ΤΙΜΕΣ

Δοκιμάζουμε το Aprilia Dorsoduro 1200 TC-ABS

Τo Dorsoduro των 1.200 κ.εκ. είναι μία μοτοσικλέτα που ήρθε για να αναμετρηθεί στη δύσκολη από πλευράς ανταγωνισμού κατηγορία των megamotard. Ο εκρηκτικός του κινητήρας, τα κορυφαία φρένα και η εντυπωσιακή του εμφάνιση είναι ικανά να φοβίσουν τους αντιπάλους του. Είναι όμως αυτά αρκετά για να του δώσουν το στέμμα του κορυφαίου της κατηγορίας;

Με το Dorsoduro των 750 κ.εκ. να έχει βρει το δικό του πιστό κοινό, η Aprilia θεώρησε ότι αυτή είναι μία καλή στιγμή για να παρουσιάσει τον μεγαλύτερο αδερφό και να ισχυροποιήσει ακόμη περισσότερο τη θέση της στα πολιτικά supermoto. Ο κόσμος πάντα διψάει για περισσότερα και η ιταλική εταιρία παρουσιάστηκε γενναιόδωρη σε αυτή την περίπτωση δίνοντας στο κοινό της μία μοτοσικλέτα με εντυπωσιακές προδιαγραφές και ένα κινητήρα που συγκαταλέγεται μεταξύ των ισχυρότερων δικύλινδρων. Να σημειώσουμε ότι αυτή είναι η πρώτη ενσάρκωση του νέου μεγάλου V-2 της ιταλικής εταιρίας. Όπως και με τον 750άρη, έτσι και με αυτόν, η Aprilia δεν πρόκειται να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια και αναμένεται να παρουσιάσει μία σειρά από μοτοσικλέτες που θα βασίζονται σε αυτό. Τώρα, αν θα είναι ένα μεγαλύτερο Shiver ή το πολυαναμενόμενο νέο Caponord, μένει να το μάθουμε. Αρκετό χώρο, όμως, κλέψαμε από το νέο ιταλικό supermoto. Πάμε να το γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.

Αισθητική: Μέλος ενός ιδιαίτερου club
Όπου και αν σταμάτησα μαζί του στο κέντρο της Αθήνας, είτε στο φανάρι περιμένοντας για το πράσινο, είτε επιστρέφοντας στη μοτοσικλέτα από κάποια δουλειά, το Dorsoduro κατάφερε να συγκεντρώσει έναν αξιόλογο αριθμό παρευρισκόμενων γύρω του που δε δίστασαν να με λούσουν με τις τρεις κλασικές ερωτήσεις: Πόσο κάνει, πόσο πάει, πόσα βγάζει. Αυτό στο δικό μου το μυαλό, κατατάσσει το ιταλικό Maximotard σε μία ιδιαίτερη κατηγορία μοτοσικλετών που εγώ ονομάζω «Κατηγορία Των Τριών Ερωτήσεων». Δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω τα υπόλοιπα και αρκετά ετερόκλητα -είναι η αλήθεια- μέλη αυτής της κατηγορίας. Το σημαντικό σε αυτή την περίπτωση είναι ότι, το Dorsoduro έχει το προσόν να ελκύει τον απλό παρατηρητή σε τέτοιο σημείο που να θέλει να μάθει περισσότερα για αυτό. Εντυπωσιακό σε εμφάνιση, ιδιαίτερα στο λευκό, και επιβλητικό σε ανάστημα, κάνει τα κεφάλια να γυρίζουν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Από κάτω και μέχρι τη μέση, η μοτοσικλέτα είναι αρκετά στενή οπτικά, με τα πεπλατυσμένα πλαστικά του ρεζερβουάρ να αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο από εκεί και πάνω και να προσδίδουν έναν μυώδη τόνο στην κατασκευή. Στο ίδιο μήκος κύματος με το μικρότερο Dorsoduro, κινείται και η εξάτμιση που βγαίνει κάτω από τη σέλα και απελευθερώνει το σωστό soundtrack για να…παγιδεύσει και τον αφηρημένο.

Εργονομία: Ο αναβάτης στο επίκεντρο
Το Dorsoduro είναι μία μεγάλη σε διαστάσεις μοτοσικλέτα και δε το κρύβει. Αυτό έχει ευεργετικά αποτελέσματα για τη θέση οδήγησης. Η σέλα έχει ικανοποιητικό πλάτος και μεγάλο μήκος για τον αναβάτη που δε θα δυσκολευτεί να βολευτεί πάνω της. Τα χέρια πέφτουν αρχοντικά στο φαρδύ τιμόνι και τα πόδια σχηματίζουν φυσικές γωνίες επάνω στα μαρσπιέ με τον κορμό να βρίσκεται σχεδόν κάθετα στη σέλα. Η απόσταση από το έδαφος είναι μεγάλη και οι πιο βραχύσωμοι θα αναγκαστούν να χρησιμοποιήσουν μόνο το ένα πόδι για να πατήσουν κάτω με ασφάλεια, αλλά για τους ψηλότερους είναι ταμάμ. Η ύπαρξη συνεπιβάτη βέβαια δυσκολεύει μερικώς τα πράγματα, αφού το μερίδιο που αναλογεί στον τελευταίο είναι μικρό και ο οδηγός πρέπει να κάτσει λίγο πιο μπροστά και πιο άβολα για να χωρέσουν και οι δύο. Τα μαρσπιέ βρίσκονται επίσης πολύ κοντά μεταξύ τους και, αν ο πίσω φοράει μεγάλο νούμερο παπούτσι, τότε οι επαφές τρίτου τύπου είναι αναπόφευκτες.

Πλαίσιο-Αναρτήσεις: Προσαρμόζονται στις απαιτήσεις
Ακολουθώντας τη φιλοσοφία του μικρότερου Dorsoduro, το πλαίσιο είναι υβριδικό και αποτελείται από πλάκες αλουμινίου στο πίσω μέρος του που ενώνονται, με βίδες, με ένα ατσάλινο χωροδικτύωμα που καταλήγει στο λαιμό της μοτοσικλέτας.Οι αναρτήσεις είναι πλήρως ρυθμιζόμενες, της Sachs, και έχουν αρκετά μεγάλη διαδρομή. Έτσι όπως παραλάβαμε τη μοτοσικλέτα από την Aprilia, εμφανίζουν μία αρκετά ποιοτική λειτουργία ως προς την απορρόφηση των ανωμαλιών. Το μπροστινό ήταν αρκετά μαλακό και σε κάθε απότομο πάτημα του φρένου, εξαντλούσε μεγάλο μέρος της διαδρομής, ενώ σε τέτοιες καταστάσεις δεν έλειπε και η ανύψωση του τροχού στον αέρα. Με λίγο ψάξιμο η λειτουργία του έγινε, με μία λέξη, ουσιώδης καθώς παρείχε πολύ περισσότερες πληροφορίες για την πρόσφυση του εμπρός τροχού και προσφέροντας μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

Κινητήρας: Δικύλινδρο rollercoaster
Ο κινητήρας του Dorsoduro είναι ολοκαίνουριος και συγκεντρώνει όλες τις εφαρμογές που περιμένει κανείς από ένα σύγχρονο μοτέρ μεγάλου κυβισμού. Δύο εκκεντροφόροι επικεφαλής, οχτώ συνολικά βαλβίδες και φυσικά ride by wire γκάζι με τρεις χαρτογραφήσεις για τον ψεκασμό. Είναι πανίσχυρος και αποδίδει την ισχύ του άμεσα, αν και στο πρόγραμμα Rain η τελευταία περιορίζεται στους 100 ίππους και η απόκριση στο γκάζι γίνεται νωχελική. Ό,τι πρέπει για τους βρεγμένους ελληνικούς δρόμους. Στο «Touring» το μοτέρ δείχνει το καλύτερο του πρόσωπό με τους 130 ίππους να καλπάζουν ελεύθερα και τη ροπή να κάνει αισθητή την παρουσία της, άσχετα από την επιλεγμένη ταχύτητα. Ειδικά μέχρι τα 180 χλμ./ώρα, η ταχύτητα αναβαίνει με καταιγιστικό ρυθμό, για δικύλινδρο, ακόμη και με 6η. Στο πρόγραμμα Sport τα πράγματα γίνονται εκρηκτικά, περιπλέκονται και τελικά η απογοήτευση επικρατεί του ενθουσιασμού. Ο κινητήρας σε μπερδεύει, παρουσιάζεται πιο γενναιόδωρος από όσο επιθυμείς και η αναλογικότητα στο άνοιγμα του γκαζιού πάει περίπατο. Για να καταλάβετε τι εννοώ σκεφτείτε το εξής. Αν ζητήσετε από το Dorsoduro να σας δίνει ένα…φασόλι ανά δευτερόλεπτο αυτό θα αποκριθεί με 1,2 φασόλια σε 0,9 δευτερόλεπτα. Ίσως και 1,3 σε 0,8... Η παρεχόμενη ισχύς δεν είναι ποτέ αυτή που αντιστοιχεί στη περιστροφή του γκαζιού κάτι που καθιστά το «Sport» απαγορευτικό για γρήγορη οδήγηση σε επαρχιακό στροφιλίκι αλλά και στους πηγμένους δρόμους της πόλης. Πάντα θα παίρνετε κάτι περισσότερο και μάλιστα σε διαφορετική χρονική στιγμή από την επιθυμητή αποχαιρετώντας έτσι την ακρίβεια και την πνευματική ηρεμία που απαιτείται σε αυτές τις συνθήκες. Αυτή η συμπεριφορά είναι ελαφρώς αισθητή και στο «Touring», σε πολύ μικρότερη, όμως, κλίμακα και με τη σαφώς πιο γλυκιά παροχή της δύναμης να ηρεμεί αρκετά τα πράγματα. Καλό λοιπόν το Sport αλλά όχι για sport καταστάσεις και ελιγμούς ακριβείας. Αυτή η απόδοση που θυμίζει τρενάκι λούνα παρκ είναι πιο χρήσιμη για να…ξεμπουχτίσει κανείς και να γεμίσει με αδρεναλίνη παρά για οτιδήποτε άλλο. Και πάντα με ανοιχτό δρόμο μπροστά.

Φρένα/Traction Control: Δεν αστειεύονται…
Τα φρένα του Dorsoduro αποτελούν ένα κορυφαίο πακέτο και μπορούν να συγκριθούν με οποιασδήποτε σύγχρονης superbike, ενώ συνδυάζονται με το πολύ καλό ABS της Continental. Το τελευταίο είναι γρήγορο στη λειτουργία του και θα επέμβει κατόπιν πολύ σύντομου μπλοκαρίσματος του τροχού. Οι δίσκοι των 320 χλστ. με τις τετραπίστονες δαγκάνες της Brembo και τα μεταλλικά σωληνάκια είναι ένας πανίσχυρος συνδυασμός που αποδίδει άμεσα τη δύναμη του και δείχνει ικανός να την κατεβάσει στο δρόμο ακόμη και αν ο τελευταίος δεν είναι ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Αυτό το διαπίστωσα εις διπλούν στην πηγμένη Ε.Ο. Αθηνών Λαμίας. Προσπαθώντας να αποφύγω τον πολύ βιαστικό Ι.Χ. που δεν μπορούσε να αποφασίσει σε ποια λωρίδα θα περνούσε την υπόλοιπη μισή ώρα από τη ζωή του, βρέθηκα με τον πίσω τροχό στον αέρα αναπάντεχα, ωραιότατα και απόλυτα φυσιολογικά, αφού το ABS είχε αποτρέψει το μπλοκάρισμα! Ο αναβάτης έχει φυσικά στη διάθεσή του και Traction Control που επεμβαίνει σε τρία διαφορετικά στάδια ανάλογα με τις προτιμήσεις και τις συνθήκες.

Στο δρόμο: Γρήγορο αλλά όχι φονικό
Το Dorsoduro είναι μία τρομερά διασκεδαστική μοτοσικλέτα που θα κάνει αρκετά από αυτά που υπονοεί η εμφάνισή της με ιδιαίτερη ευκολία. Θα σουζάρει, θα σηκώσει τον πίσω τροχό στον αέρα και θα καταφέρει να λιώσει το πίσω της ελαστικό με όποιο τρόπο επιθυμεί ο αναβάτης της. Παρόλα αυτά δεν έχει την ακαριαία αίσθηση στην αλλαγή κατεύθυνσης που χαρακτηρίζει τα μοντέλα αυτής της κατηγορίας και αυτό το ξεκαθαρίζει από την πρώτη κιόλας βόλτα. Μέσα στην πόλη και ειδικά στους ελιγμούς έχει βαριά αίσθηση που ενισχύεται και από το μεγάλο ύψος της σέλας. Το σύστημα πρόσφυσης έμεινε ανενεργό στη μεγαλύτερη διάρκεια της δοκιμής και η αλήθεια είναι ότι το Dorsoduro παρά τον πανίσχυρο κινητήρα του δεν το χρειάζεται ιδιαίτερα. Ακόμη και με γενναίο άνοιγμα του γκαζιού με 1η ταχύτητα στο κιβώτιο το Dorsoduro βάζει κάτω τη δύναμή του και μετατρέπεται σε πέτρα που μόλις έφυγε από καταπέλτη. Το σπινάρισμα του πίσω τροχού έρχεται μόνο αν το επιδιώξει ο αναβάτης ή με μεγάλη κλίση και πάντα ελεγχόμενα. Σε αυτή την περίπτωση, η λειτουργία του Traction Control, στη θέση 1 είναι γλυκιά και άμεση και σε γεμίζει με αυτοπεποίθηση ώστε να ανοίξεις το γκάζι ακόμη νωρίτερα την επόμενη φορά. Μιας και φτάσαμε στις στροφές θα ήταν καλύτερο να διαγράψετε παντελώς από το μυαλό σας αυτή την ανάλαφρη αίσθηση με την οποία έχετε συνδέσει τα supermoto. Το μοντέλο της Aprilia χρειάζεται προσπάθεια για να πλαγιάσει και ακόμη μεγαλύτερο κόπο για να αλλάξει γρήγορα κλίση. Στον τρόπο που στρίβει θυμίζει περισσότερο μεγάλο street και αν την οδηγήσεις έτσι θα σε ανταμείψει με ταχύτητα χάρη και στην εκρηκτικότητα του κινητήρα του. Άμεση απόκριση, ροπή από το χαμηλό φάσμα του στροφόμετρου και πολλή δύναμη είναι τα χαρακτηριστικά του μοτέρ και δεν κρύβονται ούτε με μεγαλύτερες σχέσεις στο κιβώτιο. Στην εθνική είναι υποδειγματικά σταθερό και παρά την ουσιαστική έλλειψη προστασίας θα καταφέρετε να πραγματοποιήσετε μικρά ταξιδάκια. Αρκεί να έχετε στο νου σας την σχετικά υψηλή κατανάλωση του κινητήρα που συνδυάζεται με μικρής χωρητικότητας ρεζερβουάρ.

Συμπέρασμα: All show, plenty of go…
Αν κριθεί καθαρά με κριτήρια supermoto το Dorsoduro χάνει κατά κράτος. Το βάρος και οι διαστάσεις του γίνονται αισθητά από τον αναβάτη και δεν τον αφήνουν να αναμετρηθεί στα ίσια σε σφιχτό στροφιλίκι με τα πιο σκληροπυρηνικά ΚΤΜ Supermoto και Ducati Hypermotard. Η εμφάνισή της σίγουρα εντυπωσιάζει, ο ήχος της διεγείρει της αισθήσεις και το εκρηκτικό κοκτέιλ ροπής και δύναμης που σερβίρει το μοτέρ σε κάθε άνοιγμα του γκαζιού αφήνει ένα μεγάλο χαμόγελο στα μούτρα του αναβάτη. Το ABS και το Traction Control προστατεύουν σχεδόν από κάθε είδους κακοτοπιές, με τη λειτουργία και των δύο να είναι εξαιρετική σε πραγματικές συνθήκες. Ό,τι πρέπει για γρήγορες solo βόλτες μέσα στην πόλη, μέχρι την καφετέρια αλλά και σε μία διαδρομή με στροφές, κατά προτίμηση όχι πολύ σφιχτές. Για αυτούς που θέλουν το απόλυτο, στη γκάμα της Aprilia υπάρχει το ετοιμοπόλεμο SXV. Για εκείνους όμως που η εντυπωσιακή εμφάνιση η ασφάλεια και το…αρκουδόγκαζο βρίσκονται στην κορυφή της λίστας, το Dorsoduro 1200 είναι μονόδρομος.