Το πρώτο Ινδικό Grand Prix στην ιστορία του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος ταχύτητας λαμβάνει χώρα αυτό το Σαββατοκύριακο στην πίστα Buddh. Φτάνοντας λοιπόν σε αυτή την ιστορική στιγμή, ανατρέχουμε στο παρελθόν για να εξετάσουμε το πώς το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα έφτασε από τις πρώτες, αυστηρά Ευρωπαϊκές του μέρες στη σημερινή, παγκόσμια μορφή.
Όταν στα τέλη του 2022 ανακοινώθηκε το ημερολόγιο αγώνων του 2023, τα μάτια όλων έπεσαν σε δύο νέα ονόματα. Την πίστα Sokhol στο Καζακστάν και την πίστα Buddh στην Ινδία. Τα δύο έθνη θα καλωσορίζονταν στον «χάρτη» του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και θα γινόντουσαν η 30η και 31η χώρα αντίστοιχα που φιλοξενούν έναν αγώνα MotoGP. Η τελική ακύρωση του Grand Prix του Καζακστάν άφησε μόνο την Ινδία να έχει την τιμή να γίνει μια νέα πίστα και ένα νέο Grand Prix το 2023.
Το 2023 τα MotoGP έχουνε επισκεφτεί ή θα επισκεφτούν 17 διαφορετικές χώρες για τους 20 συνολικά αγώνες, με την Ισπανία και την Ιταλία να είναι οι μόνες χώρες που φιλοξενούν πάνω από έναν αγώνα. Η εισαγωγή νέων πιστών σε νέες χώρες, ακολουθεί στο σχέδιο της Dorna για το άνοιγμα του MotoGP σε ένα νέο οπαδικό κοινό και ο δηλωμένος στόχος είναι ακόμα περισσότερες χώρες να ακολουθήσουν στο μέλλον.
Δεν ήταν όμως πάντα έτσι
Όταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ξεκίνησε το 1949, το ημερολόγιο αποτελούταν από μόλις
6 αγώνες, όλοι τους στην Ευρώπη (2 αγώνες στο Ηνωμένο Βασίλειο και από ένας σε Βέλγιο, Ιταλία, Ολλανδία και Ελβετία). Οι δε συμμετέχοντες είχαν αντίστοιχη έλλειψη «παγκοσμιότητας», καθώς ήταν ¶γγλοι, Ιρλανδοί, Ιταλοί, Ελβετοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί.
Σε κάποιους αγώνες εμφανίστηκαν και μερικοί Κεντροευρωπαίοι, όπως ένας Τσέχος και ένας Ούγγρος, όμως δεν κατάφεραν να τερματίσουν στις βαθμολογούμενες θέσεις.
Το ίδιο συνέβαινε και με τους κατασκευαστές, οι οποίοι προέρχονταν από τις βρετανικές νήσους, την Ιταλία και τη Γερμανία.
Μόλις 2 χρόνια αργότερα στο ημερολόγιο μπήκαν
η Ισπανία και η Γαλλία, ενώ και
οι Γερμανοί αναβάτες άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους, όμως το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα παρέμενε πλήρως Ευρωπαϊκό, με οποινδήποτε εκπρόσωπο εκτός Ευρώπης (Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί).
To πρώτο μεγάλο βήμα έγινε το
1959, όταν
η Honda έφερε για πρώτη φορά μη Ευρωπαϊκές μοτοσυκλέτες στο Πρωτάθλημα, συμμετέχοντας στο Isle of Man TT, με τον
Naomi Tamiguchi να γίνεται
ο πρώτος Ιάπωνας αναβάτης που συμμετέχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Βγαίνοντας από την Ευρώπη
Το 1961 το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα έκανε το πρώτο του βήμα εκτός Ευρωπαϊκού εδάφους, με τη διοργάνωση του Grand Prix της Αργεντινής, στην πίστα Autódromo Oscar y Juan Gálvez, το οποίο μάλιστα κέρδισε ο τοπικός
Jorge Kissling, γινόμενος
ο πρώτος μη Ευρωπαίος που κέρδισε ποτέ Grand Prix, ενώ την ίδια χρονιά η Honda πήρε το πρώτο της Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, δια χειρός Mike Hailwood στα 250cc. Την ίδια χρονιά, στις 14 Μαΐου, ο
Kunimitsu Takahashi έγινε
ο πρώτος Ιάπωνας (και ο πρώτος Ασιάτης γενικά)
που κέρδισε αγώνα, όταν είδε πρώτος την καρό σημαία
στην κατηγορία των 250cc στο Hockenheim της Γερμανίας.
Το άνοιγμα τόσο από άποψη πιστών όσο και αναβατών συνεχίστηκε και
το 1963 η Ιαπωνία φιλοξένησε το πρώτο της Grand Prix στη Suzuka, με τον ¶γγλο από τη Ροδεσία, Jim Redman, να κερδίζει τον αγώνα των 250cc και τον Ιάπωνα Fumio Ito να παίρνει τη δεύτερη θέση, μόλις ένα δέκατο του δευτερολέπτου πίσω από τον Redman.
Το 1964 ακολούθησαν οι Η.Π.Α., με την διάσημη Daytona να φιλοξενεί το πρώτο Grand Prix της Βορείου Αμερικής.
Γινόμενοι πραγματικά Παγκόσμιοι
Μέχρι τη δεκαετία του 1970 το Πρωτάθλημα παρέμενε πρώτα και κύρια Ευρωπαϊκό, αλλά πλέον είχε απλώσει τις ρίζες του σε πολλά νέα σημεία του κόσμου, ενώ η δεκαετία του `80 είδε
τον πρώτο αγώνα επί αφρικανικού εδάφους (Kyalami, Nότια Αφρική),
τον πρώτο αγώνα στην Ωκεανία (Phillip Island, Aυστραλία) και
το πρώτο μη Ευρωπαϊκό γκρουπ αναβατών που κυριάρχησε στη μεγάλη κατηγορία. Οι Αμερικανοί αναβάτες είχαν κάνει την απόβασή τους και τους ακολούθησαν οι Αυστραλοί, με τις 2 αυτές εθνικότητες να κατακτούν στη σειρά τα Πρωταθλήματα της μεγάλης κατηγορίας, πριν οι Ευρωπαίοι επιστρέψουν, με τον Valentino Rossi και τους Ιταλούς να ηγούνται της επίθεσης.
Σε αυτά τα χρόνια τα MotoGP επισκέφτηκαν αρκετές νέες χώρες, ενώ το βασικό και κύριο είναι ότι, παρά την αριθμητική Ιταλο – Ισπανική κυριαρχία, όλο και περισσότερες εθνικότητες εισέρχονται στα MotoGP – και κερδίζουν.
Μόνο τα τελευταία 2 χρόνια, είχαμε
2 νέες εθνικότητες που ανεβήκαν για πρώτη φορά στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Ο
Somkiat Chantra έγινε πέρυσι στην Ινδονησία
ο πρώτος Ταϊλανδός αναβάτης στην ιστορία που κερδίζει αγώνα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ενώ φέτος η μοίρα επιφύλασσε την ίδια τιμή για τον
David Alonso, ο οποίος στο Silverstone έγινε
ο πρώτος Κολομβιανός αναβάτης που στέκεται στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου.
Το παρόν και το μέλλον
Αυτή τη στιγμή, μαζί με την Ινδία, 3
0 χώρες έχουν διοργανώσει έστω και ένα Grand Prix στην ιστορία τους, με τις
15 από αυτές να βρίσκονται στην Ευρώπη, 8 στην Ασία, 5 στην Αμερική, 1 στην Ωκεανία και 1 στην Αφρική.
32 διαφορετικές εθνικότητες έχουν σταθεί στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου σε οποιαδήποτε κατηγορία, με τους
Ιταλούς να προηγούνται με 893, ακολουθούν
οι Ισπανοί με 714 και την τριάδα κλείνουν
οι Βρετανοί, με 415. Η πρώτη μη Ευρωπαϊκή εθνικότητα είναι
οι Αυστραλοί, με 189 και οι πρώτοι Ασιάτες είναι
οι Ιάπωνες (που κατέχουν την πέμπτη συνολική θέση)
με 184.
Και τα MotoGP δεν σταματούν εδώ. Οι συζητήσεις συνεχίζουν με πολλές χώρες για το περαιτέρω άνοιγμα του Πρωταθλήματος και σε άλλες χώρες. Μια από αυτές είναι και η Ελλάδα,
με τη συνάντηση μεταξύ των αρχών του Υφυπουργείου αθλητισμού και του CEO της Dorna, Carmelo Ezpeleta να πραγματοποιείται πέρυσι. Η θέληση από τη Dorna το Πρωτάθλημα να συνεχίζει να μεγαλώνει σε παγκόσμιο επίπεδο και να συνεχίσει να αναπτύσσεται είναι εμφανής και τώρα η μπάλα περνάει στις ίδιες τις χώρες ώστε να διεκδικήσουν και να καταφέρουν να μπουν στον παγκόσμιο χάρτη του MotoGP.
