Αν συνυπολογίσετε όλα τα παραπάνω, θα δείτε ότι το ST έχει πολλά κοινά σημεία με το "αδελφό" RT, κάτι το οποίο τελικά δεν εκπλήσσει, μιας και μοιράζονται πολλά ίδια εξαρτήματα. Ωστόσο, το ST έχει τη δική του εμφάνιση και αίσθηση, χάρη κυρίως στη σχεδίαση, αλλά και στην εργονομία. Η "μέση οδός" είναι, όπως φαίνεται, ένας ξεχασμένος όρος για πολλούς κατασκευαστές και εκεί ακριβώς φαίνεται πως στοχεύει η BMW με το ST (ή τουλάχιστον, με αυτό το σκοπό ξεκίνησε). Προσπάθησε να κατασκευάσει μία μοτοσικλέτα που να μπορεί να καλύψει το κενό μεταξύ του GT και του RT και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, θα λέγαμε ότι τα κατάφερε. Ορισμένοι αναβάτες θα δούνε το ST σαν μία άβολη τουριστική μοτοσικλέτα, με το τιμόνι χαμηλά, τα μαρσπιέ ψηλά, τη σπορ θέση οδήγησης και χωρίς τα τουριστικά στάνταρ που προσφέρει η εταιρεία σε άλλα μοντέλα. Αυτούς η BMW θα τους σπρώξει προς το RT, το οποίο προσθέτει στην "εξίσωση" αρκετή άνεση, αλλά αφαιρεί σπορ επιδόσεις. Αλλοι πάλι, θα το δουν σαν μία σπορ μοτοσικλέτα, χωρίς όμως τη δύναμη που θα ταίριαζε στη σχεδίασή της. Βλέπετε, ο boxer ναι μεν είναι καινούργιος, αλλά δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ανταγωνιστεί τον υγρόψυκτο τετρακύλινδρο ανταγωνισμό, ούτε καν τον ενδοεταιρικό. Αυτούς λοιπόν θα τους σπρώξει προς το GT και το νέο K, τα οποία διαθέτουν σαφώς περισσότερα σπορ γονίδια. Στην κρίση σας είναι να αποφασίσετε πόσο "μέση" είναι τελικά η οδός που θα ακολουθήσετε!
ΕΚΤΥΠΩΣΗ
