Πριν από μια εβδομάδα έριξα μια πιο προσεκτική ματιά στη μοτοσικλέτα μου, και είδα πως είχε αλλάξει χρώμα, κι από κόκκινη ήταν πια καφέ. Ναι, καλά το καταλάβατε, ήταν ώρα για το ετήσιο πλύσιμο της.
Μπήκα στο διαδίκτυο, και έβαλα στην αναζήτηση «πλυντήριο μοτοσικλετών». Στα πρώτα αποτελέσματα βρήκα ένα site, αν μη τι άλλο, εντυπωσιακό. Με πακέτα παρακαλώ. Πρώτο πακέτο, τόσα ευρώ, δεύτερο άλλα τόσα, τρίτο, τέταρτο… για να δω το τέταρτο, α, σούπερ ακούγεται, τι πλύσιμο, τι γυάλισμα με 15 διαφορετικές αλοιφές, τι γλείψιμο, μία-μία τις ψήκτρες του ψυγείου, ρε συ, αυτός φαίνεται μερακλής. Πόσα θέλει για το τέταρτο πακέτο; Πενήντα ευρώ; Θα τα σκάσω! Πήρα τηλέφωνο και έκλεισα ραντεβού. Επιπλέον, επειδή μου φάνηκε να έχει μεγάλο ενδιαφέρον, κανόνισα να γράψω και δισέλιδο άρθρο στο περιοδικό (τονίζωντας δις και τρις στον άνθρωπο πως θα πλήρωνα το αντίτιμο του πλυσίματος, ως είχε).
Το βράδυ της Πέμπτης φορτίζω τη μπαταρία της φωτογραφικής μηχανής, αδειάζω τις κάρτες, βάζω φρέσκιες μπαταρίες στο κασετόφωνο, ετοιμοπόλεμος ρε παιδί μου, όλα τσεκ. Πρωί-πρωί την Παρασκευή ξεκινώ από τον Άγιο Στέφανο να πάω στο κέντρο. Ωχ! Τι βλέπουν τα ματάκια μου! Κατάρα! Έχει απεργία στα ΜΜΜ, και στους δρόμους γίνεται της τρελής. Απέραντο πάρκινγκ η Εθνική Οδός, χαλαρώνει ελαφρά στην παραλιακή, πάρκινγκ η Συγγρού, πακεταρισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο οι οδηγοί στη Μιχαλακοπούλου. Δράμα σκέτο, αλλά τι να κάνω;! Και το αστείο είναι πως βιαζόμουν, για να φτάσω στην ώρα μου, ενώ την ίδια στιγμή σκεφτόμουν πόσο γελοίος θα ήμουν αν τράκαρα. Θα είχα να το λέω σαν ανέκδοτο. «Βιαζόμουν να… πλύνω το μηχανάκι μου».
Με τα πολλά, καταφέρνω να φτάσω στο πλυντήριο, παρκάρω, και ακούω τα εξής από τον ιδιοκτήτη. «Δεν μπορώ σήμερα να κάνω αυτό που είπαμε, γιατί με την απεργία δεν ήρθε ο υπάλληλος και είμαι μόνος μου. Έλα την άλλη εβδομάδα.» Κάγκελο εγώ. «Οδηγώ 50 λεπτά για να φτάσω εδώ, και τώρα πρέπει να γυρίσω πάλι πίσω… κι όλα αυτά χωρίς λόγο;» «Τι να κάνω; Εδώ είναι κυρίως πλυντήριο. Τι να πω στον άλλο που θα έρθει για πλύσιμο και θα με δει με τις αλοιφές στο χέρι; Δεν θα του το πλύνω;»
Τι κι αν είχε κανονίσει το ραντεβού μέρες πριν με τον πελάτη… τι κι αν ο πελάτης είχε διασχίσει ένα θυμωμένο χείμαρρο αυτοκινήτων ειδικά για αυτό το ραντεβού;… τι κι αν θα εισέπραττε 50 ευρώ για τη δουλειά… τι κι αν θα είχε δύο σελίδες δωρεάν σε περιοδικό ειδικού τύπου… κι αν θα είχε άρθρο για την επιχείρηση του στο site του περιοδικού;! «Έλα ξανά, την άλλη εβδομάδα. Θα σε αποζημιώσω»! «Την άλλη εβδομάδα θα λείπω». «Ε, δεν μπορείς να δώσεις το μηχανάκι σε κάποιον να μου το φέρει;» «Κι οι φωτογραφίες; Η συνέντευξη;» «Τραβάω κι εγώ φωτογραφίες αν θέλεις»!!!
Τα μάζεψα, και χώθηκα πάλι στην κίνηση, με την απογοήτευση να με πνίγει. Όταν έφτασα στον Άγιο Στέφανο, πήγα στο πλυντήριο αυτοκινήτων που υπάρχει κοντά στο περιοδικό, να βγάλω τουλάχιστον το πολύ χώμα. Όμως στο ταμείο είδα πως είχα μόνο πενηντάρικο. Το βλέπει ο άνθρωπος στο ταμείο, και μου λέει: «έχεις κάνα ψιλό»; Είχα μόνο ένα νόμισμα των δύο ευρώ. «Άσε τα δύο ευρώ φίλε, κι όλα εντάξει.» Ντράπηκα, και υποσχέθηκα να επιστρέψω με τα υπόλοιπα τρία ευρώ αργότερα.
Δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, με την πρώτη να προκαλεί θλίψη. Κάποιοι δεν δείχνουν να έχουν καμία ικανότητα να αντιληφθούν τις αλλαγές που συντελούνται γύρω τους, ενώ ταυτόχρονα δεν έχουν καμία όρεξη να βγουν από την πρότερη ραστώνη τους, και να φανούν σωστοί επαγγελματίες, αλλάζοντας την κατάσταση προς το συμφέρον τους! Σαν δεινόσαυροι που ανοίγουν το ένα μάτι στον ύπνο, βλέπουν τον κομήτη να πέφτει, και δίχως δεύτερη σκέψη γυρίζουν πλευρό, συνεχίζοντας τον ύπνο του δικαίου. Για πόσο ακόμη, όμως;
Β«ΞολοΟΟΞ½ΞΏΟΒ» ΟΟΞΏ ΟΞ―ΟΟ ΞΊΞ¬ΞΈΞΉΟΞΌΞ±! ΞΞ¬Ξ½Ξ΅ΞΉΟ ΟΞΏ αμάξι ΟΞΏΟ
Β«Οαγίδα ΞΈΞ±Ξ½Ξ¬ΟΞΏΟ
Β»;