Μια δυνατή εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις, Εμείς θα ασπαστούμε αυτή τη ρήση.

Ημέρα 3η

Το επόμενο πρωί, μας βρίσκει να καθαρίζουμε όσα έντομα έχουν αυτοκτονήσει πάνω στις ζελατίνες από τα κράνη μας, αλλά και σε αυτές των scooter. Μια φευγαλέα γουλιά καφέ και είμαστε έτοιμοι προς αναχώρηση. Η απόσταση από τα Σύβοτα μέχρι την Πάργα, αν και σχετικά μικρή, είναι γεμάτη στροφές με στενές λωρίδες και στα δύο ρεύματα κυκλοφορίας. Ο δρόμος δεν έχει και την καλύτερη πρόσφυση με τα φρένα να έχουν πρωταρχικό ρόλο και το ABS να επεμβαίνει διακριτικά, επαναφέροντας την τάξη όπου χρειάζεται. Μετά από 50 περίπου χιλιόμετρα, ξεπροβάλει η αμφιθεατρικά χτισμένη Πάργα, με τον πολύχρωμο διατηρητέο οικισμό της. Μοιάζει με νησί που δεν απαιτεί καράβι για να το επισκεφθείς. Η θέα μοναδική και εμείς δεν χάνουμε την ευκαιρία να στήσουμε τα scooter για φωτογράφιση στην κεντρική πλατεία. Εκεί μας υποδέχεται η Λέσχη Μοτοσικλετιστών Πάργας, για να γνωριστούμε και να συζητήσουμε εφ όλης της ύλης, με θέα το Ιόνιο πέλαγος.

Η ώρα περνάει χωρίς να το καταλάβουμε και αφού αρματωνόμαστε για μια ακόμα φορά με τον απαραίτητο εξοπλισμό, συνεχίζουμε δυνατά για τον επόμενο μας προορισμό. Ο χορός των στροφών συνεχίζεται και τα scooter λικνίζονται, στο ρυθμό που τους επιβάλλουμε, με αρκετά επιδέξιες και ευέλικτες κινήσεις, παρά τις παχιές σιλουέτες τους. Η είσοδος μας στην Ιονία οδό, από την ¶ρτα και έπειτα, επιτρέπει μεγαλύτερες ταχύτητες και γρηγορότερη κάλυψη των αποστάσεων. Ο αέρας που μπαίνει από την σκαστή χαραμάδα της ζελατίνας του κράνους είναι ζεστός, η θερμοκρασία είναι ήδη στους 30 βαθμούς και μια στάση για αναπλήρωση των χαμένων υγρών λόγω ιδρώτα αποδεικνύεται ευεργετική.

Η συνολικού μήκους 2.252 μέτρων γέφυρα του Ρίου-Αντιρρίου, που συνδέει την Πελοππόνησο με την δυτική ηπειρωτική Ελλάδα, μας βοηθάει να περάσουμε κάτω από το αυλάκι. Η Πάτρα είναι πλέον κοντά και μετά από την συνάντηση με τον συνεργάτης μας στην Αχαϊκή πόλη, βουρ για την κεντρική πλατεία για ένα δροσιστικό παγωτό. Ο δρόμος μέχρι την Κυπαρισσία και πιο συγκεκριμένα τα Φιλιατρά όπου θα διανυκτερεύσουμε, δεν είναι και στην πρώτη του νιότη και απαιτεί προσοχή. Όμως ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες τα scooter συνεχίζουν να μας εκπλήσσουν, χωρίς να εκφράζουν παράπονο, παρότι το κακοτράχαλο οδόστρωμα τα βάζει σε πολλαπλές δοκιμασίες. Πέρασμα από Αμαλιάδα, Πύργο και την καταπράσινη Ζαχάρω, για να καταλήξουμε στην Καλαμάτα, όπου μετά από σύντομη παραμονή, αναχωρούμε για το ξενοδοχείο στα Φιλιατρά, όπου θαρρείς ότι βρίσκεσαι σε κάποιο ανοιχτό μπαλκόνι στο Ιόνιο πέλαγος. ¶λλη μια μέρα φτάνει στο τέλος της. Στο στρογγυλό τραπέζι, αναμειγνύονται απόψεις, γέλια και η μυρωδιά από τα σουβλάκια.