Moto GP: O Bagnaia νικητής στη Jerez

Κόκκινη Jerez και ... Χιτσκοκική Ψυχώ! Όταν το MotoGP ξεπερνά τον εαυτό του. Προς τέρψιν του ιθύνοντα νου Carmelo Ezpeleta, αφού η πραγματικότητα ξεπέρασε το όραμά του. Εάν συνεχιστεί αυτό το μοτίβο, στο τέλος της χρονιάς, όταν θα «κάνει ταμείο», είναι βέβαιον ότι θα χρισθεί ισόβιος CEO της διοργάνωσης.
Το Sprint του Σαββάτου και ο αγώνας της Κυριακής είχαν την ίδια συνταγή. Κόκκινη σημαία, απέλπιδες προσπάθειες (που εντελώς συμπτωματικά δεν κατέληξαν σε οδυνηρά αποτελέσματα), τεντωμένα νεύρα από ποινές που επιβλήθηκαν στους «στρυμωγμένους στην γωνία» μπλε αναβάτες, τρελαμένο Miller που προφανώς δίνει άλλον αέρα στο box έχοντας σηκώσει φανατικά την «πορτοκαλί» παντιέρα και για άλλη μια φορά έναν DallΆIgna να τον πιείς στο ποτήρι.

Το ότι και στις δύο αγωνιστικές συναντήσεις τα ΚΤΜ των Binder και Miller έφθασαν πρώτα στην Κ1 υποδηλώνει ότι ο μηχανισμός εκκίνησής τους διαθέτει κάτι διαφορετικό που θα φανεί και στους επόμενους αγώνες. Στη νέα εποχή των grand prix το βάρος έχει μεταφερθεί στη γραμμή της αφετηρίας. Όποιος αναβάτης δεν στρίψει στην Κ1 το πολύ πέμπτος απλώς δεν έχει τύχη. Κι αυτό είναι το αποτέλεσμα της αεροδυναμικής που επέβαλε με το «έτσι θέλω» ο Gigi DallΆIgna κι ακολούθησε με θρησκευτική ευλάβεια ο εκ της F1 προερχόμενος αγωνιστικός διευθυντής της Aprilia, ο Massimo Rivola. Τα βοηθήματα πλέον έχουν δύο ρόλους. Ο προφανής είναι η υποπίεση και η συνέπειές της (σταθερότητα, πρόσφυση, αντί – σούζα κ.λ.π.) και ο νεότερος -που βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη φέτος- είναι η δημιουργία αρνητικών αεροδυναμικών φαινομένων στην ουρά της μοτοσυκλέτας (και πίσω της) που να εμποδίζουν τον συναγωνισμό να πλησιάσει. Με άλλα λόγια, πέραν των όποιων σχεδιαστικών δυσκολιών μιας πίστας, το προσπέρασμα στα ίσια έχει καταστεί σχεδόν ανέφικτο. Εκεί ακριβώς είναι που υπερτερούν οι Ευρωπαίοι κατασκευαστές των Ιαπώνων συναδέλφων τους σήμερα. Στην αεροδυναμική σήραγγα.

Το μυστικό είναι πως να «κάτσουν» τα άλογα στον ασφαλτοτάπητα με τις λιγότερες δυνατές απώλειες και παραλλήλως πως να εμποδίσεις τον ακολουθούντα να σε πλησιάσει. Και φυσικά, η κατασκευαστική αυτή φιλοσοφία έχει αποδιοργανώσει τον Taramasso, ο οποίος πλέον δεν έχει μόνον να αντιμετωπίσει τις θερμοκρασίες περιβάλλοντος ή την ποιότητα του ασφαλτοτάπητα σε είκοσι διαφορετικές πίστες ή τις απίστευτες ιπποδυνάμεις ή τις αναλογίες (μεταβλητές, λόγω βενζίνης) βάρους ανά ίππο σε κάθε αγώνα. Τώρα πλέον έχει προστεθεί η αυξημένη τριβή των ελαστικών (προερχόμενη της αεροδυναμικής υποπίεσης) και το «φούρνισμα» των μπροστινών ελαστικών (αυτών που ακολουθούν) εξΆ αιτίας της έλλειψης ψύξης από την δημιουργούμενη υποπίεση της προπορευομένης μοτοσυκλέτας. Αρκεί κάποιος να παρακολουθήσει την ζωντανή χρονομέτρηση του αγώνα. Τις προηγούμενες χρονιές, όταν κάποιος αναβάτης ήθελε να προσπεράσει σε δεδομένο σημείο της πίστας στο οποίο γνώριζε ότι έχει πλεονέκτημα ακολουθούσε τον «στόχο» στο ένα δέκατο του δευτερολέπτου. Τώρα πλέον αυτό είναι ανέφικτο.

Συνελόντι ειπείν, οι όποιες ανακατατάξεις μετά την εκκίνηση φέτος συμβαίνουν στους δύο πρώτους γύρους, πλην της «κεφαλής» της κούρσας που διαθέτει «καθαρότερο» τοπίο. ΓιΆ αυτό και η «σφαγή» ξεκινά από το FP2 της Παρασκευής.

Το ίδιο συνέβη και στη σημερινή Jerez. Τα δύο ΚΤΜ των Binder και Miller «πήραν κεφάλι» εξ αρχής (όπως στο χθεσινό sprint). Στην Κ2 ο Quartararo στην απελπισμένη του προσπάθεια να κερδίσει θέσεις «χώθηκε» στο σχεδόν ανύπαρκτο κενό μεταξύ Oliveira και Bezzecchi, το αριστερό του χέρι βρήκε το δεξί του Πορτογάλου και η πτώση επήλθε αναπόφευκτα (όπως χθες με τον Morbidelli και τον Marquez στην ίδια στροφή). Μόνον που αυτή τη φορά ο Oliveira πληρώνει ακριβά τα ρίσκα των αναβατών των «μπλε», αφού λίγο αργότερα διαγνώσθηκε με εξαρθρωμένο αριστερό ώμο. ¶λλη μια σύμπτωση (Σαββάτου και Κυριακής) αποτελεί και η εμπλοκή στα δύο προαναφερθέντα συμβάντα του Bezzecchi, ο οποίος κατόρθωσε δις να βγει αλώβητος.

Μερικά λεπτά αργότερα διαδικασία και πάλι εκκίνησης του αγώνα (χωρίς φυσικά τον Oliveira). Για άλλη μια φορά στην Κ1 έστριψαν οι συνήθεις ύποπτοι της ΚΤΜ με τον Bagnaia να κλείνει τον πρώτο γύρο στην τρίτη θέση. Οι τρεις αναβάτες έπαιξαν το γνωστό παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι και τέσσερεις γύρους προ του τέλους ο Ιταλός «πήρε κεφάλι» έως τον τερματισμό (παρΆ όλο που αναγκάστηκε να παραχωρήσει την δεύτερη θέση στον Miller λόγω αντικανονικού προσπεράσματος στο δέκατο λεπτό), όταν πλέον είχε βράσει το πίσω ελαστικό του Binder (διαρκές πρόβλημα του τρόπου οδήγησης του Νοτιοαφρικανού αναβάτη). Η επιτυχία οφείλεται στον φρενήρη ρυθμό εργασίας του τεχνικού επιτελείου των «κοκκίνων» καθΆ όλη την διάρκεια του τριημέρου. Την Παρασκευή το πρωί βρίσκονταν κυριολεκτικώς στο «πουθενά», έως το Σάββατο «μάζεψαν» την κατάσταση και την Κυριακή παρέδωσαν στον Pecco αυτό ακριβώς που ζητούσε. Εξ ου προερχόμενος και ο εορταστικός παροξυσμός του παραληρούντα Davide Tardozzi με το πέσιμο της καρό σημαίας.

Κατά τα άλλα, Morbidelli και Quartararo ανάλωσαν τον πολύτιμο χρόνο τους εκτίοντας ποινές διέλευσης (και αμφότεροι πνέοντας τα μένεα σε δηλώσεις τους κατά της διεύθυνσης αγώνα μετά την λήξη του), Rins, Mir, Zarco και Bezzecchi «έπεσαν υπέρ πίστεως», ενώ ο … κατσικοπόδαρος Vinales εγκατέλειψε στον τελευταίο γύρο από … κομμένη αλυσίδα κίνησης.

Martin (αφού πήρε πάλι τα «ρίσκα της αρκούδας»), Aleix και Marini συμπλήρωσαν την εξάδα, ενώ ο Dani Pedrosa (έβδομος) κέρδισε για άλλη μια φορά τον σεβασμό, το χειροκρότημα (και τις ζητωκραυγές) ολόκληρου του σταδίου…
…το οποίον στάδιον «έκοψε» 164.000 εισιτήρια κατά την διάρκεια του τριημέρου.