•1994-1999 Εμφανίζεται το πρώτο ΚΤΜ Duke 620. Μια μοτοσικλέτα που διαθέτει ταυτόχρονα motard στοιχεία, μαζί με ιδιαίτερο street στιλ (η εταιρεία το θεωρεί naked bike), αναρτήσεις WP, φρένα Brembo, και γενικότερα κορυφαίο εξοπλισμό. Προσφέρει εκπληκτικό κράτημα, και εκρηκτικές επιδόσεις από τον μονοκύλινδρο LC4 κινητήρα των 609κ.εκ.

•2000-2002 Duke II 640 με μαύρο κινητήρα. Με τον κινητήρα στα 625κ.εκ. πλέον, δύο τελικά εξατμίσεων, και βελτιώσεις παντού.

•2003-2006 Duke II με ασημένιο κινητήρα, ζάντες Marchesini, μεταλλικά σωληνάκια και άλλες μικροαλλαγές.

•2008-2009 Σκάει μύτη το Duke 690, με κινητήρα 654κ.εκ. Νέο, ακόμα πιο επιθετικό, και φυσικά πιο σύγχρονο design, μικρότερη διαδρομή αναρτήσεων από το 690 SMC, μαύρες ζάντες Marchesini και μεγαλύτερο ρεζερβουάρ από το SMC. 

•2010 Η ΚΤΜ παρουσιάζει το 690 Duke R με κινητήρα 690κ.εκ., ψεκασμό της Keihin, συμπίεση 12.5/1, ρεζερβουάρ 13.5 λίτρων, ακτινικά φρένα Brembo, και βάρος 148 κιλά χωρίς βενζίνη. Ιπποδύναμη; Κοντά 70 άλογα στον στρόφαλο. 

•2012 Το 690 Duke επανασχεδιάζεται από την αρχή. Νέο design, πιο οικονομικός και φιλικός προσανατολισμός, ένα Duke για όλους. Παράλληλα, η ΚΤΜ για να μην απογοητεύσει και τους πιο extreme οπαδούς της, κυκλοφορεί και μια πολεμική έκδοση για χρήση πίστας.

•2013 Παρουσιάζεται το 690 Duke R, με περισσότερα άλογα, ρυθμιζόμενες αναρτήσεις και εξάτμιση της akrapovic. 

Το 690 Duke του 2012-2013 ωριμάζει, και μαζί με την ωρίμανση, αποκτάει φιλικότερα στοιχεία. Σε κάποιους hardcore οπαδούς της ΚΤΜ αυτό χτυπάει άσχημα. Για τους περισσότερους όμως, η ωρίμανση του 690 Duke θα αποδειχθεί καθοριστικός παράγοντας για να αγοράσουν μια μοτοσικλέτα που μέχρι πρότινος τους φόβιζε, είτε αισθητικά, είτε λόγω υψηλής τιμής. Η εμφάνιση του νέου Duke είναι σίγουρα πολύ λιγότερο επιθετική από ότι του μοντέλου που αντικαθιστά. Ο διπλός προβολέας του πρώτου 690 Duke αντικαταστάθηκε από ένα μονό, με αρκετά συντηρητική, επίπεδη σχεδίαση -κομμάτι που έλκει τις περισσότερες μπηχτές από τους παραδοσιακούς οπαδούς. Η εξάτμιση μεγάλωσε σε μήκος, και το τελικό δεν βρίσκεται πλέον κάτω από τον κινητήρα, αλλά στο πλάι της μοτοσικλέτας. Εντελώς νέο είναι και το σχήμα του ρεζερβουάρ (μεγαλύτερο σε χωρητικότητα, πλέον στα 14 λίτρα), αλλά και η σέλα. Και τα δύο καμία σχέση δεν έχουν με το προηγούμενο Duke, στο οποίο η σέλα έφτανε σχεδόν μέχρι το τιμόνι! Όπως ο προβολέας, έτσι και η ουρά του νέου δούκα είναι πιο συντηρητική, λιγότερο αιχμηρή, με την πλαστική βάση της πινακίδας να εξέχει αρκετά. Εντελώς διαφορετικά είναι και τα πλαστικά παντού, με το νέο μοντέλο να έχει χάσει την καρίνα, αλλά και με το νέο και πιο μαζεμένο στα πλαϊνά, ρεζερβουάρ να αφήνει το βαμμένο πορτοκαλί πλαίσιο να αναδειχθεί καλύτερα. Γεμάτο αιχμές ήταν το προηγούμενο μοντέλο, στρογγυλεμένο παντού είναι το νέο. Η ΚΤΜ μιλάει στο press kit του Duke για ωρίμανση, και σε αυτό δεν έχει άδικο. Η ωρίμανση αυτή έφερε και μια επιπρόσθετη σχεδιαστική γαλήνη στον πρώην αμετανόητο χούλιγκαν που ενέπνευσε αμέτρητους… κάφρους και κανίβαλους αναβάτες. Κάποιους θα τους γλυκάνει, κάποιους ίσως τους ξενίσει. Όμως η ΚΤΜ βλέπει την ευρύτερη εικόνα.

Αν η εμφάνιση του νέου δούκα είναι φιλική, τότε η εργονομία επιβεβαιώνει την ωρίμανση του και με το παραπάνω. Στα 830 χιλιοστά η άνετη σέλα βρίσκεται ιδιαίτερα χαμηλά, και θα βολέψει και τα χαμηλότερα αναστήματα. Τιμόνι, σέλα και μαρσπιέ τοποθετούν σε χαλαρές γωνίες τα άκρα του αναβάτη, δίνοντας του ταυτόχρονα καλό έλεγχο. Οι καθρέπτες έχουν καλό πεδίο, αν και θολώνουν σχετικά εύκολα, ενώ στο Duke της δοκιμής μας, όταν κινούμασταν κοντά στην τελική, ο ένας καθρέπτης άλλαζε θέση. Τα φώτα το βράδυ φωτίζουν καλά, ενώ η κόρνα έχει αστεία χροιά. Ο αναβάτης θα αισθανθεί άνετα, αν και τα πόδια του θα διπλώσουν αρκετά αν είναι ψηλός. Η μοτοσικλέτα είναι ελαφριά, ενώ ελαφριά είναι και η αίσθηση του συμπλέκτη. Ακόμα και αρχάριοι αναβάτες θα αισθανθούν πως μπορούν να ελέγξουν τον νέο δούκα δίχως να χρειάζονται πτυχίο stunt riding, αλλά και δίχως καν να προσπαθήσουν ιδιαίτερα. Αυτό λέει πολλά για τον χαρακτήρα του 690. Εκεί που εμείς εντοπίσαμε ένα περίεργο φάουλ είναι στα λιτά όργανα της μοτοσικλέτας. Παρόλο που το 690 Duke βγήκε στην παραγωγή μετά το 125 Duke, τα όργανα που μοιράζονται τα 125-200-390 Duke είναι απείρως καλύτερα, με πολλές ακόμα ενδείξεις. Γιατί τέτοια λιτότητα στο 690; Ένα ακόμα-μικρό- παράπονο αφορά στο μονό σταντ που φέρνει τη μοτοσικλέτα σε υπερβολικά όρθια θέση.

Μεγάλο παράπονο στα… forum των θιασωτών της πορτοκαλί εταιρείας; Η έλλειψη ρυθμιζόμενων αναρτήσεων στο νέο Duke. Απαξιωτικές εκφράσεις του στιλ «πάει, έγινε γιαπωνέζικο και το Duke» δίνουν και παίρνουν. Ναι, καλά. Πρώτα από όλα, γνωρίζουμε ελάχιστους αναβάτες που ασχολούνται με τις ρυθμίσεις των αναρτήσεων. Δεύτερο, και ίσως σημαντικότερο, το πιρούνι των 43 χιλιοστών, και το πίσω αμορτισέρ του νέου Duke, αμφότερα από την WP, είναι δίχως περιστροφές κορυφαία για sport οδήγηση, παρέχοντας ταυτόχρονα πολύ μεγάλη άνεση -και φυσικά ρίχνοντας και το συνολικό κόστος της μοτοσικλέτας. Σε πραγματικές συνθήκες λίγες είναι οι μοτοσικλέτες που θα μπορέσουν να σταθούν κοντά στο νέο Duke σε στριφτερή διαδρομή, όταν ο αναβάτης του κηρύξει πόλεμο. Κι αν δεν μιλάμε για Supersport ή για υψηλού επιπέδου Streetfighter δίτροχα, ξεχάστε το, το Duke τα τρώει για πρωινό. Εύσημα θα δώσουμε και στο πλαίσιο χωροδικτύωμα από χρωμιομολυβδαινιούχο ατσάλι, που πατάει πάνω στο σχέδιο του προηγούμενου μοντέλου, είναι όμως ενισχυμένο, και με βελτιωμένο design, χρησιμοποιώντας λιγότερα κομμάτια. Όσον αφορά στα φρένα, η ακτινική δαγκάνα της Brembo μπροστά δαγκώνει με δύναμη και αίσθηση το οδόστρωμα, παρέχοντας ασφάλεια αλλά και εμπιστοσύνη στον αναβάτη. Αν μάλιστα είστε παιχνιδιάρης, με το Duke θα μπορέσετε να εξασκηθείτε σε rolling endo παγκόσμιας κλάσης. Και μην ξεχνάτε το σύστημα ABS 9Μ+ της Bosch που θα σας σώσει στα δύσκολα –απενεργοποιείται με το πάτημα ενός κουμπιού, αν έτσι θελήσετε.

Βάζω μπροστά, και απομακρύνομαι από την αντιπροσωπεία. Βρίσκω μια ευθεία και προσπαθώ να κάνω σούζα με δευτέρα. Μπα, δεν θέλει. «-Μα τι;» Μετά από λίγη ώρα κίνησης στην πόλη καταλαβαίνω το λόγο. Μακρύ γρανάζωμα, που πολλές φορές σε αναγκάζει να βοηθάς στις εκκινήσεις με συμπλέκτη. Παράλληλα, και στην κίνηση με εξαιρετικά χαμηλές ταχύτητες στο μποτιλιάρισμα, το χέρι του αναβάτη είναι πάντα κοντά στο συμπλέκτη, για να μην αφήσει το Duke να σκορτσάρει. Αν τώρα ανοίξεις το γκάζι και το κρατήσεις ανοιχτό, το 690 σε επιβραβεύει με δυνατό τράβηγμα που διαρκεί. Μόνο μετά τα 160-170χλμ/ώρα ανακόπτεται ο ρυθμός της επιτάχυνσης. Αν ο αναβάτης σκύψει πολύ, τα χιλιόμετρα στο κοντέρ θα ανέβουν σιγά-σιγά μέχρι να πλησιάσουν το μαγικό αριθμό 200. Βέβαια, όταν μιλάμε για γυμνή μοτοσικλέτα, δίχως καμία απολύτως προστασία από τον αέρα, μόνο ακαδημαϊκά είναι αυτά τα νούμερα. Προσωπικά αν ήμουν κάτοχος του Duke θα του άλλαζα δίχως δεύτερη σκέψη το γρανάζι πίσω με ένα αρκετά μεγαλύτερο (το «μαμά»έχει 40 δόντια πίσω, όταν το 390 Duke με τελική ταχύτητα 179χλμ/ώρα έχει 45). Βρε λες η σχέση 15-45 του 390 να είναι ιδανική και για το 690; Συνεχίζοντας με τις οδηγικές εντυπώσεις, εδραιώνεται και αναδεικνύεται με τον εντονότερο τρόπο η ωριμότητα και η φιλικότητα του νέου μοντέλου. Όπως ακριβώς ήθελε η ΚΤΜ. Το 690 Duke δεν σε προκαλεί. Δεν σε κολάζει με το παραμικρό. Ίσως φταίει το μακρύ γρανάζωμα, ίσως ο χαμηλών db θόρυβος, ίσως η σχετική έλλειψη κραδασμών (μην τρελαθούμε, αυτοί δεν έχουν εξαφανιστεί, απλώς είναι πολύ μειωμένοι). Όπως και να έχει, τις πρώτες ημέρες του τεστ, ο κάγκουρας μέσα μου έριξε ξεγυρισμένους ύπνους. Στην καθημερινή κίνηση το Duke ήταν απροβλημάτιστο, ευέλικτο, εύκολο και φοβερά οικονομικό (5 λίτρα στα 100 χιλιόμετρα από μονοκύλινδρο με 70 άλογα!), σε σημείο που να αναρωτιέμαι αν έχει χάσει εντελώς τον κολασμένο χαρακτήρα του προηγούμενου μοντέλου. Πιο πολύ με έσπρωχνε το 390 να… παρανομήσω, παρά αυτό εδώ. Βρε λες; Μικρές παραφωνίες στην άνετη καθημερινότητα, το κιβώτιο που έβρισκε κάποιες νεκρές που και που, ακόμα και με μπότα, και το πίσω ελαστικό που δεν ζεσταίνεται εύκολα στην αστική κίνηση σε ελληνική άσφαλτο, και γλιστράει αρκετά. Αν το πρώτο σοκ το είχα δεχθεί με την ηρεμία που διέπει το νέο 690 Duke, το δεύτερο σοκ το δέχθηκα όταν έφτασε η μέρα της φωτογράφησης, και αποφάσισα να σπρώξω πράγματα και καταστάσεις. Έσπρωχνα εγώ, και περίμενα το Duke να δυσανασχετήσει. Αμ δε! Βρήκα καλή άσφαλτο, και το μονοκύλινδρο κτηνάκι ξεσάλωσε. Βράχος, ακλόνητο παντού, πέφτει στη στροφή και δέχεται διορθώσεις δίχως πρόβλημα. Φρενάρει σα δαιμονισμένο, κάνει σούζες ακριβείας, rolling endo, rolling burnout, και ότι άλλο ζητήσει ο αφιονισμένος αναβάτης. Και τα κάνει, με παροιμιώδη αταραξία! Με έβγαλε από τα ρούχα μου! Βρε κοίτα να δεις… αν δεν το κυνηγούσα… ούτε που θα το πίστευα πως μέσα σε τόση ωριμότητα, το Duke διατήρησε τις ικανότητες του stunt master προηγούμενου μοντέλου!