Πλήρως ψηφιακοί οι πίνακες οργάνων, με αυτούς των Yamaha και Suzuki να παρέχουν μεγάλο αριθμό πληροφοριών στον αναβάτη. Παρατηρείστε επίσης το πόσο μοιάζουν σχεδιαστικά μεταξύ τους. Διαφορετική η προσέγγιση της Honda, με δύο ψηφιακές οθόνες που χωροταξικά θυμίζουν αναλογική διάταξη.
Οι μοτοσικλέτες τις κατηγορίας αυτής δεν μπορεί να είναι απόλυτες, αφού θα κληθούν να αντιμετωπίσουν πολλά οδηγικά σενάρια και όλες τους, ακολουθούν την τακτική της μέσης λύσης σε ότι αφορά στην εργονομία. Το Suzuki έχει την πιο ουδέτερη θέση οδήγησης, τοποθετώντας τον αναβάτη με τον κορμό του σε όρθια θέση, ενώ και το τιμόνι “έρχεται” βολικά στα χέρια, χωρίς να ασκείται πίεση στους καρπούς. Τα μαρσπιέ του SV, είναι τοποθετημένα στην πιο μπροστά και κάτω θέση σε σχέση με τα CB και MT (μικρές όμως οι διαφορές), οπότε οι γωνίες στα γόνατα είναι και οι λιγότερο οξείες. Η σέλα, έχει μέτριο ως προς την σκληρότητα του αφρώδες, με αποτέλεσμα να κουράζει σχετικά γρήγορα στο ταξίδι, το ύψος της όμως είναι το μικρότερο μεταξύ των μοτοσικλετών του συγκριτικού. Αυτό το στοιχείο σε συνδυασμό με όλα όσα αναφέρθηκαν μέχρι στιγμής, ανάγει το SV ως την πιο φιλική μοτοσικλέτα του συγκριτικού, που θα βολέψει εκτός των άλλων, τους βραχύσωμους αναβάτες. Στο CB 650F, ο κορμός του οδηγού είναι ελαφρά πιο σκυφτός προς τα μπροστά και τα μαρσπιέ τραβηγμένα και αυτά λίγο πιο πίσω, δημιουργώντας μια πιο επιθετική θέση οδήγησης. Δεν μιλάμε φυσικά για κάτι ακραίο αλλά συγκριτικά με το Suzuki, η θέση οδήγησης είναι πιο “αθλητική”. Η σέλα του Honda επίσης, μπορεί να έχει μια ελαφριά προς τα μπροστά κλίση αλλά το αφρώδες σε αυτή είναι πιο “μπόλικο”, με αποτέλεσμα να κρατά πιο ξεκούραστο τον οδηγό στην πολύωρη παραμονή επάνω της. Τo ΜΤ-07 έχει την πιο “sport” θέση οδήγησης, πάντα σε σύγκριση με τα άλλα δύο, μην φαντάζεστε supersport καταστάσεις... η μοτοσικλέτα είναι άνετη για καθημερινή χρήση και η κατ αναλογία επιθετική θέση οδήγησης, ταιριάζει με τον “ανήσυχο” χαρακτήρα της. To ΜΤ-07 δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τους συνεπιβάτες. Το μικρό σελάκι, τα ψηλά σχετικά μαρσπιέ και η απουσία χειρολαβών για στήριξη, θα αποδειχθούν άβολα για δεύτερο άτομο, τουλάχιστον αν μιλάμε για πολύωρη παραμονή στη σέλα. Αυτό ισχύει και για τα Honda και Suzuki, με το πρώτο να προσφέρει λίγο καλύτερη άνεση. Κοινό επίσης χαρακτηριστικό και στις τρεις μοτοσικλέτες του συγκριτικού, είναι στενά τιμόνια! Προφανώς εξυπηρετούν μέσα στην πόλη και δεν δημιουργούν πρόβλημα σε οποιαδήποτε άλλη χρήση, αλλά μόνο και μόνο για την “streetfighter” αίσθηση, θα προτιμούσαμε κάτι πιο ευρύ. Χειριστήρια και διακόπτες δεν προβληματίζουν σε καμία από τις μοτοσικλέτες αυτές, που τιμούν την άψογη εργονομικά ιαπωνική παράδοση στον τομέα αυτό. Σε ότι αφορά στους πίνακες οργάνων, σε καμία δεν υπάρχει ίχνος αναλογικής ένδειξης αλλά πλήρως ψηφιακές ενδείξεις. Suzuki και Yamaha έχουν δύο παρόμοιες σχεδιαστικά ενιαίες οθόνες, ενώ η Honda επενδύει σε μια εμφάνιση δύο ασύμμετρων τμημάτων. Για την κατηγορία που ανήκουν, οι πληροφορίες που παρέχονται είναι υπεραρκετές, με τα SV και MT να υπερτερούν έναντι του Honda, προσφέροντας ένδειξη επιλεγμένης σχέσης και range / αυτονομία.
Β«ΞολοΟΟΞ½ΞΏΟΒ» ΟΟΞΏ ΟΞ―ΟΟ ΞΊΞ¬ΞΈΞΉΟΞΌΞ±! ΞΞ¬Ξ½Ξ΅ΞΉΟ ΟΞΏ αμάξι ΟΞΏΟ
Β«Οαγίδα ΞΈΞ±Ξ½Ξ¬ΟΞΏΟ
Β»;