιμάζεις και βρίσκεις τι σε καλύπτει οδηγικώς.

Το δυσάρεστο είναι πως η επιλογή δεν αποθηκεύεται, έτσι κάθε φορά που κλείνει ο κεντρικός διακόπτης η προεπιλογή γυρνά στο Sport. Ομοίως και το ABS.

Στο σύστημα αντιμπλοκαρίσματος των φρένων, εκτός από την απενεργοποίηση, η ΚΤΜ προσθέτει μια Offroad ρύθμιση. Εδώ καταργείται εντελώς το ABS πίσω και το μπροστινό έχει λιγότερη ευαισθησία ώστε να μην τα χάνει όποτε αναπηδά ο τροχός. Περιέργως πώς, αυτή αναδείχθηκε ως η αγαπημένη μου ρύθμιση για καθημερινή χρήση.

Το μπροστινό φρένο είναι πανίσχυρο, γραμμικό και πληροφορεί καλά, στην άσφαλτο το ABS δεν επεμβαίνει χωρίς αιτία, ενώ η κατάργησή του πίσω σβήνει το μόνιμο παράπονό μου με όλα τα ABS: Λόγω κατανομής βάρους στο φρενάρισμα το πίσω ελαφρώνει, επεμβαίνει διαρκώς το σύστημα και ουσιαστικά δεν έχω πίσω φρένο τη στιγμή που το χρειάζομαι. Η πτώση απειλείται κυρίως από μπλοκάρισμα του μπροστινού, έτσι η Offroad ρύθμιση προσωπικά με καλύπτει πλήρως. Αν την αποθήκευε και στη μνήμη...

Το αγαπημένο πεδίο του είναι οι στριφτερές διαδρομές, πεδίον δόξης λαμπρό για τις οργιώδεις μεσαίες και την πανάλαφρη αίσθηση που επάγεται από το ουδέτερο ζύγισμα του πλαισίου και την ευστροφία του κινητήρα. Οι αναρτήσεις του εδώ λειτουργούν ικανοποιητικά, παρέα με τα άριστα φρένα και το προσαρμόσιμο TC το 1050 έχει πολλή διασκέδαση να προσφέρει. Το όριο θα έρθει πρωτίστως από το μπροστινό, καθώς το πιρούνι δεν αρέσκεται σε απότομες συμπεριφορές που θα απαιτήσουν καλή υδραυλική λειτουργία για να αποσβεστούν. Ζόρισέ το λίγο παραπάνω απ’ όσο θέλει και οι πλεύσεις δεν αργούν. Το ίδιο ισχύει και για το πίσω, όσο κι αν σφίξεις την επαναφορά. Σε κάθε περίπτωση πάντως τα όριά του υπερκαλύπτουν τον ρόλο της μοτοσικλέτας. Για παραπέρα υπάρχουν οι πάσης φύσεως street.

Στον αυτοκινητόδρομο δε θα δυσκολέψει τον αναβάτη του. Κρατά εύκολα υψηλές μουαγιέν ως και 160 για πλάκα, με καλή οικονομία – κάτω από 7,5-8 λίτρα/100 χλμ – και η αεροδυναμική του προστασία είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητική για να εκμεταλλευτεί κανείς τη μεγάλη του αυτονομία.

Εξίσου χρήσιμο μπορεί να είναι και στην πόλη, με λογικές διαστάσεις, πρακτική θέση οδήγησης, ύψος μη απαγορευτικό. Όσα είπαμε για το ζύγισμα και την ελαφριά αίσθηση προηγούμενως είναι σημαντικά πλεονεκτήματα και στην πυκνή κίνηση.

Τα παραπάνω φωτογραφίζουν τις ικανότητές του εκτός δρόμου. Με 185 χλστ μπροστά και 190 πίσω, από διαδρομές δεν υπάρχει θέμα. Το μαλακό των αναρτήσεων είναι σύμμαχος στον χωμάτινο εκδρομέα, καθώς αυτές μαζεύουν πολύ κοπάνημα πριν τα χέρια του αναβάτη ή την αποσταθεροποίηση. Το αριστούργημα που λέγεται “πλαίσιο Adventure” πρωταγωνιστεί παντού. Το πράγμα αρχίζει να χαλάει όταν προσπαθείς να το πιέσεις. Λίγο τα 230+ κιλά, κάτι η ανάρτηση που πασχίζει να συντονιστεί με τον ρυθμό που της έρχονται τα εμπόδια, θέλει “χέρια” για να πας γρήγορα. Στα πολύ απαιτητικά θα θες και ζάντες με ακτίνες. Όσο για το Offroad ABS, υπήρξε φορά που με έσωσε και άλλη που παραλίγο να με στείλει χαλώντας το φρενάρισμα λόγω αναπηδήσεων. Χρειάζεται μια σχετική εξοικείωση, χρόνο να βρει ο καθένας τί του κάθεται πιο καλά, Offroad ή απενεργοποίηση. Αδυνατώ πάντως να φανταστώ άλλη μοτοσικλέτα της κατηγορίας ευκολότερη για τον μέσο αναβάτη στο γρήγορο χώμα.