-“Τι κοιτάς ρε, τρέχει κάτι;”
-“Όχι φιλαράκι. Όλα καλά.”
-“Τι όλα καλά ρε, πλάκα κάνεις; Κοίτα ρε, κοιτάει…”
-“Όχι ρε φίλε, κατά λάθος... έεεπεσε το βλέμμα πάνω σου…”
-“Τι κατά λάθος ρε, σαν το χάνο κοιτάς τόση ώρα...” (σηκώνεται)
- “Χάνος…; Όχι σοβαρά…ούτε καν σε πρόσεξα…”
- “Ρε, συνεχίζεις…αααα, εσύ την έχεις δει πολύ μάγκας…” (πλησιάζει)
- “Κοίτα φίλε, δε θέλω φασαρ…”
-“Ρε, άντε από δω παλιο…” (γκντουπ!)
Αν αφήσουμε λίγο στην άκρη τον όρο streetfighter που χρησιμοποιείται για την κατηγορία και φανταστούμε αυτές τις μοτοσικλέτες ως ανθρώπους, τότε ποιοι θα μπορούσαν να είναι; Όλοι μας τους έχουμε συναντήσει κάποια στιγμή στη ζωή μας. Είτε σαν αυτόπτες μάρτυρες, είτε προσωπικά... Την ημέρα περνάνε δίπλα σου σχεδόν απαρατήρητοι. Τη νύχτα όμως, πετάνε στην άκρη το κοστούμι και τον καθωσπρεπισμό, ρίχνουν επάνω τους ένα κοντομάνικο (αν δεν κυκλοφορούν με αυτό όλη μέρα…), για να φαίνονται και τα ποντίκια και παίρνουν τους δρόμους προς αναζήτηση του ενός και μοναδικού πράγματος που τους φτιάχνει. Τη μανούρα... Δεν τους νοιάζει αν θα κερδίσουν ή θα χάσουν, ούτε ποιος είναι αυτός που έχουν μπροστά τους. Αυτό που γουστάρουν, αυτό που θέλουν να νιώσουν στο αίμα τους να ρέει με τους κουβάδες είναι η αδρεναλίνη από τη “μάχη” που θα επακολουθήσει. Αυτό ακριβώς είναι και οι δύο μοτοσικλέτες του συγκριτικού. Δύο καβγατζήδες έτοιμοι για όλα! Ανήκουν στην ίδια κατηγορία, η προσέγγιση, όμως, που έχουν ακολουθήσει οι κατασκευαστές τους άνετα χαρακτηρίζεται… χαοτική. Εσείς, ποιον θα προτιμούσατε να έχετε στο πλευρό σας; Ένα δίμετρο Γερμανό με εμφάνιση και μπράτσα που κάνει τις μανάδες να μαζεύουν τα παιδιά από το πεζοδρόμιο; Ή ένα μικροκαμωμένο Ιάπωνα με μαύρη ζώνη και 10 νταν που, άμα λάχει, κόβει και κάνα βράχο στη μέση…;
ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Διαβάστηκε από 71055 αναγνώστες
.jpg)
