Λίγο πριν τη Μπαλντούμα έχοντας ήδη περάσει από το Μέτσοβο.
Για το "πήγαινε" επέλεξα τη "διεθνή", όπως αποκαλούν οι περισσότεροι την εθνική οδό όσο ανεβαίνεις προς τα βόρεια. Πρώτη στάση για ανεφοδιασμό και για κερασμένο φραπέ από το βενζινά στη διασταύρωση πριν τη Λαμία (από τη μία για Τρίκαλα, Καρδίτσα και από την άλλη, για Λάρισα, Θεσσαλονίκη), με το μερικό χιλιομετρητή να δείχνει 186,7 χλμ. (μετρώντας από Κρυονέρι). Αυτό ήταν και το πιο δαπανηρό κομμάτι ολόκληρου του ταξιδιού. Η προειδοποιητική ένδειξη της ρεζέρβας άναψε στα 154 χλμ. και ο βενζινάς μου πήρε 15,3 ευρώ για 17,2 λίτρα καυσίμου. Οσο 5 περίπου φραπέδες, δηλαδή, όχι όμως σαν εκείνον που ήπια… Γρήγορος υπολογισμός, και η κατανάλωση είναι 9,2 λίτρα/100 χλμ. Πόσο; Οχι, η Κ δεν καίει τόσο πολύ. Σε αυτά τα πρώτα χιλιόμετρα, ήμουν πολύ βίαιος μαζί της, προσπαθώντας να βγάλω όλα τα συμπεράσματα από τόσο νωρίς. Κακώς… και της ζητώ συγγνώμη. Η πρώτη αυτή στάση στο βενζινάδικο-καφετέρια, με βρίσκει ξεκούραστο, σχεδόν όπως τη στιγμή που ξεκίνησα. Παράλληλα, νιώθω στις παλάμες των χεριών μου ένα συνεχές και αμυδρό τρεμούλιασμα, σαν να τις διαπερνά ένα πολύ μικρό ηλεκτρικό φορτίο. Περίεργο. Η καρέκλα της καφετέριας δεν μου φαίνεται σαν την καλύτερη πολυθρόνα του κόσμου. Καλό αυτό. Προτιμώ να συνεχίσω.
Το επόμενο μισάωρο με βρίσκει να κατευθύνομαι προς Μετέωρα, μέσω Καρδίτσας και Τρικάλων. Η Οθρυς, στο βάθος, είναι ακόμη χιονισμένη. Ο κάμπος της Καρδίτσας, πριν τους Σοφάδες, είναι καταπράσινος. Η Κ συνεχίζει να καταπίνει αχόρταγη τα σαγηνευτικά επαρχιακά χιλιόμετρα.
Δεύτερη στάση, για ένα τσιγάρο στα γρήγορα, και ανασύνταξη του δρομολογίου κάτω από τους επιβλητικούς βράχους της Καλαμπάκας. Λίγο μετά βρίσκεται η τελευταία διασταύρωση, αριστερά για Κατάρα και δεξιά για Γρεβενά. Σωματική κατάσταση αρκετά καλή, με μικρές ενοχλήσεις στο σβέρκο, περισσότερο λόγω του ύψους μου (1,90). Η πλάτη μου μάλλον χαίρεται για το διάλειμμα, και γι' αυτό την ξεκουράζω σ' έναν ορθοπεδικό δροσερό τοίχο που βρίσκω. Οι παλάμες μου εξακολουθούν να είναι λίγο μουδιασμένες. Μετά από 10 λεπτά, συνεχίζω το ταξίδι μου.
Ανάβαση Κατάρας προς Μέτσοβο. Δεν το περίμενα, αλλά η Πίνδος είναι ακόμη κάτασπρη. Πλησιάζοντας προς Μέτσοβο, οι σωροί του χιονιού δεξιά και αριστερά του δρόμου ξεπερνούν σε πολλά σημεία το ενάμισι μέτρο! Χιόνια... Δεν τα είδαμε φέτος στην Αθήνα. Νιώθω άσχημα που η πρωτεύουσα μας αποξενώνει τόσο πολύ. Δεν κάνω αρκετές στάσεις για χάζι, παρ' ότι θα το 'θελα πολύ. Βλέπετε, η Κ δεν μου το επιτρέπει. Με έχει απορροφήσει σε ένα σταθερό και αδιάκοπο ρυθμό, ίσως και λίγο κουραστικό. Οι αλλεπάλληλες στροφές συνεχίζονται για τουλάχιστον 80 χλμ. Ο σβέρκος μου πλέον χρειάζεται ξεκούραση, ενώ έχει αρχίσει να διαμαρτύρεται και το δεξί μου γόνατο. Ο δεύτερος ανεφοδιασμός γίνεται στο χωριό Μπαλντούμα, μετά το Μέτσοβο, 26 χλμ. πριν τα Γιάννενα, δίπλα σε μια στενή γέφυρα πάνω από τον Αραχθο. Βγάζω το σάκο από την πλάτη μου και πέφτει κάτω. Τον ανοίγω και βγάζοντας το μπλοκάκι της κατανάλωσης, ενώ μου φεύγει και αυτό από τα χέρια.
Μετά από 30', είμαι πανέτοιμος για τη συνέχεια. Φτάνω στα Γιάννενα, καμιά ώρα πριν το ηλιοβασίλεμα. Καφεδάκι στη λίμνη Παμβώτιδα. Το μάτι μου πιάνει την Κ σε τρυφερές στιγμές με τους πρώτους περαστικούς. Την αφήνω στην ησυχία της. Της αξίζει, άλλωστε. Καταλαβαίνετε...
Τη συνέχεια δεν θα σας τη διηγηθώ γιατί είναι προσωπική. Είναι ο δρόμος μέχρι το χωριό μου, την πιο σκοτεινή γωνιά της Ευρώπης, το ακριτικό Πωγώνι.
Η επόμενη ημέρα με βρίσκει πάλι στους δρόμους. Η παραμονή στο χωριό μου δεν κράτησε πάνω από 15 ώρες, μαζί με τον ύπνο. Κινούμαι πολύ γρήγορα στους ύποπτα καλοφτιαγμένους έρημους δρόμους των συνόρων και σε λιγότερο από 40 λεπτά βρίσκομαι και πάλι στα Γιάννενα. Για επιστροφή επιλέγω τον καθιερωμένο δρόμο από Αρτα, Αμφιλοχία, Αγρίνιο, Ρίο και Κόρινθο. Λίγο έξω από τα Γιάννενα πετυχαίνω κάτι Γιαννιώτες φίλους, με κατεύθυνση κάποια καφετέρια στο Μενίδι Αμφιλοχίας. Μετά από 650 χλμ. μοναξιάς συνεχίζω επιτέλους με παρέα. Ο ένας από τους 4 "Ιάπωνες" που με ακολουθούν, θέλει να δει πως τα πάει η Κ. Ο περιφερειακός της Αρτας αποδεικνύεται ο καλύτερος κριτής. Νικητής: η Κ με μικρή δυσκολία είναι η αλήθεια. Το κοντέρ της ήταν κολλημένο στα 283 χλμ./ώρα. Ενώ "Ιάπωνας" φίλος είπε ότι κατάφερε να 300αρίσει...
Λίγο πριν το Κιάτο, αλλάζω ζελατίνα γιατί νυχτώνει. Φτάνω στην Κόρινθο σε περίπου 50 λεπτά. Παρ' ότι θεωρώ το κομμάτι Κόρινθος-Πάτρα ως ένα από τα πιο επικίνδυνα της Ελλάδας, τολμώ να πω ότι ίσως ήταν και το πιο απολαυστικό όλης της διαδρομής. Η Κ έχει καταπληκτικά φώτα. Κάθε φορά που έκανα σινιάλο, 2-3 αυτοκίνητα τράβαγαν προς τα δεξιά, ενώ φωτιζόταν όλος ο δρόμος μέχρι και το τέρμα του. Ενιωθα βασιλιάς.
ΕΚΤΥΠΩΣΗ
