Η τάση της επιστροφής στα βασικά και στο «αναλογικό» είναι έκδηλη και έχει αρχίσει να γίνεται μαζικό φαινόμενο.
Ζούμε σε έναν ιδιαίτερα πολύπλοκο κόσμο, ο οποίος όλο και συντείνει προς την πλήρη ψηφιοποίηση του. Απίστευτα γρήγοροι ρυθμοί, συνεχής πίεση και εξειδίκευση όσο δεν πάει σε όλους τους τομείς. Της κατάστασης αυτής δεν θα μπορούσαν να εξαιρούνται οι μοτοσικλέτες, οι οποίες είναι πλέον υπερ – εξελιγμένες, υπέρ - εξειδικευμένες και η απόδοση τους έχει χάσει το ανθρώπινο μέτρο, αφού απαιτούνται ηλεκτρονικά βοηθήματα για να είναι αυτές οδηγήσιμες από τον μέσο αναβάτη.
Καλοδεχούμενα βέβαια όλα αυτά, ωστόσο πολλές φορές δημιουργούν πρόσθετα άγχη, μπερδεύουν και… πληρώνονται τζάμπα, αφού δεν χρειάζονται σε όλους. Η τάση της επιστροφής στα βασικά και στο «αναλογικό» είναι έκδηλη και έχει αρχίσει να γίνεται μαζικό φαινόμενο. Ο κόσμος θέλει να αποστασιοποιηθεί απ ΄όλα αυτά, να πάρει λίγες ανάσες και το κλασικό, σε οποιαδήποτε έκφανση και έκφραση του, ήταν, είναι και θα εξακολουθεί να είναι το καταφύγιο σε τέτοιες περιπτώσεις.
Στις μοτοσικλέτες, οι αρχετυπικές ευρωπαϊκές, ιαπωνικές και αμερικανικές φόρμες είναι αυτές που εξυπηρετούν καλύτερα αυτή την τάση (ή μήπως είναι ανάγκη τελικά;). Εδώ και λίγα χρόνια, πολλοί είναι οι αναβάτες που εγκατέλειψαν το τρένο της συνεχούς και αδιάκοπης εξέλιξης και έκαναν την back to basics επιστροφή αναζητώντας τις κλασσικές αξίες του μοτοσικλετισμού σε vintage μοντέλα. Οι έχοντες τις μηχανολογικές γνώσεις για να αναπαλαιώσουν και να συντηρήσουν τέτοια μοντέλα, ήταν οι τυχεροί, οι υπόλοιποι απλά παρακολουθούσαν και ονειρεύονταν... όχι για πολύ όμως, καθότι τα τμήματα marketing των εταιρειών αντιλήφθηκαν την τάση και τις προοπτικές της και έτσι σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα παρουσιάστηκαν καθ΄ όλα σύγχρονες μοτοσικλέτες με ρετρό look και αίσθηση, οι λεγόμενες νεορετρό.
Σε σαφώς καλύτερη μοίρα ήταν και είναι οι παραδοσιακές εταιρείες με δεκαετίες ιστορίας πίσω τους, αφού μπορούν να επανασυστήσουν μοντέλα θρύλους ως “νεοαυθεντικά”. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιποι κατασκευαστές μένουν “έξω από τον χορό” (και τον χώρο) μιας και οι κλασσικές γραμμές, δεν εμπίπτουν στους κανόνες που διέπουν την πνευματική ιδιοκτησία.
Μαζί με τις μοτοσικλέτες, ανθίζει παράλληλα και ο χώρος των αξεσουάρ και της ένδυσης φυσικά, όπου πλέον η “νοσταλγική” γκάμα είναι πλήρης και up to date σε τεχνολογία και ασφάλεια. Είναι λοιπόν πιο εύκολο ποτέ για τον καθένα, να κάνει ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο και να πάρει μια γεύση της πιο απλής, ανόθευτης και αγνής μορφής του μοτοσικλετισμού, χωρίς να "μπλέκει" όμως με τις δυσκολίες και τις παραχωρήσεις που συνεπάγεται η κτήση και η χρήση ενός κλασσικού μοντέλου. Κάποτε οι μοτοσικλέτες είχαν μόνο μια κατηγορία: μοτοσικλέτες.
Αέρας στο πρόσωπο, παρέα, βόλτες και ούτε ένα ψήγμα ψυχαναγκασμού του τύπου “έχω on-off άρα πρέπει να πάω στο χώμα”, “έχω superbike άρα πρέπει να τρέχω”. Μια για όλους και μια για όλα. Αρέσκεστε σε αυτή την ιδέα; Τολμήστε το λοιπόν!
