Οδηγώντας για μερικά ακόμη χιλιόμετρα με αντίθετο άνεμο φτάνουμε στην πρώτη στάση της διαδρομής, στο σημείο όπου θα ξεκινούσε η χωμάτινη διαδρομή στην έρημο. Εκεί μας περίμενε μία δυσάρεστη είδηση. Ο δυνατός αέρας θα δυσχέραινε αρκετά το πέρασμα από το κομμάτι της ερήμου με τη λεπτή άμμο, λόγω αμμοθύελλας και ήμαστε υποχρεωμένοι να το παρακάμψουμε από την άσφαλτο. Μετά από λίγα ασφάλτινα χιλιόμετρα στην έρημο φτάνουμε επιτέλους στο κομμάτι της διαδρομής με το πιο σκληρό χώμα, όπου θα μπορούσαμε να περάσουμε. Οι άνθρωποι της οργάνωσης έπραξαν σωστά, καθώς, ακόμη και στο πέρασμα από την τοποθεσία με περισσότερες πέτρες και χώμα, οι δυνατές ριπές ανέμου έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική, με την άμμο και τη σκόνη να περνάει στα μάτια, το κράνος και τα ρούχα. Πολλές φορές μέσα στα πρώτα 20 περίπου χιλιόμετρα δεν έβλεπα τίποτα παρά μόνο το φως της πίσω λάμπας του προπορευόμενου Tenéré. Ο δρόμος έμοιαζε με τους χωματόδρομους των νησιών του Αιγαίου με αρκετή πέτρα και χώμα. Η άμμος όμως που σήκωνε ο αέρας δεν επέτρεπε να επιλέξω από νωρίς τη διαδρομή μου με αποτέλεσμα να ξεχωρίζω τις κροκάλες στα δύο μέτρα απόσταση, ενώ ο οδηγός της αποστολής εξακολουθούσε να διατηρεί γρήγορους ρυθμούς. Μετά όμως από τα πρώτα δύο χιλιόμετρα όρθιας οδήγησης πάνω στο Tenéré, οι όποιες ανησυχίες μου ξεπεράστηκαν, αφού η μοτοσικλέτα έδειχνε ότι μπορούσε να περάσει τα εμπόδια με το άνοιγμα του γκαζιού, να φρενάρει ομαλά χωρίς να με τρομάζει για απότομα μπλοκαρίσματα του μπροστινού τροχού, ενώ οι ψηλές αναρτήσεις ανταποκρίνονταν πλήρως στις ανωμαλίες του δρόμου. Εδώ ξεκινάει η απόλαυση, με το Tenéré να αποδεικνύεται αρκετά ελαφρύ και ευέλικτο κάτω από τα πόδια μου, το γκάζι του ομαλό και επαρκές για το χωματόδρομο και το μπροστινό φρένο του, να μου προσφέρει την ασφάλεια που χρειαζόμουν όποτε η ορατότητα ήταν περιορισμένη. Η όρθια θέση οδήγησης ήταν ιδανική για το ύψος μου (1,75 θυμίζω), κάτι που σημαίνει ότι οι ψηλότεροι αναβάτες θα χρειαστούν πιθανώς καβαλέτα για να φέρουν το τιμόνι πιο ψηλά. Το πλάτος του ντεπόζιτου δε δημιούργησε δυσκολίες όποτε χρειάστηκε να σφίξω τη μοτοσικλέτα με τα γόνατα.
Πλησιάζοντας στο σημείο όπου είχε προγραμματιστεί η φωτογράφιση, ο δρόμος βελτιώνεται και κάθομαι για περισσότερο χρόνο στη σέλα. Δοκιμάζοντας το φρενάρισμα με το πίσω φρένο διαπιστώνω ότι δεν έχει την προοδευτικότητα του μπροστινού και ο πίσω τροχός μπλοκάρει αρκετά εύκολα. Στην αρχή, δεν ήμουν σίγουρος κατά πόσο φταίει και η καινούργια μπότα enduro που δεν έχω προλάβει να συνηθίσω. Κατά τη διάρκεια όμως της φωτογράφισης ο πίσω τροχός μου μπλοκάρει ανεξέλεγκτα έπειτα από δυνατό πάτημα του πίσω φρένου, με αποτέλεσμα την πτώση. Καλή ευκαιρία για να δοκιμαστούν τα εργοστασιακά προστατευτικά που εξοπλίζουν τη μοτοσικλέτα, τα οποία δείχνουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Μοναδικές απώλειες, ο αριστερός καθρέφτης, το κρύσταλλο του οποίου έσπασε κατά την πτώση και το ελατήριο που συγκρατεί το πλαϊνό σταντ, το οποίο έφυγε απλώς από τη θέση του. Το τελευταίο μειονέκτημα που διαπίστωσα κατά την οδήγηση στο χώμα, ήταν η άνετη, πλην όμως φαρδιά, σέλα, που δυσχέραινε την τοποθέτηση του σώματος. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όμως όλα και η Yamaha προτίμησε την άνεση κατά την πολύωρη οδήγηση στην άσφαλτο από την ευελιξία τοποθέτησης του σώματος του οδηγού στο χώμα.
ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Διαβάστηκε από 78407 αναγνώστες
