Τον Απρίλιο του 2009 δοκιμάσαμε για πρώτη φορά την Aprilia RSV4 Factory. Τον Νοέμβριο, όμως, εμφανίστηκε το BMW S 1000 RR, προσφέροντας δυνατό ανταγωνισμό και επιπλέον ηλεκτρονικό εξοπλισμό. Θα το άφηνε να περάσει έτσι η Aprilia ή θα απαντούσε με κάτι ακόμα δυνατότερο, ακόμα ικανότερο;
Φυσικά και δεν θα το άφηνε να περάσει έτσι. Απλώς, εξέλισσε τις ηλεκτρονικές της απαντήσεις, κάνοντας ταυτόχρονα fine tuning σε μια αγωνιστική μοτοσικλέτα κόσμημα, όπως είναι η Factory. Και στα τέλη του Οκτώβρη του 2010, να ’μαστε πάλι στο αεροπλάνο, αυτή τη φορά ταξιδεύοντας για την πίστα του Jerez στην Ισπανία. Η Aprilia ήταν έτοιμη να δείξει σε εμάς και σε όλον τον κόσμο, για μια ακόμη φορά, πως όταν θέλουν οι Ιταλοί, μπορούν να συνδυάσουν design και αγωνιστικό ταλέντο, προσφέροντας μοτοσικλέτες που αφήνουν εποχή.
Para bailar la bamba!
Una poca de gracia. Δηλαδή, όπως λέει και το κλασικό λατινόφωνο τραγούδι, «για να χορέψεις το χορό bamba, χρειάζεσαι ένα κομματάκι χάρης». Κι αν μιλάμε για χάρη, η Aprilia RSV4 Factory APRC SE έχει τόνους από την έμφυτη αυτή ικανότητα, ώστε να κάνει μια «αντρική» πίστα όπως αυτή του Jerez να χάνει λίγο από τον τρόμο που προσφέρει, γεμίζοντας τον αναβάτη με σιγουριά. Από την αρχή κιόλας, νιώθουμε ασφαλείς, σε γνώριμα νερά, μιας και η μοτοσικλέτα που καβαλάμε είναι η γνωστή μας RSV4 Factory, βελτιωμένη παντού και με έξτρα ηλεκτρονικά «καλούδια». Η εμφάνιση έχει διακριτικές χρωματικές πινελιές, προκειμένου να ξεχωρίζει από την απλή Factory, ενώ η μοτοσικλέτα της δοκιμής ήταν μία από τις 350 επετειακές εκδόσεις που θα κατασκευαστούν για την κατάκτηση του πρωταθλήματος WSBK. Ο ήχος είναι ο γνωστός, βαρύς και αγωνιστικός της Factory, ίσως μάλιστα ελαφρώς βαρύτερος με το νέο τελικό εξάτμισης. Ο κινητήρας δουλεύει στρωτά και τα σκασίματα στα φρένα έχουν ελαττωθεί εντυπωσιακά.
Η είσοδός μας σε έναν ακόμη από τους μέγιστους «ναούς» της μοτοσικλέτας, την απίστευτη πίστα του Jerez, δεν θα μπορούσε να γίνει με καλύτερους οιωνούς.
Κλεφτό βλέμμα στην ευθεία μήπως έρχεται κανείς και βγαίνουμε στην κορυφή της Κ1. Αρχικά, το Traction Control είναι στο 8ο πρόγραμμα, αλλά γύρο με το γύρο το ρίχνουμε σταδιακά, μέχρι που χτυπάμε το 3ο πρόγραμμα. Ιδανικό για μας, επιτρέπει μεγάλες πλαγιολισθήσεις, χωρίς να ενοχλεί πουθενά, «έχοντας» ταυτόχρονα τα νώτα μας, καραδοκώντας να μας γλιτώσει από απότομο γλίστρημα υπό κλίση, που με τη σειρά του θα φέρει ίσως κάποιο κακό high side. Η διάταξη της πίστας που οδηγήσαμε την Factory είναι χωρίς το ενοχλητικό σικέιν του Σένα, αφήνοντάς μας ελεύθερους να πιάσουμε μεγάλες ταχύτητες υπό κλίση, στο πίσω μέρος της πίστας, λίγο πριν την ευθεία τερματισμού. Η συμπεριφορά της Factory; Εκπληκτική! Τεράστια αίσθηση ασφάλειας στις στροφές από πλαίσιο και αναρτήσεις, αλλά και σταθερότητα στις δύο ευθείες, ακόμα και με ταχύτητες κοντά στα 280 χλμ./ώρα. Τα φρένα στέκονται στο ύψος του κορυφαίου συνόλου, ενώ το αλάφρωμα του πίσω τροχού στις τέσσερις κλειστές στροφές (στην 1 ή αλλιώς «Expo 92», στη 2 που είναι γνωστή και ως «Michelin», στην 6 ή «Dry Sack» και στην τελευταία, 13η στροφή, στη «Ducados») είναι απολύτως ελεγχόμενο, χωρίς δυσάρεστα επακόλουθα.
Οι πλήρεις εντυπώσεις μας από την εκπληκτική αυτή μοτοσικλέτα, καθώς και η τεχνική ανάλυση της πληθώρας των ηλεκτρονικών συστημάτων που φέρει, συμπεριλαμβάνονται στο σχετικό άρθρο του τέυχους Νο 23 του Moto Τρίτη, που κυκλοφορεί στα περίπτερα.
Β«ΞολοΟΟΞ½ΞΏΟΒ» ΟΟΞΏ ΟΞ―ΟΟ ΞΊΞ¬ΞΈΞΉΟΞΌΞ±! ΞΞ¬Ξ½Ξ΅ΞΉΟ ΟΞΏ αμάξι ΟΞΏΟ
Β«Οαγίδα ΞΈΞ±Ξ½Ξ¬ΟΞΏΟ
Β»;