Το διαβόητο τετρακύλινδρο, αερόψυκτο, με διπλό εκκεντροφόρο Ζ1 της Kawasaki, εμφανίστηκε το 1972 και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να αναχθεί σε θρύλο της παγκόσμιας μοτοσικλετιστικής σκηνής.
Το Z1 ήταν η πρώτη ιαπωνική τετρακύλινδρη μοτοσικλέτα μεγάλης χωρητικότητας που χρησιμοποίησε το σύστημα διπλού εκκεντροφόρου σε μια μοτοσικλέτα παραγωγής. Μόνο το MV Agusta 750 έκανε χρήση αυτού του συστήματος, όμως ήταν μια πολύ ακριβή μοτοσυκλέτα περιορισμένης παραγωγής. Σε αντίθεση με το Kawasaki, που προσφερόταν με λιγότερο από το ήμισυ της τιμής.
Η Kawasaki ετοίμαζε ένα Ζ750 για αρκετά χρόνια, έχοντας αντιληφθεί πως η ώρα των ιαπωνικών superbikes έχει φτάσει. Ατυχώς για την εταιρεία από το Akashi, το ίδιο ακριβώς ετοίμαζε και η Honda, η οποία παρουσίασε πρώτη το θρυλικό CB750 το 1969.
Η απόφαση στα κεντρικά της Kawasaki ήταν άμεση: Ακυρώνουμε την παρουσίαση και ετοιμάζουμε την απάντησή μας οργανωμένα και αμείλικτα. Οι Ιάπωνες δούλεψαν σκληρά για τρία χρόνια και η απάντησή τους ήταν καθοριστική: Το Ζ1 παρουσιάστηκε το 1972 με πάσα επισημότητα με 903 κ.εκ. και 82 άλογα. Είχε πλήρη όργανα ελέγχου, ηλεκτιρκή μίζα και τελική ταχύτητα 210 χιλιόμετρα.
Ήταν δίχως αμφιβολία η ισχυρότερη τετρακύλινδρη μοτοσικλέτα της εποχής, μια superbike που μπορούσε να κερδίζει αγώνες το ίδιο εύκολα όσο μπορούσε να ταξιδεύει φορτωμένη με δύο άτομα στη σέλα της. Ο θρύλος του Ζ έκτοτε απλώς συνέχισε να μεγαλώνει, φτάνοντας ως τις μέρες μας και τη σύγχρονη γενιά των Ζ.
Στους πρώτους μήνες του 1973 η Kawasaki έκανε την απόβασή της στις ΗΠΑ. Θέλοντας να θέσει τους όρους του παιχνιδιού από την αρχή, πήρε το Ζ1 900 και όλους τους εργοστασιακούς της αναβάτες - προεξέχοντος του Yvon Duhamel - και μετακόμισε για τρεις μέρες στην ιστορική οβάλ πίστα της Daytona.
Εκεί τρία Ζ1 σε σχεδόν πλήρως εργοστασιακή μορφή - μόνες αλλαγές ήταν ένα φέρινγκ στο ένα που πήγε για ρεκόρ ταχύτητας, και κλιπόν στα άλλα δύο που πήγαν για ρεκόρ αντοχής - έφυγαν με πάνω από 50 σπασμένα ρεκόρ, παγκόσμια και εθνικά των ΗΠΑ.
Μεταξύ αυτών ένα σπουδαίο κατόρθωμα, καθώς δύο Ζ1 γυρνούσαν στην οβάλ πίστα επί 24 συνεχείς ώρες με μέση ωριαία της τάξης των 125 μιλίων ανά ώρα (201 χ.α.ώ.) και με μοναδικό πρόβλημα μια κομμένη αλυσίδα στο ένα εκ των δύο. Αν θες να μιλήσεις για αξιοπιστία, αυτός είναι ο πιο κατάλληλος τρόπος.
