Ιστορίες καθημερινότητας – Πούλα με λοιπόν στο ξαναλέω
Όλοι μας έχουμε βρεθεί σε κάποια στιγμή στη ζωή μας στο σημείο όπου βγάλαμε στο σφυρί μια μοτοσυκλέτα μας και έφτασε η ώρα του αποχωρισμού. Εσύ πουλάς την παλιά σου μοτοσυκλέτα ή τις κάνεις…συλλογή;
Γκαν, γκαν, γκαν, γκαν, γκαν, γκαν, γκαν, γκαν ,γκαν, γκαν,το δωδεκάμετρο μπλουζ παίζει από πίσω όσο γυρίζει ο δίσκος. Στο μικρόφωνο μπορεί να είναι ο Muddy Waters ή ο Βασίλης Καρράς, μικρή η σημασία. Και τα δύο μπλουζ του πόνου είναι. Το Dalwhinnie σε κερδίζει, γουλιά με τη γουλιά. 1 παγάκι, έχεις επίπεδο.
Τί είναι όμως αυτό που προκαλεί αυτό το σκηνικό ανείπωτου πόνου σε ένα τυπικό κατά τα άλλα απόγευμα;
Είδες το καινούριο μηχανάκι. Το θες. ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ. Ήδη σε έχεις φανταστεί να καταπίνεις τα χιλιόμετρα και να βγάζεις φωτογραφίες στο Nordkapp ή να κάνεις κουπί σε βουδιστικές παγόδες στην Ταϊλάνδη, όπου έχεις φτάσει με ΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΣΟΥ. Aσχετα που τα περισσότερα δεν θα τα κάνεις. Τα όνειρα είναι δωρεάν.
Αντε λοιπόν. Τί σε εμποδίζει; Μα τα λεφτά φυσικά. Και εδώ είναι που περιπλέκονται τα πράγματα. Σκέφτεσαι να πουλήσεις «το παλιό». Και σε ζώνουν τα φίδια. Αρχίζεις και θυμάσαι. Ταξίδια, αναμνήσεις, μικρές στιγμές της ζωής σου που Η ΜΗΧΑΝΗ ΣΟΥ σε συνόδευσε. Δεν έχει σημασία αν αυτή είναι ένα παλιό παπί 20ετιας ή μια 1200αρα ταξιδιάρα του κουτιού. Είναι Η ΜΗΧΑΝΗ ΣΟΥ. Ο εγκέφαλος βέβαια παίζει περίεργα παιχνίδια και αφήνει βολικά εκτός τις κακές αναμνήσεις, παίζοντας στο repeat μόνο τις καλές.
Έτσι ξεχνάς την Μαρία από την 1η Λυκείου (4η Γυμνασίου για τους αρχαιότερους) που σε πλήγωσε, ξεχνάς τότε που έπεσες με τα μάτια σε εκείνη την ωραία ορεινή διαδρομή στην Αιτωλοακαρνανία (εντάξει αυτό δεν το ξεχνάς γιατί σε κοροϊδεύουν ακόμα οι υπόλοιποι) και, στην περίπτωσή μας, ξεχνάς τις ατελείωτες μέρες στο συνεργείο, την αγωνία κάθε πρωί που έπαιρνες το μάστορα λες και είσαι γονιός και παίρνεις να μάθεις αν το παιδί πέρασε επιτέλους εκείνο το μάθημα και φυσικά ξεχνάς ο,τιδήποτε αρνητικό σε έκανε ποτέ να πεις «θα το δώσω το ρημάδι». Αλλωστε Η ΜΗΧΑΝΗ ΣΟΥ δεν είχε προβλήματα, είχε χαρακτήρα.
Γκαν, γκαν, γκαν, το δωδεκάμετρο δυναμώνει και εσύ κάνεις κύκλους στο σαλόνι όπως κάνουν και οι δίσκοι. «Τα κουρέλια τραγουδούν ακόμα» σκέφτεσαι, κατεβάζοντας άλλη μια γουλιά. Θα κάνεις λίστα. ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΛΙΣΤΑ. ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ.
Η μηχανή, Η ΜΗΧΑΝΗ ΣΟΥ, είναι ένα συνοθύλευμα πραγμάτων. Ναι βέβαια, είναι οι ίπποι. Είναι τα έξτρα και ο εξοπλισμός. Είναι η εμφάνιση. Αλλά είναι και οι αναμνήσεις. Θα χτίσεις καινούριες φυσικά, αλλά τις παλιές δεν μπορείς να τις ξαναπάρεις πίσω, χαζεύοντας το τάδε σημάδι στο ντεπόζιτο από εκείνη τη βόλτα στην Κρήτη πριν 10 χρόνια.
Γκαν, γκαν, γκαν η κιθάρα κλαίει στα χέρια του Stevie Ray Vaughan, το Dalwhinnie τελείωσε και εσύ πρέπει να αποφασίσεις. ΤΙ ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ;
Αν σου άρεσε: Κοινοποίησέ το »
Σχολίασέ το, στη σελίδα μας στο Facebook »
