Η σέλα είναι αρκετά λεπτή σε πάχος και σου δίνει μία sport αίσθηση, ενώ το ύψος της από το έδαφος βρίσκεται στα πολύ χαμηλά 742 χιλιοστά. Το τιμόνι είναι πολύ φαρδύ και βοηθά αρκετά στο να στέλνεις με ευκολία τη μοτοσικλέτα από τη μία πλευρά της στην άλλη σε δρόμο με στροφές. Η γωνία κλίσης είναι πολύ μεγάλη και η αίσθηση που σου δίνει, ότι το πρώτο πράγμα που θα ακουμπήσει κάτω είναι η εξάτμιση, είναι ψευδής, καθώς το προνόμιο γιΆ αυτό έχει το, τυπικό για μοτοσικλέτα της αμερικάνικης εταιρίας, σταντ στο αριστερό μέρος. Η ντίζα του συμπλέκτη δείχνει εκτεθειμένη και δίνει την εντύπωση ότι θα αρχίσει να σέρνεται στην άσφαλτο σε οριακή αριστερή κλίση. Δε θα έπρεπε και βέβαια κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, απλώς σου δίνει αυτή την αίσθηση. Το μεσαίο προστατευτικό της εξάτμισης βρίσκει ολόκληρο στην άσφαλτο στις δεξιές στροφές και αυτό δείχνει ότι αν και έχουμε μπροστά μας την πιο sport Harley όλων των εποχών, η απόδοσή της συνεχίζει τους συμβιβασμούς για λόγους εμφάνισης. Για εμένα προσωπικά, τα μαρσπιέ και οι μπίλιες τους είναι το πιο ενοχλητικό πράγμα στο “πακέτο” που λέγεται XR 1200. Σταματημένος, οι αστράγαλοί μου βρίσκουν πάνω τους και όταν ξεκινώ τα πόδια μου παρασύρουν τα μαρσπιέ κλείνοντάς τα. Τα τελευταία παραμένουν σε αυτή τη θέση γιατί δε φέρουν ελατήριο επαναφοράς. Οι μηχανικοί της εταιρίας, με τους οποίους μίλησα, είπαν ότι αυτό είναι το πρώτο πράγμα με το οποίο θα ασχοληθούν πριν η μοτοσικλέτα φτάσει στις γραμμές μαζικής παραγωγής σε λίγους μήνες.
ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Διαβάστηκε από 59322 αναγνώστες
