Το scooter της Yamaha καταλαμβάνει περίτρανα τη δεύτερη θέση για τον εξής λόγο: μπορεί να δώσει στον αναβάτη του αρκετή ευχαρίστηση σε ένα φιδίσιο δρόμο με τη… μισή σχεδόν προσπάθεια. Τα όριά του βρίσκονται σαφώς υψηλότερα από αυτά των περισσότερων «ομοϊδεατών» του, αλλά, όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορεί να κυνηγήσει το 696 σε μία φιδίσια διαδρομή με καλή άσφαλτο. Ωστόσο, με έναν έμπειρο οδηγό στο τιμόνι, είναι σε θέση να φέρει τόσο το μοντέλο από τη Bologna όσο και άλλες μοτοσικλέτες με σπορτίφ χαρακτηριστικά σε πολύ δύσκολη θέση. Και αυτό γιατί μπορείς να το πιέσεις χωρίς να διαμαρτυρηθεί σχεδόν μέχρι το 100% των δυνατοτήτων του και χωρίς να νιώθεις ότι φτάνεις να πιέζεσαι εσύ ο ίδιος. Το «μόνο» που έχεις να κάνεις είναι να περιστρέφεις το δεξί γκριπ στις σωστές δόσεις και τα σωστά σημεία. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν το στιβαρό αλουμινένιο πλαίσιο, το πολύ καλό πιρούνι που, αν και δεν φτάνει στα επίπεδα μίας μοτοσικλέτας, προσφέρει καλή πληροφόρηση για το τι γίνεται «εκεί κάτω», καθώς και τα πολύ καλά φρένα με το ABS που φροντίζουν να σε βγάλουν από τη δύσκολη θέση, αν φτάσεις στη στροφή με περισσότερα από ό,τι υπολόγιζες. Με ανεβασμένο ρυθμό, καλό είναι να σφίξετε λίγο την προφόρτιση του πίσω αμορτισέρ, ώστε να αποφευχθούν ανεπιθύμητα κουνήματα από το πίσω μέρος στην έξοδο της στροφής. Σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση, αφήστε το εκεί που είναι προς απόλαυση της άνεσης που προσφέρει.
3) Hyosung Aquila
Το Aquila αποτέλεσε την… έκπληξη του συγκριτικού. Όχι, δεν μας πήρε τα μυαλά με τον τρόπο που στρίβει, μη τρελαθούμε κιόλας! Για αυτό το λόγο άλλωστε κατέληξε και στην τρίτη θέση μεταξύ των τριών του συγκριτικού. Με τη σπορ συμπεριφορά του Ducati να είναι αναμενόμενη και το φιλικό χαρακτήρα του T-Max ήδη γνωστό από τη δοκιμή του, δεν περιμέναμε κάτι εντυπωσιακό από το Aquila στις ορεινές διαδρομές γύρω από την Παύλιανη. Αν και η αλήθεια είναι ότι μας είχε προϊδεάσει λίγο η «στιβαρή» εικόνα του στο δρόμο. Το μοντέλο της Hyosung αποτελεί μία από τις λίγες περιπτώσεις της κατηγορίας του όπου το όριο δεν έρχεται από τις αδυναμίες του πλαισίου και των αναρτήσεων, αλλά από τα… μαρσπιέ και το πλάγιο σταντ. Είναι πολύ χαμηλά τοποθετημένα, με αποτέλεσμα να βρίσκουν κάτω, όχι αμέσως, αλλά αρκετά νωρίτερα από τα φυσικά όρια του Aquila. Μέχρι εκεί το μακρύ και χαμηλό custom είναι αρκετά ευχάριστο και το μεγάλο του μεταξόνιο θα προβληματίσει μόνο στις φουρκέτες και τις πολύ κλειστές στροφές. Παίρνει κλίση εύκολα και με την ίδια ευκολία αλλάζει κατεύθυνση. Κοινό σημείο στις δύο τελευταίες περιπτώσεις το συνεχόμενο «σχρχρχρτς» από τα μαρσπιέ και την επαφή τους με την άσφαλτο. Εκεί που το Aquila «συγχύζεται» λίγο είναι στο οριακό φρενάρισμα, με την αίσθηση που λαμβάνει ο αναβάτης από τα μπροστινά φρένα να μην είναι και η καλύτερη δυνατή, λόγω της αργής γεωμετρίας και του 18άρη τροχού που βρίσκεται κάπου εκεί «μπροστά».
ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Διαβάστηκε από 44313 αναγνώστες
