Sat Nav: Χρήσιμο ή επικίνδυνο;

Φαίνεται ότι εκείνοι που βασίζονται στο πρόγραμμα περιήγησης δεν χρησιμοποιούν τα καλύτερα μέρη του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνα για το σχεδιασμό και την προσομοίωση των μονοπατιών. Εάν χρησιμοποιείτε το πρόγραμμα περιήγησης, ο εγκέφαλός σας, ή μάλλον, μερικά από τα μέρη του, μπορεί να μην λειτουργούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Για να το προσδιορίσουμε, αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας έρευνας, που πραγματοποιήθηκε από ένα πανεπιστήμιο του Λονδίνου το οποίο σημείωνε πώς και ποιος χρησιμοποιεί το σύστημα πλοήγησης, την παρούσα περιοχή του ιππόκαμπου, του προμετωπιαίου φλοιού (περιοχές που χρησιμοποιούνται στη λήψη αποφάσεων) και της "αδράνειας" για όσους προτιμούν να προσανατολίζονται με τις παραδοσιακές μεθόδους.

Με τη σύγκριση των εγκεφαλικών σαρώσεων 24 εθελοντών που κλήθηκαν να μετακινηθούν στα στενά σοκάκια του Σόχο στο Λονδίνο, με ή χωρίς πλοήγηση, ανακαλύφθηκε ότι, όταν βρίσκεται κάποιος σε μια διασταύρωση με πολλούς δρόμους και δε χρησιμοποιεί κάποια συσκευή πλοήγησης, καταγράφεται ρεκόρ στη δραστηριότητα του ιππόκαμπου.

Ο ιππόκαμπος είναι η περιοχή του εγκεφάλου που εμπλέκεται στη μνήμη και τον προσανατολισμό. Αντίθετα, δε σημειώθηκε η ίδια κινητικότητα στον εγκέφαλο σε όσους βασίστηκαν σε οδηγίες πλοήγησης μέσω τεχνολογίας.  

Σύμφωνα με τον Hugo Spiers, του Τμήματος Πειραματικής Ψυχολογίας του UCL, τα αποτελέσματα της έρευνας συμφωνούν με μοντέλα στα οποία ο ιππόκαμπος προσομοιώνει τις πιθανές διαδρομές, ενώ ο προμετωπικός φλοιός βοηθά στο να επιλέξουμε τι είναι καλύτερο για να φτάσουμε στον προορισμό μας.
 

Ωστόσο, όταν η τεχνολογία μας δείχνει το δρόμο προς τα εμπρός, αυτές οι περιοχές του εγκεφάλου απλώς δεν ανταποκρίνονται πλέον στο οδικό δίκτυο και είναι σαν ο εγκέφαλος να σβήνει το ενδιαφέρον του για τους δρόμους γύρω μας. Και κάπου εδώ γεννάται η ερώτηση. Αν ο εγκέφαλός μας σβήνει εν μέρει, πόσο επικίνδυνο θα αποδειχθεί αυτό για τη ζωή οδηγών και αναβατών;