Με τα χρόνια οι ανάγκες των αναβατών έχουν αλλάξει άρδην με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον να έχει στραφεί στις πολυχρηστικές μοτοσυκλέτες. Αν σε αυτό προσθέσουμε το αυξημένο κόστος έρευνας και εξέλιξης εξαιτίας των ολοένα και αυστηρότερων προδιαγραφών ρύπων, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς γιατί οι τετρακύλινδροι 400αρηδες κινητήρες εξαφανίστηκαν μαζί με τη δημοτικότητα που είχαν πριν μερικές δεκαετίες. Όλα αυτά μέχρι σήμερα, καθώς η Kawasaki αποφάσισε-και πολύ καλά έκανε- να επαναφέρει στο προσκήνιο το ZX-4RR χαρίζοντας ξανά στους αναβάτες την μοναδική αίσθηση αυτής της κατηγορίας μαζί και την απολαυστική χροιά του τετρακύλινδρου στις υψηλές στροφές. Έχοντας ως βάση το ZX-25R που κυκλοφορεί κατά κόρον στην Ασιατική αγορά, με ίδιο μεταξόνιο αλλά πιο επιθετική γεωμετρία που θυμίζει αρκετά τα παλιά 400αρια, το ZX-4RR ανασύρει μνήμες του παρελθόντος και αναβιώνει μια κατηγορία, αυτή των mini superbike, που είχε λείψει πολύ. Η σκέψη των «μόνο» 400 κυβικών σβήνει άμεσα με το πρώτο γουργουρητό του μοτέρ. Ο ήχος είναι απολαυστικός από το ρελαντί, μπάσος στην αρχή μετατρέπεται σε υψίσυχνο ουρλιαχτό που όταν ακούς δεν το ξεχνάς ποτέ. Η απόκριση του γκαζιού είναι άμεση και οι 80 ίπποι (με το Ram-Air) μεταφέρονται χωρίς τον παραμικρό κραδασμό στον πίσω τροχό εξασφαλίζοντας πολύ καλές επιδόσεις και ραφιναρισμένη λειτουργία σε όλο το φάσμα στροφών. Η αίσθηση αυτή αποτυπώνεται και στις μετρήσεις. Από στάση και κρατώντας αρκετά ψηλά τις στροφές στην εκκίνηση, το ZX-4RR επιταχύνει χωρίς δισταγμό ολοκληρώνοντας το 0-100 σε 4,4δ. και «γράφοντας» ξερό 10αρι μέχρι τα 160χλμ./ώρα. Αρκετά καλές είναι και οι ρεπρίζ με την προϋπόθεση να εκμεταλλεύεσαι το ωφέλιμο φάσμα ροπής. Έτσι χρειάζεται 7,2δ για το 60-120 με 4η σχέση και 7,3δ για να ολοκληρώσει το 60-160χλμ./ώρα. Στις 10.000σαλ αρχίζει το τετρακύλινδρο screaming effect με την καμπύλη ροπής να σκαρφαλώνει απότομα και την ψηφιακή βελόνα να βυθίζεται με ευκολία στις 16.000σαλ πριν επέμβει ο ηλεκτρονικός κόφτης . Ο ήχος είναι διαπεραστικός και αν δεις το ZX-4RR στον καθρέφτη σου εύκολα θα το μπερδέψεις με κάποιο μεγαλύτερο superbike. 1η 86, 2η 126, 3η 160, 4η 196, 5η 225, ενώ με 6η θα δεις λίγο πάνω από 245χλμ./ώρα τελικής αν χωθείς πίσω από την μικροσκοπική ζελατίνα. Η ευρύχωρη θέση οδήγησης, η σωστή κατανομή βάρους και η ευκολία με την οποία αλλάζει κατευθύνσεις σε βάζουν γρήγορα στη ζώνη άνεσης, όμως το ZX-4RR δεν σε αφήνει να αγιάσεις ζητώντας από σένα πάντα το κάτι παραπάνω. Ξαφνικά βρίσκεσαι συνεχώς με το μαχαίρι στα δόντια και έτοιμος να το στύψεις σε κάθε στριφτερή διαδρομή. Το ZX-4RR είναι γρήγορο χωρίς να τρομάζει. Εύκολο στις εναλλαγές και απόλυτα διαχειρίσιμο γράφει μεγάλες γωνίες κλίσης, συγχωρεί λάθη και σου δίνει αυτοπεποίθηση να είσαι με τέρμα γκάζι στην έξοδο. Παράλληλα, η ποιότητα κύλισης που προσφέρει το στιβαρό πλαίσιο είναι τόσο καλή που μόνο όταν κοιτάξεις το ταχύμετρο θα σιγουρευτείς για τα χιλιόμετρα που κινείσαι. Ο κινητήρας δεν είναι νεκρός στα χαμηλά αρκεί να μην δουλεύεις με δύο ταχύτητες πάνω, ενώ μπορείς να έχεις πιο γρήγορο ρυθμό αρκεί να κρατάς τις στροφές πάνω από τις 10.000. Το σαφέστατο κιβώτιο συνεργάζεται άψογα με το quickshifter –blipper για αστραπιαίες αλλαγές, όμως είναι τσακωμένο με τη νεκρά και χρειάζεται αρκετή προσπάθεια πριν δεις την πράσινη ένδειξη Ν στην οθόνη. Οι αναρτήσεις λειτουργούν υποδειγματικά μεταφέροντας σωστή πληροφόρηση και αναδεικνύοντας τα προτερήματα της κοφτερής γεωμετρίας. Το εργοστασιακό setup «ακουμπάει» στο μαλακό αποσβαίνοντας χωρίς πρόβλημα τις όποιες κακοτεχνίες, όμως με μερικά κλικ στο πιρούνι και ρυθμίσεις στο πίσω αμορτισέρ, νιώθεις πιο σφιχτό και δεμένο το σύνολο, έτοιμο για μάχη σε περιβάλλον πίστας. Ένα μέρος που θα περάσει πολλές ώρες της ζωής του το ΖΧ-4RR.
