Χιλιομετροφάγος ή «αργά βαδίζω, ζωή κερδίζω»;
Δεν είναι ταξίδι αν δεν κάνεις 700 χιλιόμετρα την μέρα ή δεν είναι ταξίδι αν δεν σταματήσεις σε κάθε αξιοθέατο που θα δεις στη διαδρομή; Εσύ σε ποιο άκρο του φάσματος ανήκεις; Ή μήπως είσαι στη μέση;
Κάθε φορά που μια παρέα μοτοσυκλετιστών θα ξεκινήσει για ένα ταξίδι, δεν έχει σημασία αν είναι μεγάλο ή μικρό, θα γεννηθεί πάντα το ίδιο ερώτημα. Με τι ρυθμό θα πάμε; Αυτό το ερώτημα έχει καταστρέψει φιλίες ολόκληρες, έχει διχάσει οικογένειες στα δύο και δεν έχει ακόμα, και ούτε πρόκειται να, απαντηθεί. Οι δύο βασικές γραμμές που εμφανίζονται καταλαμβάνουν τα δύο άκρα του φάσματος.
Ο «Αθήνα - Σαράγιεβο σε μια μέρα»
Για πολλούς το ταξίδι είναι τα χιλιόμετρα. Είναι οι ατελείωτες ώρες πάνω στη σέλα, το να βλέπεις τον χιλιομετρητή να ανεβαίνει όπως το ρολόι της ΔΕΗ όταν έχεις ανοιχτό το φούρνο και το θερμοσίφωνο ταυτόχρονα. Είναι το να φτάνεις σε 1,5 μέρα άγρυπνος στο Αμβούργο και πάλι πίσω μετά. Η περηφάνια, διόλου αμελητέα, ότι έβγαλα τα χ χιλιόμετρα σε ψ χρόνο. Το να μαζεύεις σφραγίδες στο διαβατήριο (οκ εικόνα από τα παλιά για την Ευρώπη) και να «γυρίσεις» όσο περισσότερο γίνεται τον κόσμο σε όσο μικρότερο χρονικό διάστημα.
Όλοι τους έχουν μια ιστορία που ακούγεται κάπως απίθανη, αλλά δεν είσαι και σίγουρος αν σε δουλεύουν γιατί σου φαίνονται κομματάκι τρελοί. «Ασε, πέρυσι το καλοκαίρι φτάσαμε στην Πορτογαλία σε 2 μέρες, ούτε για κατούρημα στάση, είχαμε πάπιες» και εσύ προσπαθείς να κάνεις υπολογισμούς στο κεφάλι σου πόσο μακριά είναι η Πορτογαλία, αν τελικά υπάρχει κάποιο χωριό κοντά στην πινέζα που να λέγεται Πορτογαλία και μπερδεύτηκες και πόσες πάπιες χρειάζονται για ένα τέτοιο ταξίδι. Μάλλον θα πρέπει να πάρεις εκείνο το tank bag που κοιτούσες.
Οι αναβάτες αυτής της κατηγορίας γίνονται εύκολα και γρήγορα αντιληπτοί από τα στραβωμένα πόδια (σαν τους καουμπόηδες από την πολύωρη καβάλα), τα μόνιμα ημίκλειστα μάτια για να εστιάζουν καλύτερα στις λεπτομέρειες του δρόμου και φυσικά από το ύφος της ανωτερότητας όταν τους λες ότι πήγες στην Κωνσταντινούπολη με διανυκτέρευση ενδιάμεσα.
Αν σου άρεσε: Κοινοποίησέ το »
Σχολίασέ το, στη σελίδα μας στο Facebook »
Ο «Μα δε σταματήσαμε σε αυτό το γραφικό χωριουδάκι»
Από την άλλη υπάρχει ο αντίποδας. Αυτός που θα σου πει, σαν άλλος Καββαδίας, «Όλο τον κόσμο γύρισες, μα τίποτα δεν είδες». Αυτή η κατηγορία αναβατών φτάνει στο άλλο άκρο του φάσματος.
Όπου υπάρχει μια στροφή με θέα, ένα ταβερνάκι, ένα πακετάδικο που πουλάει καφέ, μια γραφική γέφυρα ή οποιουδήποτε είδος τρέχον νερό (ειδικά με το νερό), θα σβήσουν κινητήρα, θα κατεβάσουν σταντ και θα σου πουν «έλα να κάνουμε ένα τσιγάρο να χαζέψουμε». Και ξαφνικά το google maps αποδεικνύεται πύραυλος σε σχέση με την ώρα που κάνετε εσείς για να ολοκληρώσετε τη διαδρομή.
Αν πετύχεις μάλιστα τον συνδυασμό αυτού του αναβάτη με τον «εγώ πάω μέχρι 5.000 σ.α.λ. παραπάνω καίει» τότε σίγουρα η έννοια του χωροχρόνου διαστρεβλώνεται και μετά από λίγες ώρες χάνεις το μέτρημα. Είναι Δεύτερα ή πήγε κιόλας Τρίτη; Είμαι στην Αιτωλοακαρνανία ή περάσαμε ήδη τα σύνορα;
Αυτοί οι αναβάτες ξεχωρίζουν στο πλήθος, καθώς στέκονται κατά κανόνα ψηλότερα από τους υπολοίπους (λόγω της μόνιμα όρθιας στάσης σώματος), ενώ χαρακτηριστικό είναι ότι πάνω τους υπάρχει πάντα μια κάμερα (με φιλμ κατά προτίμηση) καθώς και 5-6 πακέτα τσιγάρα για να βγουν οι στάσεις της μέρας.
Εσύ τί επιλέγεις;
Κάθε κατηγορία έχει βεβαίως τις χαρές της και τις αδυναμίες της. Μάλλον θα περάσεις καλύτερα με τους δεύτερους, αρκεί μόνο να έχεις μεγάλη άδεια ή μικρό ταξίδι. Από την άλλη, η αδρεναλίνη και οι ντοπαμίνες της έντασης θα βαρέσουν μάλλον περισσότερο με το πρώτο γκρουπ, οπότε πρακτικά είναι θέμα επιλογής. Πάντως σε όποια κατηγορία και αν ανήκεις, όλοι θα κοιτάξουμε υποτιμητικά τον φίλο που ενώ έχει μοτοσυκλέτα θα προτιμήσει το αυτοκίνητο για ταξίδι. Σε αυτό τουλάχιστον, θα συμφωνήσουμε όλοι!
