Χαρακτηριστικό παράδειγμα αναβάτη των 80s με φουλ προστατευτικό εξοπλισμό, οδηγώντας προσεκτικά και με σύνεση το παπί του. Όσο και αν το διακωμωδούμε, η πικρή αλήθεια είναι ότι το τίμημα του αίματος εκείνη την εποχή, ήταν πολύ μεγάλο…
Το παπάκι εμφανίστηκε πολλές φορές στην βιντεοκασέτα των 80s, αφού αγαπημένο θέμα ήταν η δραματική ή εύθυμη πλευρά των « καμικάζι της ασφάλτου». Στην ταινία με τον Νίκο Ρίζο, είχε τον β΄ ανδρικό ρόλο…
Το πιο δημοφιλές δίτροχο σε όλο τον κόσμο, δεν θα μπορούσε να μην χαίρει της εκτίμησης –φυσικά- και στην χώρα μας. Ας δούμε λοιπόν με πιο τρόπο διείσδυσε στην ελληνική κοινωνία και τι «κληρονομιά» άφησε.
Πρώτα απ΄ όλα γιατί το λέμε «παπί» ή «παπάκι»; Το είδος αυτό των δίτροχών ονομάζεται επισήμως σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο «moped», αν και ούτε αυτό είναι ακριβώς σωστό, καθότι αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, mopeds, είναι τα μοτοποδήλατα.
Οπότε δεν είμαστε ακριβώς λάθος αλλά το ερώτημα παραμένει: γιατί το λέμε «παπί»; Γιατί τα καμάκια των 80s χρησιμοποιούσαν την ατάκα «you…me… βόλτα….with my duck;» μπερδεύοντας τις ηλιοκαμένες τουρίστριες;
Όσο και αν προσπαθήσει κανείς να ενεργοποιήσει τα σουρεαλιστικά και αφαιρετικά αισθητικά του κριτήρια, η αλήθεια είναι ότι δύσκολα θα βρει κάτι που να συνδέει εικαστικά ένα «παπί» με ένα… πραγματικό παπί, original, λίμνης. Από την άλλη βέβαια, είμαστε επίσης ο μοναδικός λαός που αυτό: «@», το ονομάζουμε επίσης παπάκι, οπότε μάλλον κουβαλάμε αρκετή ψυχεδέλεια στο μυαλό μας, για να βαφτίζουμε οτιδήποτε άγνωστο, με ότι μας έρθει στο κεφάλι.
Όπως και να έχει, υπάρχει ένα σενάριο το οποίο είναι πολύ πιο πιστευτό: Όταν έκανε την εμφάνιση του το «παπί» στην Ελλάδα, ο κόσμος είχε συνδέσει τις μικρές πρακτικές μοτοσικλέτες με τον στριγκό δίχρονο ήχο που έβγαζαν τα «Ζουντάπια» οι «Φλορέτες» και οι «Βέσπες».
Το «πατ-πατ-πατ-πατ-πατ» που παρήγαγε ο τετράχρονος κινητήρας του «παπιού», ήταν κάτι πρωτόγνωρο στα αυτιά τους και το συνέδεσαν με το «πα-πα-πα-πα» της πάπιας του ζωϊκού βασιλείου. Τόσο απλό και η αλήθεια είναι ότι έχει κάποια βάση! Ανεξαρτήτως του πως το ονομάζουμε, το «παπί» δεν θα μπορούσε να μην κυριεύσει και την ελληνική αγορά, αφού όπως και στον υπόλοιπο κόσμο, έτσι και στα μέρη μας ο κόσμος αναγνώρισε σύντομα τα πλεονεκτήματα και τις αρετές της νέας –τότε- πρότασης έναντι των δίχρονων ανταγωνιστών του.
Την δεκαετία του 80, το παπί είχε κατακλύσει πλέον τους δρόμους και ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος της αγοράς, καλύπτοντας τις ανάγκες του κόσμου που ζητούσε ένα φθηνό στην αγορά, αξιόπιστο και οικονομικό στην χρήση μεταφορικό μέσο. Εκείνη την εποχή όμως προέκυψαν και κάποιες νέες ανάγκες, εκφρασμένες από ηλικιακά μικρότερες ομάδες με αίμα που κόχλαζε!
Ο μέσος Έλληνας teenager της εποχής, όπως και οι έφηβοι κάθε εποχής, έκανε την επανάσταση του διεκδικώντας την ανεξαρτησία του από το -συντηρητικό είναι η αλήθεια- περιβάλλον των μεγάλων. Με τα αυτοκίνητα να είναι πανάκριβα και τις μοτοσικλέτες μεγάλου κυβισμού να είναι ακόμα πιο ακριβές αλλά και δυσεύρετες, το παπί ήταν αυτό που ανέλαβε άλλον ένα ρόλο στην πολυσχιδή καριέρα του, αυτόν του μέσου εκτόνωσης.
Προς το τέλος της δεκαετίας του 80, τα παπιά ήταν η Νο1 προτίμηση των απανταχού «γρήγορων» πιτσιρικάδων οι οποίοι επιδίδονταν φυσικά και σε βελτιώσεις παντός είδους.
Σε συνδυασμό με την συνεχιζόμενη και αυξανόμενη ζήτηση από το πιο συντηρητικό και μεγαλύτερης ηλικίας κοινό, το αποτέλεσμα ήταν οι πωλήσεις να εκτιναχθούν στα ύψη, με το παπί να στέφεται ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της αγορά των δίτροχων.
Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε ακόμα και μετά το millennium, ενώ μόλις τα τελευταία χρόνια, η «πίτα» στα μικρού κυβισμού δίτροχα έχει μοιραστεί μεταξύ παπιών και scooter, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα παπιά έχουν «σβήσει από τον χάρτη».
Ακόμα και σήμερα, οι περισσότεροι νέοι αναβάτες παίρνουν το «βάπτισμα του πυρός» οδηγώντας για πρώτη φορά δίτροχο, πάνω στην σέλα ενός παπιού, ενώ η «φυλή των παπόβιων» συνεχίζει να τροφοδοτείται με «νέο αίμα» διατηρώντας το ισοζύγιο με αυτούς που την εγκαταλείπουν, προχωρώντας στις μοτοσικλέτες μεγαλύτερου κυβισμού. Long Live the Ducks λοιπόν και να συμπληρώσουμε επίσης, Ιn Ducks we Trust!
Οι «άλλοι»
Το παπί δεν είναι γνωστό μόνο στους μοτοσικλέτιστικούς κύκλους αλλά και σε κόσμο ο οποίος έχει σχέση με τα δίτροχα όσο σχέση έχει το δελτίο ειδήσεων της Βόρειας Κορέας με την αντικειμενικότητα. «Παπί» ή «παπάκι» για τους «άλλους» είναι οποιοδήποτε μικρού κυβισμού μηχανοκίνητο όχημα με δύο τροχούς. Ας είναι scooter, μοτοποδήλατο ή μεταποιημένη μηχανή του γκαζόν, για την θεία Κίτσα στο χωριό δεν έχει σημασία, είναι «παπάκι»! Το παπί ως κοινωνικό φαινόμενο (εντάξει υπερβάλουμε αλλά ακούγεται ωραία) δεν θα μπορούσε να μην απασχολήσει και την τέχνη… όσο τέχνη θεωρείται βέβαια η cult βιντεοκασέτα των 80s.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ταινία του Κώστας Καραγιάννη, «Ο κοντός με το παπάκι» (1988) με τον αξέχαστο (οκ, όχι για αυτόν τον ρόλο) Νίκο Ρίζος. Άλλο παράδειγμα το τραγούδι του Ανδρέα Μικρούτσικού, «Ο Νίνο με το παπί του» που γνώρισε επιτυχία στα 80s. Αξίζει επίσης να αναφερθεί το σύνθημα που ακουγόταν προκελογικά το 1985, στο ζενίθ του δικομματισμού: Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, είχε υποσχεθεί ως δέλεαρ στην καμπάνια του φθηνότερα αυτοκίνητα και οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, φώναζαν στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του κόμματος τους: «Καλύτερα παπάκι, παρά τον Μητσοτάκη», απαξιώνοντας –προφανώς- την προσφορά.
Τέλος, οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι στο αστυνομικό ρεπορτάζ του Πάνου Σόμπολου, υπήρχαν μόνο δύο είδη δίτροχων με τα οποία διέφευγαν τα κακοποιά και εγκληματικά στοιχεία μετά τις αξιόποινες πράξεις τους: α) Μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού τύπου εντούρο, β) Παπάκι.
Σας ενημερώνω πως αυτός στη φωτογραφία που οδηγά "με σύνεση" το παπί του και με "όλο το προστατευτικό εξοπλισμό", είναι ακόμα εδώ στα 46 του πια και συνεχίζει να οδηγεί μοτοσυκλέτες, αλλά εδώ και πάαααρα πολλά χρόνια, πάντα με σωστό εξοπλισμό πια.
Δυστυχώς εκείνες τις εποχές δεν υπήρχε η ενημέρωση της τελευταίας δεκαετίας-δεκαπενταετίας (όπου υπάρχει και το ίντερνετ) κι όλοι εμείς, οι τότε "μηχανόβιοι" κάπως έτσι γυρίζαμε στη πόλη και στις βόλτες. Σπανίως φορούσαμε κράνος (συνήθως μόνο όταν έκανε κρύο) και για μπουφάν-μπότες ή παντελόνι, ούτε κουβέντα φυσικά! Το μπουφάν άντε να ήταν κάνα flying, κάνα "λύκος" ή κάνα περφέκτο αν είχες φράγκα. Τα κράνη της εποχής (κάτι GBL και κάτι Bieffe ήταν της πλάκας βέβαια, αλλά παρόλα αυτά τα σνομπάραμε ή δεν είχαμε λεφτά να τα αγοράσουμε, θεωρώντας τα πολυτέλεια για χρήση σε παπί. Πόσο αφελής ήμασταν!)
Όσοι καταφέραμε όμως και την σκαπουλάραμε χωρίς ή με μικρές ζημιές του κορμιού μας, (προσωπικά δεν είχα ποτέ κάτι δυσάρεστο) φτάσαμε μέχρι σήμερα να οδηγούμε μοτοσυκλέτες και να προσπαθούμε να μεταλαμπαδεύσουμε την ιδέα της μοτοσυκλέτας στους νέους και το κυριότερο, την αξία του προστατευτικού εξοπλισμού. Όταν έχουμε ζήσει θανάτους με τα RD350 ή τα Katana ή τα Ninja 900, ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει ασφάλεια και εξοπλισμός.
Αυτά τα ολίγα και συνεχίστε το ωραίο σας έργο.
Β«ΞολοΟΟΞ½ΞΏΟΒ» ΟΟΞΏ ΟΞ―ΟΟ ΞΊΞ¬ΞΈΞΉΟΞΌΞ±! ΞΞ¬Ξ½Ξ΅ΞΉΟ ΟΞΏ αμάξι ΟΞΏΟ
Β«Οαγίδα ΞΈΞ±Ξ½Ξ¬ΟΞΏΟ
Β»;
πηρε το ονομα του απο την ποδια που παρεπεμται ρε καρινα αμφιβιου
Ο ΣΟΜΠΟΛΟΣ ΕΛΕΓΕ " ...ΜΗΧΑΝΗ ΜΑΡΚΑΣ ΕΝΤΟΥΡΟ"
Σας ενημερώνω πως αυτός στη φωτογραφία που οδηγά "με σύνεση" το παπί του και με "όλο το προστατευτικό εξοπλισμό", είναι ακόμα εδώ στα 46 του πια και συνεχίζει να οδηγεί μοτοσυκλέτες, αλλά εδώ και πάαααρα πολλά χρόνια, πάντα με σωστό εξοπλισμό πια. Δυστυχώς εκείνες τις εποχές δεν υπήρχε η ενημέρωση της τελευταίας δεκαετίας-δεκαπενταετίας (όπου υπάρχει και το ίντερνετ) κι όλοι εμείς, οι τότε "μηχανόβιοι" κάπως έτσι γυρίζαμε στη πόλη και στις βόλτες. Σπανίως φορούσαμε κράνος (συνήθως μόνο όταν έκανε κρύο) και για μπουφάν-μπότες ή παντελόνι, ούτε κουβέντα φυσικά! Το μπουφάν άντε να ήταν κάνα flying, κάνα "λύκος" ή κάνα περφέκτο αν είχες φράγκα. Τα κράνη της εποχής (κάτι GBL και κάτι Bieffe ήταν της πλάκας βέβαια, αλλά παρόλα αυτά τα σνομπάραμε ή δεν είχαμε λεφτά να τα αγοράσουμε, θεωρώντας τα πολυτέλεια για χρήση σε παπί. Πόσο αφελής ήμασταν!) Όσοι καταφέραμε όμως και την σκαπουλάραμε χωρίς ή με μικρές ζημιές του κορμιού μας, (προσωπικά δεν είχα ποτέ κάτι δυσάρεστο) φτάσαμε μέχρι σήμερα να οδηγούμε μοτοσυκλέτες και να προσπαθούμε να μεταλαμπαδεύσουμε την ιδέα της μοτοσυκλέτας στους νέους και το κυριότερο, την αξία του προστατευτικού εξοπλισμού. Όταν έχουμε ζήσει θανάτους με τα RD350 ή τα Katana ή τα Ninja 900, ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει ασφάλεια και εξοπλισμός. Αυτά τα ολίγα και συνεχίστε το ωραίο σας έργο.